De Repressie-Respons en de Persona
Als pasgeborenen zijn we volkomen afhankelijk van ons instinct, informatie die ons via onze genen wordt doorgegeven, om te begrijpen wat er om ons heen gebeurt, en hebben we alleen de primitieve 'repressie-respons' om ons te 'beschermen' wanneer we in een situatie geraken waarmee ons instinct niet kan omgaan.
Wanneer de repressie-reactie is geactiveerd, ervaren we een gebeurtenis niet volledig en wordt de herinnering eraan onderdrukt, tezamen met de daaraan gekoppelde emotie(s). Om deze ervaring onderdrukt te houden, wordt het bedekt met lagen van angst. Hierdoor ontstaan valse herinneringen en maskeren traumatische ervaringen, met name jeugdtrauma's.
Wanneer we als kinderen voor het eerst ervaren dat onze ouders ons conditioneren; bestraffen, om ons tot 'geciviliseerde menselijke wezens' te maken, wordt de repressie-reactie geactiveerd. Dit gebeurt omdat onze instincten ons vertellen dat onze ouders; onze 'opvoeders', onvoorwaardelijk van ons zouden moeten houden, geen genegenheid zouden moeten onthouden - om ons weg te leiden van ons natuurlijke gedrag. De angst die onze eerste herinneringen over het niet bemind worden bedekt, is de angst dat we niet bemind kunnen worden, dat er niet van ons gehouden kan worden, dat we van nature onbeminbaar zijn.
Omdat deze angst niet echt wordt geadresseerd in onze cultuur, begint het ons gedrag en denken te veranderen om te voorkomen dat we met die angst in contact komen. Deze veranderingen in denken en gedrag staan bekend als verdedigings- en afweer-strategieën, en de meest elementaire verdedigings-strategie is het gebruik van een persona: een schild; een masker, waarachter we ons ware zelf verbergen zodat we interacties kunnen uitvoeren met mensen om ons heen, en er zijn drie vrij belangrijke gevolgen van het ontwikkelen van de persona. https://vriendenplek.nl/read-blog/577
