De Nieuwe Wereldorde vs De Honderdste Aap

Inhoud

Inleiding: De Probleemsituatie

Een Synopsis

Regeren Vanuit Het Duister

Geruisloze Wapens voor Stille Oorlogen

Onzichtbare Manipulatie

Hegeliaanse Dialectiek : Het PRO-Scenario

De Corona Update - System Overload

Machtsprikkels vs de Catch-22
De Kans en De Keus

De Complotagnost

Progressie

Doorzie het Probleem

Energie-vampieren

De Kracht van Het Getal

Nawoord

Gerelateerd
Biblio

De Probleemsituatie - Een Synopsis

We kunnen een probleemsituatie pas echt bij de horens vatten wanneer het daadwerkelijk doorzien wordt; de essentie ervan wordt begrepen, eerder niet. Vóór die tijd handelen denkende te weten wat we aan het doen zijn maakt de zaken er niet beter op, eerder tegenovergesteld. Weten en begrijpen is niet twee keer hetzelfde ding, net zoals begrijpen en doorzien dat niet is, echter wel tot elkaar kunnen leiden.

De wereld wordt geregeerd middels het toepassen van principes; wetmatigheden, universele wetmatigheden, die zijn voor een ieder gelijk, dus ook voor demagogen. Eerst die principes doorgronden zodat we het Wat en Hoe begrijpen, dan pas kunnen we effectief tegengas geven door die principes te spiegelen overeenkomstig de aard van de toegepaste principes. Immers, een principe; een standaard gesteld/toegepast, werkt 'beide' kanten op: wanneer het tégen iets (ons) kan werken kan het ook vóór datzelfde iets (ons) werken.

Wanneer we een ogenschijnlijk complex iets -middels analyse- terugbrengen tot de essentie (ervan), dan blijkt 't keer op keer in werkelijkheid verbluffend eenvoudig. Analyse van een probleemsituatie; de mechanieken ervan, legt de aard ervan bloot, wordt het geheim gezien, in effect de oplossing aangereikt, hoeven we het wiel niet opnieuw uit te vinden en kunnen we het reeds bestaande wiel simpelweg een andere, aangepaste, kant op laten draaien in overeenstemming met de wetmatigheden die van toepassing zijn.

Doorzie de methodologie; begrijp welk 'wapen' tegen jou gebruikt wordt en hoe. Wanneer je de probleemsituatie daadwerkelijk begrijpt, presenteert zich als vanzelf de oplossing. Begrijp de mechanieken, dan weet je ook hoe het aan te pakken; te repareren.

Regeren Vanuit Het Duister

Geruisloze Wapens voor Stille Oorlogen - Onzichtbare Manipulatie

Alles dat van een standaard wapen wordt verwacht, wordt ook van een geruisloos wapen verwacht door de makers ervan, maar dan in de eigen manier van functioneren.

Het schiet situaties, in plaats van kogels; voortgestuwd door gegevensverwerking, in plaats van chemische reactie (explosie); afkomstig van stukjes data, in plaats van korrels buskruit; vanaf een computer, in plaats van uit een geweer; bediend door een computerprogrammeur, in plaats van een scherpschutter; onder bevel van een corporate bankmagnaat, in plaats van een militair generaal.

Het maakt geen duidelijke explosieve geluiden, veroorzaakt geen duidelijke fysieke of mentale verwondingen en verstoort niet duidelijk het dagelijkse sociale leven. Toch maakt het een onmiskenbaar 'geluid', veroorzaakt onmiskenbare fysieke en mentale schade en interfereert onmiskenbaar met het dagelijkse sociale leven, d.w.z. onmiskenbaar en herkenbaar voor een getrainde waarnemer, iemand die weet waarnaar hij/zij moet kijken.

Het publiek kan deze wapens niet bevatten en kan daarom niet geloven dat ze door middel van wapens worden aangevallen en onderworpen. Het publiek kan instinctief het gevoel hebben dat er iets mis is, dat komt 'slechts' door de technische aard van de geruisloze wapens, ze kunnen echter hun gevoel niet op een rationele manier uiten of het probleem met intelligentie aanvechten. Daarom weten ze niet hoe ze om hulp moeten roepen en weten ze niet hoe ze zich met anderen moeten associëren om het aan te pakken en zich ertegen verdedigen.

Het is lastig vechten tegen wapens die onzichtbaar zijn, al helemaal wanneer het bestaan, de mechanieken, de principes, ervan niet bekend zijn bij hen die er aan onderworpen worden.

Wanneer een geruisloos wapen geleidelijk wordt toegepast, past het publiek zich aan de aanwezigheid ervan aan en leert het de aantasting van hun leven te tolereren totdat de druk (psychologisch via economie) te groot wordt en ze opgeven en instorten.

Daarom is het geruisloze wapen een vorm van biologische oorlogsvoering. Het tast de vitaliteit, opties en mobiliteit van de individuen van een samenleving aan door hun bronnen van natuurlijke en sociale energie en hun fysieke, mentale en emotionele sterke en zwakke punten te kennen, te begrijpen, te manipuleren en aan te vallen.

Hegeliaanse Dialectiek - Het P.P.R.O-Scenario vs Het P.N-C.O-Scenario

Wanneer er zich een politiek sociaal-maatschappelijk probleem voordoet, of beter gezegd, wanneer ons dat verteld wordt door de politiek/media, dienen we ons direct af te vragen of er wel een probleem is. Zo niet, dan worden we gemanipuleerd ons te gaan gedragen alsof het genoemde probleem er wel zou zijn waarmee we effectief zelf het probleem vormgeven en in de realiteit roepen gelijk het oproepen van 'spoken' (zelf-manifestatie), er wordt een soort van 'magische' spreuk over ons uitgeroepen. Laat het voor wat het is; het non-confirmatie principe.

Wanneer je niet gelooft in de boeman, bestaat ie ook niet en manifesteert ie zich ook niet. De boeman bestaat alleen voor hen die er in geloven, niet voor hen die dat niet doen. De boeman in het spookhuis op de kermis schenken we ook niet echt aandacht aan als ware het een probleem, laten we ook voor wat het is: fictief.

Wanneer er zich een zichtbaar politiek sociaal-maatschappelijk probleem voordoet, stel de allerbelangrijkste vraag: cui bono; wie haalt hier voordeel uit - op welke manier. Het voert je direct naar de bron en legt bloot of het probleem 'natuurlijk' of gekunsteld is. Daar waar de menselijke hand speelt is het (geo)politieke 'probleem' kunstmatig en wordt het P-P-R-O-Scenario op ons losgelaten. Dat scenario kunnen we omkeren, tegen de initiator ervan gebruiken. We kunnen het initiatief dus overnemen; in eigen handen nemen. - https://vriendenplek.nl/read-blog/880_hegeliaanse-dialectiek-het-p-r-o-scenario.html

De Corona Update - System Overload

De overheid -in al hun wijsheid- geeft ons met regelmaat gouden kansen door ons te confronteren met probleemsituaties, de zogenoemde valse vlaggen, als middel tot een doel - waarmee we onbedoeld, echter wel potentieel, kansen geboden krijgen, die we vervolgens niet grijpen omdat we het trucje niet doorzien. Lees "De Open Samenleving en Haar Vijanden" (online), van Karl Popper, waarin omschreven wordt hoe een dictatuur ontstaat en ten onder gaat - een eye-opener.

Met de corona/covid-19 hype/hoax geeft de overheid ons wederom een ideale kans in handen om hen buiten spel te zetten door één van twee dingen te doen:

1. we gaan niet mee in het sprookje dat ons wordt opgedist, blijven simpelweg ons ding doen in plaats van ons te conformeren aan het absurde gedrag dat ons opgedrongen wordt - het kantelpunt is 20% (van de bevolking), de rest zal volgen (monkey see, monkey do)

2. we gaan wel mee in het sprookje dat ons wordt opgedist en conformeren ons juist wel aan de dictaten opgelegd, maar dan in het kwadraat; in extremis, en veroorzaakt een 'system overload', immers, iedereen en z'n moeder die thuisblijft; dat willen 'ze' toch zo graag, en ‘niks’ doet, maakt dat de maatschappelijke en politieke machine stilstaat waarmee de overheid buiten spel staat. Niets is zo makkelijk als niks doen, daar hoef je namelijk helemaal niks voor te doen.

Aangezien we nu de controle naar ons toegetrokken hebben, overgenomen hebben, is het een kwestie van 'doorpakken'.

De maatschappij, ten gevolge van overheidsbeleid, is stuk en moet dus of vervangen of gerepareerd worden. Het eerste is een ingewikkeld en langdurig proces, het tweede is een vrij makkelijk en relatief kort proces; door hen die nu de macht uitoefenen in een Catch 22-situatie te zetten: gebruik het systeem; de logica ervan, tegen zichzelf: kaats de bal terug.

Machtsprikkels vs de Catch-22 - De Kans en De Keus

Iedereen blijft op de (arbeids)plek waar hij/zij zat, incluis politici, met dien verstande dat de corrumperende (machts)prikkels geëlimineerd worden. We stellen de overheid dus voor een keus: of het nieuwe normaal; ons nieuwe normaal, of ze zijn vrij om op zoek te gaan naar een nieuwe baan (weinig kans, want wie wil ze dan nog hebben). Door de ambtenarij de keus te geven, kunnen we ook niet beticht worden van 'staats-ondermijnde activiteiten'. Het is namelijk niet de intentie 'de staat' te ondermijnen, integendeel, het is juist de intentie 'de staat' te behouden, maar dan net even iets anders.

Het elimineren van de corrumperende machtsprikkels is -in beginsel- een drie-stappen-proces en kan, initieel, in een maand gerealiseerd zijn, immers, het systeem; het apparaat, is er al, er worden slechts een paar regeltjes verandert. Het is dan aan de overheid zich te conformeren -overeenkomstig de functie van een overheid: dienstig aan de gemeenschap- of niet - en hebben we het verhaaltje, linksom of rechtsom, mooi omgedraaid; de Catch-22, waarmee het kunstmatige probleem de effectieve oplossing wordt. Immers, bij een nee, zet de overheid zichzelf buiten de maatschappij, bij een ja, mogen ze blijven meedraaien onder bepaalde condities, condities die ten goede komen aan het geheel. Mooi hè, vrije keus. Een kind kan de was doen.

- De Complotagnost

Mensen beseffen heel goed dat dingen niet vanzelf gebeuren. Dingen gebeuren omdat mensen dingen doen. Als mensen niet zouden handelen, zou er niets gebeuren, behalve de natuur. Dus daar waar de menselijke hand bij betrokken is, gebeuren dingen op één van twee manieren: per ongeluk (onbedoeld) of expres (opzettelijk). Er zijn geen andere opties.

'Complotdenken', d.w.z., veronderstellen dat er een 'verborgen' agenda speelt, is derhalve niet per definitie 'onzin' - zoals het vaak wordt afgedaan - eerder een logisch gevolg of op z'n minst een geval van 'rekening houden met'; 'niet uitsluiten dat', in de zoektocht naar een verklaring voor iets 'verdachts' omdat over het algemeen wel begrepen wordt dat zowel daden als misdaden die planning en organisatie behoeven niet toevallig, per ongeluk of uit zichzelf plaatsvinden; het zijn immers bewuste acties, geen onbewuste handelingen of natuurlijke verschijnselen. https://vriendenplek.nl/read-blog/486

Progressie

- wanneer we niet afwijken van 'de norm' en niet buiten 'de grenzen' treden is progressie niet mogelijk -

We hebben helemaal geen massaopstanden -in de klassieke zin- nodig - geen hooivorken, geen geweld - da's namelijk precies wat overheden wél nodig hebben, het excuus; de 'rechtvaardiging', om 'in te grijpen'. Onbedoeld geven we overheden daarmee een wapen in handen, om tegen ons te gebruiken. Het is daarom dat de overheden protestacties initiëren en/of kapen middels 'agent provocateurs'; de romeo’s, met de opdracht zo veel mogelijk rotzooi te trappen, onrust te veroorzaken, die dan aan de protesteerders wordt toegeschreven en tegen hen wordt gebruikt. Een variatie op het PRO-Thema.

Protestacties, in de klassieke zin, hoe goed ook bedoeld, werken, onbedoeld, averechts, de geschiedenis leert dat. Immers, als standaard protesteren zou werken, dan waren we allang uitgeprotesteerd geweest en zouden we al in een andere wereld leven. We doen dus iets niet goed, we zien iets over het hoofd. Elke keer hetzelfde doen en toch een andere uitkomst verwachten getuigt van een gebrek aan inzichtelijk vermogen, in deze het inzicht dat een schaakspel niet gespeeld kan worden wanneer de pionnen weigeren (mee) te spelen.

Het komt neer op niet vechten tégen het systeem, dan worden we vermorzeld, juist werken mèt het systeem, d.w.z., de regels van het systeem conform het systeem gebruiken, met dien verstande dat het systeem gedwongen wordt te handelen overeenkomstig de eigen (verborgen) regels, wat betekent dat de 'logica' van het systeem tegen zichzelf, tegen het systeem, gaat werken. Het begin van het einde.

Zoals Karl Popper in zijn briljante "De Open Samenleving en Haar Vijanden" glashelder uiteen heeft gezet - in referentie tot het Fascisme en het Communisme; totalitaire systemen - het zijn de meelopers, de order(op)volgers, die het mogelijk maken. Zonder meelopers staan overheden, politieke ideologieën, 'niet gouvernementele' organisaties, 'ordediensten' etc. met wat ze toch al hebben, lege handen. Het zijn niet de regisseurs die het doen, het zijn de geregisseerden die het uitvoeren. Dat was 'toen' zo, dat is nu nog steeds zo en zal altijd zo blijven; het is een wetmatigheid. - https://vriendenplek.nl/read-blog/866

Een totalitaire maatschappij is tot ondergang gedoemd want is in strijd met zichzelf; een paradox, dus eindig. Het blaast of zichzelf op of wordt opgeblazen omdat de meelopers ontdekken dat ze hun eigen glazen aan het ingooien zijn en/of dat hun geweten gaat spelen. Het zijn immers de meelopers die de wreedheden begaan, niet de roeptoeteraars in hun paleizen, die creëren 'slechts' de omstandigheden die het hele circus mogelijk maken.

- Doorzie het probleem, dan openbaart zich de oplossing

Niet wij, de burgers, hebben een probleem, de overheid heeft een probleem, blijkbaar met de burgers, in werkelijkheid met zichzelf, want is paradoxaal; in strijd met zichzelf, ten gevolge van doelverschuiving. (Function Creep) - https://vriendenplek.nl/read-blog/879

Immers, een overheid bestaat bij gratie van problemen, al dan niet fictief. Zonder problemen heeft een overheid geen bestaansrecht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een overheid problemen creëert/fingeert, zuiver en alleen om zichzelf in stand te kunnen houden en als middel tot een doel, in strijd met en ten koste van het welzijn van de gemeenschap middels het presenteren van probleemsituaties die ‘alleen maar’ door de overheid opgelost kunnen worden. Opmerkelijk genoeg vallen die ‘oplossingen’ overwegend uit in het voordeel van de overheid en heeft de gemeenschap het nakijken, die vervolgens genoegen dient te nemen met een paar kruimels die hun kant op geschoven worden, als dat al het geval is.

Dat is wat overheden doen, roeptoeteren, ze presenteren doorlopend allerhande probleemscenario’s waarbij de gemeenschap fungeert als de acteurs die de scenario’s realiseren aan de hand van dictaten door de overheden opgelegd. Regisseurs en geregisseerden. Wij, de burgers, doen het dus zelf, overheden doen weinig tot niets, behalve hoog van de toren blazen.

Overheden, landelijke managementbedrijven; 'human resource management', zijn parasitair van aard, produceren zelf weinig tot niets, behalve hun eigen welzijn, voegen weinig constructiefs toe, onttrekken voornamelijk, ten koste van het collectief.

Energie-vampieren

Energie wordt erkend als de sleutel tot alle activiteiten op aarde.

Natuurwetenschap is de studie van de bronnen en de beheersing van natuurlijke energie. Sociale wetenschappen, theoretisch uitgedrukt als economie, is de studie van de bronnen en de beheersing van sociale energie. Beide zijn boekhoudsystemen: wiskunde. Wiskunde is de primaire energiewetenschap en de boekhouder kan koning zijn als het publiek onwetend kan worden gehouden over de methodologie van de boekhouding.

Alle wetenschap is slechts een middel tot een doel. Het middel is kennis. Het doel is controle. Buiten dat blijft er nog één factor van belang: wie de begunstigde zal zijn. Overheden zijn effectief energie-vampieren. - https://vriendenplek.nl/read-blog/1221_psychopaten-in-machtsposities

Wanneer we tot dat inzicht komen, kunnen we ook tot het inzicht komen dat zij die parasiteren, onthouden kunnen worden van de voor hen zo belangrijke energie, energie die aan het collectief onttrokken wordt.

Een overheid is in werkelijkheid een (dagelijks) human resource-managementbedrijf dat zich voordoet als een regering en met medewerking van de media als pr-tak gezamenlijk fungeren als colporteurs die gebakken lucht moeten verkopen aan burgers voor corporaties die opdrachten van raden van bestuur uitvoeren voor aandeelhouders over de ruggen van arbeiders die onder dreiging van verlies van have en goed de hele tent overeind houden en de facto het fundament van 't geheel zijn.

Dus waar denken we dat de werkelijke macht ligt?

https://vriendenplek.nl/read-blog/503_op-de-boerderij-mensenhouderij.html

De Kracht van Het Getal

Een samenleving die geen gehoor geeft aan de oppressieve dictaten opgelegd door een ‘overheid’, zet die overheid buiten spel. Een overheid die niet serieus wordt genomen staat met wat ze eigenlijk toch al hebben, lege handen.

Wanneer de acteurs het spel niet meespelen, hebben de regisseurs het nakijken, per direct. Immers, zonder volgers geen leiders.

Wanneer een kleine parasitaire minderheid een overgrote volgzame meerderheid in lockdown kan zetten, dan kan een overgrote niet-volgzame meerderheid een parasitaire minderheid zeker in 'lockdown' zetten. Immers, een parasiet kan alleen gedijen en overleven dankzij het bestaan en ten koste van de gastheer. Het is echter aan de gastheer te bepalen wat er wel of niet gebeurt, niet aan de parasiet.

Ook een ogenschijnlijk onbeduidend radartje dat niet meer meedraait zet de gehele machine stil. Eén ruk aan de noodrem is voldoende om de gehele trein tot stilstand te brengen.

Echter, een samenleving die zich gedraagt als een kudde schapen, een groep van volgers, vindt zichzelf vroeg of laat geleid en dus geregeerd door een roedel wolven; de 'leiders', die dat ten volste zullen uitbuiten, met alle gevolgen van dien ...

Er is geen schaakspel mogelijk wanneer de pionnen weigeren (mee) te spelen ...

Nawoord

Kijken en luisteren naar beide kanten van een verhaal zou ons ervan moet overtuigen dat er meer schuilt in een verhaal dan beide kanten; dus niet de zwart-wit wereld die de overheid zo graag voorspiegelt. We leven namelijk niet in een ‘zwart-wit’ wereld, de wereld waarin we leven kent vele tinten 'grijs', wel, op z'n minst 50 ervan.

Na 2500 jaar moderne beschaving blijkt dat iets alledaags, boodschappen doen bijvoorbeeld, een levensgevaarlijke onderneming is. Gelukkig hebben we de overheid en de media die over ons waken en ons dat duidelijk maakt anders hadden we het nooit geweten en waren we de weg van de dinosaurus gegaan, maar dan met wifi.

Hoe dan ook, zo langzamerhand begint iedereen en z'n moeder zich af te vragen waar de overheid in hemelsnaam mee bezig is. Het begint er meer en meer op te lijken dat het coronabeleid zich tegen de overheid gaat keren, dat de overheid hun hand heeft overspeeld, dat de maskers vallen; het bal demasqué, want het dwingt ons de functie van de overheid en hun betrouwbaarheid te herzien; in het ware gezicht te staren.

De 'coronacrisis' evenals de 'klimaatcrisis' hebben het in zich een 'game changer' ten goede te zijn. Het gaat, hoe dan ook, de wereld veranderen; is het reeds aan het doen, en het is aan ons; de wereld, niet aan overheden, om te bepalen hoe.

Er wordt ons een kans geboden om voor eens en altijd af te rekenen met de archaïsche machtsorde en een nieuwe orde, onze orde, te implementeren. Het is aan ons die geboden kans te grijpen ... of niet. Besef dat de toekomst wordt bepaald door het karakter van hen die de toekomst vormgeven.

Dus, wanneer onze (klein)kinderen ons straks vragen wat we er tegen gedaan hebben om het te voorkomen, wat gaan we ze dan vertellen, wat gaat dan ons antwoord zijn?

Die keus is aan ons ... die verantwoording ligt bij ons ... hier en nu.