Vorige zomer begon ik met het schrijven van wat een vervolgverhaal moest worden. Een verhaal dat uit het leven gegrepen is, met een hoofdpersoon waar je mee mee kunt leven. Ik besloot dichtbij mezelf te blijven. De naam Leonie had altijd op de namenlijstjes gestaan tijdens mijn zwangerschappen, maar had nooit de eindstreep gehaald. Ik besloot dat mijn hoofdpersoon deze naam kreeg. Ik besloot het verhaal te beginnen op het moment dat Leonie de sleutel krijgt van haar eigen appartement, na haar scheiding. Dichtbij mezelf. Mijn eigen scheiding is alweer twaalf jaar geleden. Dat moment van de sleutel krijgen van je eigen huisje na een scheiding, is een magisch moment. Als je besluit te gaan scheiden en je weet dat jij degene bent die een andere woning moet zoeken, verlies je eigenlijk je dak boven je hoofd. Een heel naar gevoel. Je zult het nog even vol moeten houden, samen in dat huis, ook al is de knoop doorgehakt dat je uit elkaar gaat. En dus is het moment dat je een eigen dak boven je hoofd krijgt een belangrijke stap. Onafhankelijkheid. Je kunt uit die nare situatie ontsnappen, je toekomst ligt weer open. Dat leek me een mooi moment om het verhaal van Leonie te laten beginnen. Ik wist hoe het voelde en het schrijven ging makkelijk.
Na de zomer ben ik begonnen met het publiceren van de delen. Eerst iedere dag een deel, daarna ben ik wat zoekende geweest naar wat een goed aantal afleveringen per week was, voor de lezer om het verhaal te volgen, maar ook voor mij, de schrijver. Al die afleveringen moeten tenslotte ook geschreven worden! Uiteindelijk werden dat twee afleveringen per week. Langzaam kwam Leonie tot leven en zat ze vaak in mijn hoofd. Wat moest er nu gebeuren? Hoe moest het verhaal verder gaan? In het begin volgde dat mijn eigen verhaal, maar ik probeerde Leonie ook heel andere dingen mee te laten maken. Soms schreef het verhaal zichzelf, kwam er ineens iets in mijn hoofd op wat ik dan liet gebeuren, onbekend gebied voor mezelf. Ook dat is heel leerzaam, want je gaat op zoek in jezelf naar hoe dat voor jezelf zou voelen. Soms had ik voor weken afleveringen ‘op voorraad’, dan weer moesten er nodig afleveringen geschreven worden. De druk was er altijd, maar het hele proces heb ik vooral als heel leerzaam ervaren.
In de zomermaanden las ik een zomerstop in, om voor mezelf ook even een pauze te nemen. De laatste afleveringen die geplaatst zullen worden voor de vakantie zijn al een paar weken geleden geschreven. Even heb ik het verhaal los gelaten, maar ik merk al aan mezelf dat ik er weer meer mee bezig ben. Wat zal ik na de vakantie allemaal laten gebeuren? Een medeblogster is een soort coach geworden, ze stimuleert me om onbekende kanten te onderzoeken en af en toe schrijft ze mee aan het verhaal. Leonie heeft me in het laatste jaar veel gebracht en geleerd. Hoe zal het verhaal verder gaan? Dat is zowel voor de schrijfster als voor de lezer een verrassing! De links naar het vervolgverhaal vind je op mijn profiel op Socializen.Online
Ik wens jullie een mooie zomerweek,
