I love my Sinti roots

Ik ben nog nooit zo blij geweest met onze (mister lover and moi) afkomst als nu. Als het moet gaan we gewoon trekken off grid net zo lang tot we een plek hebben gevonden waar we weer een veilig menswaardig bestaan kunnen leven. Vissen, stropen met te veel opgestapeld in een kleine woonwagen rondtrekken met niks anders als creativiteit, de wil om te overleven en de goede zorgen van moeder natuur. Vroeger haten ik het dat mijn ouders ons als een van de laatste zo rond lieten trekken. Hoe vaak ik als jong volwassenen heb betreurt dat ik nooit echt een goede opleiding heb gehad en hierdoor de functies op papier niet kreeg en het loon. maar wel alle taken mocht doen. Het minderwaardigheidscomplex dat ik erdoor gekregen heb. Hoe vaak we niet weggejaagd zijn of midden in het bos gedirigeerd werden door oom agent omdat het geen pas gaf als we in het dorp op een grasveld stonden. 😂o de veroordelingen en neerbuigendheid waar ik in mijn jeugd op getrakteerd ben. Ik heb als puber regelmatig gedroomd dat ik op een dag er achter zou komen dat ik eigenlijk een Nederlandse was en een normale familie zou krijgen 😂. Een huis, regelmaat, school, bergen boeken en kennis. Ik droomde ervan. Met mijn zoon heb ik ooit 2 weken door Nederland getrokken omdat ik vond dat hij ook mijn cultuur moest leren kennen. Met paard en wagen hebben we het gedaan. Echte oude stijl. Toen kwam de omekeer in mij. Ipv mezelf voor te doen als nederlandse om er in te passen ging ik mijn afkomst en ouders waarderen.

hoe ouder ik werd hoe meer ik besefte dat ze me iets veel waardevollers hebben geleerd en gegeven als veel van mijn vriendinnetjes van hun ' normale' ouders. Overleven, trouw zijn aan de familie, zelfdenken en voorzichtig en zuinig zijn. Denken aan morgen. Wat je kan eten. Hoe je van weinig veel maakt en hoe en waar je het vind en vangt. En door het lot heb ik mijn maatje gevonden met dezelfde afkomst en vergelijkbare jeugd. Hun wagen was luxer maar ook zijn fam trok geregeld rond. Hij kan alles wat ik niet kan en ik kan alles wat hij niet kan. Ying en yang met wat vuurwerk soms 😜. Uniek omdat er nog zo weinig families traditioneel leefde toen wij opgroeide. Meeste families hadden al vaste staanplaatsen.

Mijn nederlandse vriendinnen draaien nog geen kip de nek om en kunnen een cantharel nog niet van een elfenbrood onderscheiden. Ik maak nog iets lekkers van eikels. Heb je hoofdpijn, buikpijn, diarree, vitamine tekort ik ken plantjes ervoor. Vraag me niet hoe de botanische naam is of de exacte werking maar ik weet hoe die er uit ziet, hoort te proeven en waneer en hoe ik het pluk. Welk deel ik moet hebben Of ik hem moet drogen of juist niet. Ik ruik of er regen komt. Zo een ondergewaardeerde dingen. Maar nu in deze maffe tijd geeft het me precies die zekerheid en zelfvertrouwen die ik nu meer als ooit nodig heb.

I love my gipsy soul, tradities en erfenis en ik ben na zo veel jaren eindelijk trots op wie ik ben en waar ik vandaan kom. Ik wil nog steeds niet op een vaste plek staan op een kamp. Dan geef me maar de anonimiteit van het in een huis wonen. Hij vind een huis de ergste straf. Dus we penselen nomadisch 😂. Hij een beetje wat hij niet wil en ik een beetje wat ik niet wil. Het doel is ooit een rustig gelegen stukje land waar we zelfvoorzienend kunnen leven. Ik ben best bereid tot compromises en hij ook. Maar niet waar het onze autonomie betreft. Ik ben een vrij kind van moeder natuur zo ben ik geboren en zo zal ik sterven. 💃🏼