Tweet van Thierry Baudet
Avond aan avond dezelfde mensen, met dezelfde meningen op radio en tv. Een heel klein groepje “experts” en schrijvers en columnisten draait rond in een semigesloten mediacircuit. Nooit eens een andere invalshoek, een tegendraadse mening, een verrassend geluid.
Die paar “uitverkorenen”, dat handjevol mensen dat een meningenoligopolie op een bepaald onderwerp heeft gevestigd: ze recenseren elkaars boeken, ze spelen elkaar baantjes toe, ze reiken elkaar prijzen uit.
Of het nu gaat om de situatie in Oekraïne, om de Amerikaanse verkiezingen, het conflict in het Midden-Oosten, of destijds over Covid, de eurocrisis, Brexit, noem maar op, zelfs in de kunst en literatuur zie je hetzelfde proces: telkens weer wordt een oligopolie gevestigd van een kleine groep die het vrijwel volledig met elkaar eens is (en slechts op marginale detailpunten voor de vorm wat van elkaar verschilt), die uitsluitend nog met elkaar in gesprek gaat en die alle anderen buitensluit.
Ze houden hun positie angstvallig vast. Ze willen geen nieuwkomers, geen pottenkijkers. Hun kartel willen ze behouden. Dat snap ik. Zie ook het boekenbal, de universiteitsposities, de reisbeurzen. Allemaal een groot kartel.
Maar wat ik alsmaar niet begrijp, is waarom journalisten daar toch massaal in meegaan. Waarom geen kritiek op deze semigesloten machtsbolwerken? Waar is de kritische, tegendraadse, sceptische, onafhankelijke “luis in de pels” toch gebleven?
Het was al zo toen ik nog in de redactie zat van Buitenhof, toen ik schreef voor NRC (in de periode 2010-2014). De weerzin die er was, wanneer ik eens een andere econoom opperde om uit te nodigen over bijv. de euromunt. Ze hadden toch Bas Jacobs en Sweder van Wijnbergen? Dát waren toch de “experts”? Die kenden ze toch? Die mochten toch wekelijks aanschuiven bij alle praatprogramma’s, die werden toch geïnterviewd in de kranten, die zouden ze toch gewoon de duiding kunnen laten verzorgen? Waarom een nieuwe naam, waarom een ander geluid? Met welk doel, wat had je ermee te winnen?
Dat was de houding. Op vrijwel ieder onderwerp.
Voortdurend het zoeken naar veiligheid, vertrouwdheid, het afgeschrikt zijn door nieuwe ideeën, nieuwe mensen, nieuwe invalshoeken. Ontzettend jammer vind ik dat. En ontzettend slecht voor het land.
