De Vleutenscheweg (destijds nog met "sch" begint uiteraard met nr. 1. Maar door alle sloop van huizen in de afgelopen eeuw is de nr. 1 van toen er al sinds april 1938 niet meer. En het huisnummer 1 uit de jaren 50 bestaat ook niet meer, want er is veel, heel veel gesloopt op die weg. Eerst door de aanleg van de Leidscheveertunnel eind jaren 30 en toen door de aanleg van de Daalsetunnel eind jaren 60.
Doch niet getreurd; wie lang zoekt, kan in de archieven nog het nodige tegen komen.
Dus we beginnen met het statig Café de Beurs op nr 1.
En ja, onderhevig aan commercie en een wildgroei van reclame-uitingen kun je zelfs de mooiste panden lelijk maken.

Het startpunt van de Vleutenscheweg (zoals de weg lange tijd geheten heeft) met middenbosch de Weteringsestraat en het buurtstation en spoorbrug (hoewel het NS centraal station hemelsbreed nog geen 500 m. verder naar links gelegen was).
Let ook op de de verkeersregelaar middenop de brug. Met alle trams, paard en wagens, fietsers, handkarren en voetgangers kon het er toen al een drukte van belang zijn.

We beginnen met een oudje; het gezicht op de stad Utrecht uit 1756 met op de voorgrond de Vleutensche weg. Toen nog een verharde zandweg met rechts de molen "de Kat" (ter hoogte van wat nu de Lange Hagelstraat/Westplein heet) en links het St. Jobs gasthuis.
De toren die boven alles uit steekt, is uiteraard de Dom.

Over de wijk zelf is een groep ook meer dan genoeg te vertellen, want vanuit het oude centrum van Utrecht, aan de westkant afgebakend door de Catharijnesingel, ontstond in begin 1900 geleidelijk aan een geheel nieuwe langwerpige wijk met de Vleutenscheweg als "middenstreep". Het gedeelte rechts ervan tot aan de spoorlijn Utrecht-Den Haag werd Nieuw Engeland. Het gedeelte links ervan ging Lombok heten.