De uitbreiding van de NAVO tot dicht op Ruslands geografische huid is een gevaarlijk spel geweest. In
plaats van het afbouwen (of ombouwen tot internationale interventiemacht) van de NAVO, die
primair een alliantie was om een aanval van de Sovjet-Unie af te schrikken, en daarin dus perfect is
geslaagd, moest de NAVO worden uitgebreid, zo vonden onze leiders, en de Russische leiders konden
niet anders dan die uitbreiding als een bedreiging ervaren. Daarmee heeft de NAVO een verse vijand
gecreëerd. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, zo beseffen wij nu, hebben wij in het Westen de
Russen met enig leedvermaak aan hun lot overgelaten. We hadden een Marshallplan voor de
voormalige Sovjet-alliantie kunnen aanbieden en aan een totaal nieuwe relatie kunnen werken. Maar
in plaats daarvan hebben wij de Russische argwaan ten aanzien van het Westen, van waaruit voor de
Russen als eeuwenlang dreiging en geweld verschenen, laten doorwoekeren. De vondst van grote
energiereserves bood de Russen de kans nieuwe waardigheid te vinden, en Poetin is daarvan de
zelfingenomen personificatie. Wat er al aan argwaan bestond, hebben wij zelf versterkt door
onbezonnen de NAVO en de EU uit te breiden