SPONTANE DOOD VAN SPONTANITEIT
Zojuist hoorde ik een auto door de straat rijden. Ik bedacht me dat het ofwel een politieauto moest zijn of iemand die in de zorg werkt.
Vanavond keek ik een serie en viel het mij meerdere keren op dat mensen dichtbij elkaar stonden. De onterechte overtuiging dat dit niet zo hoort nestelt zich blijkbaar al in mijn systeem.
Vanmiddag werd de hand van mijn zoon geschud door een vrijwilliger op de ijsbaan. Hij had gewonnen en kreeg een leuk zakcentje overhandigd. Het viel mij op dat de man zijn hand reikte en mijn zoon hierop ook zijn hand uitstak. Waarom viel dit mij op? Het is een normaal gebaar, een fatsoensnorm.
Vanmiddag reed ons een auto met handhavers voorbij. Er ging een klein schokje door mij heen. Kunnen ze mij ergens op aanspreken? Doen we iets dat niet mag?
Waarom dacht ik dit?
Zaken die voorheen normaal waren vallen nu op. Zaken waarover je voorheen niet nadacht, vragen nu wel je aandacht.
Ik heb geen angst voor corona, dat moge duidelijk zijn.
Ik heb wel angst voor datgene wat afsterft van binnen.
Datgene wat ons mens maakt.
Spontaniteit, impulsiviteit, behulpzaamheid, onbezorgdheid, onwetendheid, verdraagzaamheid, begrip, zorg, liefde.
In die zin kunnen we absoluut stellen dat de maatregelen werken!
De mondkap tovert onze glimlach weg.
De 1,5 m veegt alle spontaniteit van tafel.
De lockdown vernietigt onze ontspanning en tast onze verdraagzaamheid aan.
De desinfectie tast ons immuunsysteem aan.
De sociale afstand maakt dat we verder dan ooit van elkaar verwijderd raken.
Digitale ontmoetingen maken korte metten met verbinding en gezelligheid.
De herhaaldelijke persconferenties werpen hun vruchten af.
Ik vraag mij af hoelang deze hersenspoeling nog doorgaat.
Hoeveel tijd is ervoor nodig om jonge mensen te hersenspoelen?
Na hoeveel tijd weten ze niet anders, zijn ze afgericht?
Er gaat zoveel kapot momenteel.
Onzichtbaar.
Er sterven zoveel mensen van binnen..
Onzichtbaar.
Er sterft zoveel liefde, spontaniteit en verworven wijsheden.
Onzichtbaar.
Laten we het risico op de dood weer accepteren.
Zichtbaar.
Leven is het meervoud van lef.
Zichtbaar.
Laten wij ons zichtbaar maken, opdat het onzichtbare leed niet verloren gaat 🙏.
We hebben het nog in ons; op vele ijsbanen lieten vele burgers deze dagen zien dat we ons gemakkelijk weer aanpassen aan het oude normaal. Sterker nog; het deed ons allen goed. Het deed ons beseffen dat het leven mooi is!
We kunnen het nog, ik heb er vertrouwen in..
Tekst; Tabitha van Wieren