Anderhalve week geleden kreeg Marc dan eindelijk zijn beenprothese. Het wachten had lang geduurd, hij was er al weken klaar voor. Maar de medische molens draaien langzaam. Eerst moest natuurlijk het litteken voldoende genezen zijn en moest de stomp wennen aan de liner, een kunststof sok die om de stomp heen gedaan wordt. Deze liner helpt ook het vocht af te voeren uit de stomp. De prothese zit aan het been vast met een koker, een hard kunststof koker die om het been, over de liner heen, gaat. Deze koker wordt precies op maat gemaakt en kan dus pas gemaakt worden als de omvang van de stomp stabiel is. Als de koker te groot is, gaat hij schuiven en krijgt je blaren en dat is uiteraard niet de bedoeling.

Vorige week vrijdag om acht uur ’s morgens werden we verwacht om de prothese te passen, af te stellen en aansluitend te leren de eerste stapjes te zetten. Toch wel spannend, een moment waar we weken naar uit gekeken hebben. De buis tussen de koker en de voet werd exact op maat afgezaagd en toen kon het feest beginnen. De eerste stapjes in de brug, je gewicht verplaatsen van het ene naar het andere been. Weer rechtop staan na al die weken in de rolstoel. Er mocht nog niet gelopen worden, alleen staan was toegestaan. En langzaam opbouwen, de prothese eerst drie keer per dag een uurtje dragen en dat langzaam opbouwen.

Nu is Marc wel heel voorzichtig, hij weet heel goed dat een blaartje hem weer voor een week terugstuurt naar de rolstoel, maar natuurlijk kon hij het toch niet laten om wat te lopen, eerst achter de rolstoel, later met de wandelstok, kleine stukjes, maar toch. Ik had het een paar keer gefilmd als hij zo’n stukje liep en hij was daar niet echt tevreden over, bovendien had hij die wandelstok nog nodig. Het filmpje liet hij zien aan de technicus. De man keek hem wanhopig aan. “Maar Marc, wat wil je nou? Je mocht nog niet lopen, dat doe je toch en dat gaat wonderbaarlijk goed en nu vind je het niet snel genoeg gaan?” Deze man had een paar weken geleden al voorspeld dat Marc sneller zou willen dan hij eigenlijk mocht. Er werd nog wat versteld aan de prothese en toen kon hij weer naar huis. De prothese mag langer gedragen worden en er mag wat gelopen worden, maar voorzichtig, uiteraard.

Vanmiddag kreeg ik een filmpje van Marc toen ik op mijn werk was. Een poging tot lopen zonder wandelstok, buiten. Een buurvrouw maande hem toch uit te kijken, maar als Marc iets in zijn hoofd heeft… Toen ik thuis kwam stond Marc in de tuin en eigenlijk, eigenlijk was ik even vergeten dat hij een onderbeen mist, zo snel en zo goed kan het gaan, tien dagen nadat hij de prothese gekregen heeft, loopt hij nu al heel stoer rond, zonder wandelstok!