16 jaar aan herinneringen.. hoe geef je ze een plaatsje.. Flip, die vanuit Friesland met mij mee is gekomen.. Die ik gered heb van een boerderij waar mensen haar gewoon los lieten lopen, zich niet realiserend dat ze doof was. Ik zag een foto van haar, had haar nog niet eens in het echie gezien en vroeg, hebben jullie een witte kat? Ja die zit in de schuur, moet de muizen vangen.. Ik zeg, weet je wel dat die vaak doof zijn, witte katten.. oh zou kunnen, ze reageerde inderdaad niet toen gisteren fietsers belden omdat ze midden op de weg zat 🤦Ik zei, ik denk dat ik jouw kat maar mee naar huis neem want die overleeft hier geen week...
En zo is het gekomen.. Ik heb haar meegenomen. En ze bleek inderdaad doof. Krijste het hele huis bij elkaar.. want ze hoorde het zelf toch niet.. Werd aan een touwtje mee naar buiten genomen. Los was natuurlijk niet vertrouwd. Ze klom in de boom tot haar lijntje niet verder kon. En een lol dat ze had.
Sliep altijd bij Niek. Die twee was liefde op het eerste gezicht en dat is het gebleven tot de dag van vandaag.
Flip is de enige die, tot op vandaag, ook mijn eerste oude kater Luppie heeft gekend. Die heb ik helaas voor de verhuizing destijds moeten laten gaan. Geeft wel even aan hoe lang ons Flipje ook al meeloopt. Mijn hele bestaan in Nieuwegein al en de anderhalf jaar ervoor.. Ze reisde altijd de weekenden die ik hier doorbracht met mij mee in de auto. Dol op autorijden.. Als een hondje kon je ze overal mee heen nemen.
Ze wist volgens mij zelf niet eens of ze nou een hondje of een kat was. Ze sliep toen we eenmaal Tobias hadden altijd bij de honden.. Scooby kon ze ook wel goed mee overweg, maar die anderen die er later bij kwamen leek ze niet goed te begrijpen. Ze begreep de kattentaal niet zo en de anderen haar taal al helemaal niet. Dat botste dus wel eens. En Flip is altijd in de kattengroep een beetje een buitenbeentje gebleven. Maar wel degene die altijd even kwam kijken als er visite was. Altijd wel aangehaald wilde worden. Liefst niet op een te zachte manier. Flip hield wel van een beetje ruw.. Op schoot.. mwah, op je buik, dat wel en dan lekker trappelen en dan moest je haar pootjes vast houden. Dat vond ze fijn.
Inmiddels loop ik de hele dag al te huilen.. Ze ligt steeds boven, bij Niek. Zoals ze altijd gedaan heeft. Niek en Flip, die begrijpen elkaar goed. 😪
Ja het is tijd haar te laten gaan.. maar als je haar zo ziet om hobbelen hoop je tegen beter weten in.. Ook een katten leven is eindig. Gelukkig heeft ze al veel vriendjes over the rainbow die haar daar zullen opwachten en met open armen zullen ontvangen. 😿🌈