Eindelijk een antwoord en oplossing gevonden voor depressieve gevoelens.
Deze gaat mss lastig worden als je Abraham Hicks niet ken maar ik zal mijn best doen om het uit te leggen.
Wordt dan een lekker lang stukje leesvoer.

Ik ben jarenlang suïcidaal geweest.
Hier mag je dat gelukkig nog gewoon zeggen zonder achter een muur gepleurd te worden (wat vreselijk vereenzamend werkt dus ze helpen er precies níemand mee). In die tijd 2015 tot 2016 was het, het ergste tot ik prof Peterson hoorde bij de Wereld draait door.

Nou volgde ik Abraham Hicks echt al minstens10 jaar en af en aan zag ik wel wat verbeteringen maar voor het grootste gedeelte zorgde dat 'positieve denken' er enkel voor dat de dingen sléchter werden (de culminatie was de echtscheiding en alle stress vanwege de Trutten Club aka jeugdzorg) waardoor ik de boeken in een hoek gooide, niet meer luisterde en langzaam aan steeds depressiever werd. De prof hielp me er na één gesprek uit en dat zelfs zonder dat ik zijn cliënt was. Gelijk was ik genezen van mijn depressie en het ging beter waardoor ik ook mijn meditatie weer oppakte.

Toen gebeurde er weer iets (huis stond op instorten) en ik móest verhuizen.
Op een of andere manier vond ik mijn huidige huis (snap nog steeds niet dat het zo goedkoop was met de huidgste huizen markt) en ondanks valse start (koper die mij een poot uit wilde draaien) heb ik het via de makelaar verkocht voor bijna 2x de hypotheekwaarde. Geld over dus voor kleine renovatie zoals dubbel glas en schilderen.
Van het geld wat daarna over was, ben ik op vakantie gegaan met de kids alwaar de niersteen voor het eerst begon op te spelen.
Als ik de NGM er op nasla, is dat niet zo gek want een niersteen wordt veroorzaakt door een onverteerbaar onopgelost conflict.
Die echtscheiding heb ik tot op de dag van vandaag niet opgelost dus mss komt er uiteindelijk weer een derde niersteen...

Toen ik in mijn nieuwe huisje de boeken weer eens las en hun meditatie ging volgen, voelde ik me beterder en beterder en ineens kwam daar het bericht dat Abraham in Amsterdam zou zijn en in moment van absolute zekerheid (daar wil ik naartoe!) heb ik gewoon geboekt.

Mei 2023
En ik weet nog dat ik dacht: Al deze onderwerpen gaan over waar ik aan denk, moeite mee heb en een oplossing voor zoek. Van tevoren had ik mijn vragen opgeschreven (de ether in geslingerd), niet ervanuit gaand dat ik mijn vragen persoonlijk zou kunnen stellen maar dat iemand een gelijke vraag zou stellen.
Beste twee dagen die ik ooit in die klotestad heb doorgebracht 😜

Dingen gingen gelijk ook beter na dat seminar.

Maar niet met mijn zoon...
Ik probeerde het wel positief te zien maar de tweede leerplicht ambtenaar staat alweer te trappelen.
Niet om oplossingen aan te reiken natuurlijk, nee dat doe ik, om enkel te horen te krijgen dat mijn ideeën niet werken, niet haalbaar zijn (voor school) en niet goed zijn voor Luyt, volgens de gedragswetenschapper althans.

Ondertussen voelde ik we wel stukken beter en via Abraham now kan ik iedere zaterdag een workshop volgen waar ik ook vragen kan stellen. Die zijn zeer verhelderend.

De afgelopen twee dagen ben ik met mijn zusje een paar daagjes weg geweest naar Uden voor een gesprek tussen Mathias deSmet en Stef Bos.
Het huis waar we sliepen was echt zo gaaf. Je had er zo een film kunnen schieten uit de jaren dertig. De eigenaar vertelde honderduit over de geschiedenis enz enz.
S Avonds ergens in een brasserie aangekomen waar we zouden wachten tot de griek openging maar ze hadden daar Thaïs eten....
Leuk, doen we!
Het eten was echt geweldig ❤️

De voorstelling wat minder en ik ben uiteindelijk een kwartier voor tijd vertrokken. Mijn zusje is een beetje doof en de techniek was slecht geregeld dus die verstond het amper. Ik verstond het prima maar sommige dingen die Mattias zei was ik het gewoon niet mee eens en anderen waren gewoon verkeerd (zoals de Mandelbrot).

Toen we het er naderhand over hadden was onze mening unaniem: Het ontbrak compleet aan focus en zonder focus, vertrek je nergens vandaan en ga je nergens naartoe,
De volgende dag legde ik de hotspot aan via de werktelefoon en ik had een gemiste oproep van een onbekend nummer. Dan luister ik eerst altijd de voicemail af want het kan zomaar weer spam zijn óf iemand is in een stuip geschoten terwijl ik het probleem allang opgelost heb (voor ik op verlof ging).
Dat was het niet. De leerplichtambtenaar want Luyt is alweer 5 dagen ziek gemeld.

Op de terugweg had ik het met mijn zusje hierover tot op het moment dat zij zelfs boos werd. Over de starheid van het schoolsysteem, de regelneukerij, de onwil om anders te denken zonder een duidelijk doel te hebben.
Mijn doel is duidelijk: Luyt gaat uit de examen boeken leren en dan staats examen doen maar dat kan alleen als school meewerkt, wat ze dus middels verslag aangegeven hebben níet te gaan doen.
Ok, gaan we opzoeken hoe het wel voor elkaar te krijgen.

Afijn, twee uur later mijn zusje afgezet bij haar moeder en gelijk voelde het alsof ik op was. Dus niet ff gezellie kletsen maar naar huis.
Daar nog wat gepraat met Luyt en op een gegeven moment voelde ik me.... nou laat ik zeggen... niet zo happy als iemand zich zou moeten voelen die net voor het eerst in twéé jaar een paar dagen geen verplichtingen had (en ja, dat is inclusief weekenden).

Afleiding zoeken dan. Mijn nieuwe rasters waren eindelijk binnen dus ik voor de derde keer proberen een raster overlay te maken die ik zo op een D&D map kan leggen zodat ik niet íedere kaart een half uur bezig ben met lijntjes te trekken. Helaas. Weer mislukt.

Luyt ging naar boven en ineens was ie er weer: Mijn oude bekende de depressie 😥
Vroeger kon ik allerlei reden verzinnen waarom ik depressief was maar die redenen bestaan niet meer. Onderzoeken waaróm ik me depressief voel, heeft in het verleden enkel méér depressie opgeleverd dus dat doe ik niet meer.
Positief denken heeft in zo'n situatie ook geen zin omdat het contrast tussen wat ik voel en hoe ik me wíl voelen (blij) te groot is.

Dan maar suf youtube kijken.Little Italy gevonden. Zal hem binnenkort weer kijken, waarschijnlijk kan ik er dan om schaterlachen ipv glimlachen.

Dan maar googlen.
Abraham Hicks on depressed.
En jawel. Daar kwam het verlossende woord: " The feeling of depression is your indicator that you have been focussed upon enough things, long enough, that you managed to deplete yourself of who you are."

Logisch ook dat na die paar dagen die zo goed voelde dat aandacht voor nagenoeg onoplosbare dingen mij depressief lieten voelen. Vroeger was die afstand niet zo groot dus was het: Vechten tot het probleem opgelost was en dan depressief. Dan weer vechten en weer depressief. Rinse and repeat.
Nu echter zit ik 99% van de tijd in mijn blije vel en schiet enkel terug naar af en toe roadrage.

Maar toen ik die woorden van Abraham hoorde, was het eenzelfde momentje als met Peterson. In één klap werd het me duidelijk. Teveel focus op ongewenste, onoplosbare (voor nu) problemen.

Morgen neem ik contact op met de leerplichtambtenaar en zal haar vertellen dat hij ziek is, dat dit zeer wss komt door school en hoe we ervoor kunnen zorgen dat hij volgend jaar een diploma haalt. Want dát is het doel van die kwalificatie plicht. Níet de sociale interactie, níet hem resistent maken tegen prikkels en óók niet om hem een dagbesteding te geven.
En ga maar praten met de schoolinspectie dan om te zien hoe zij erover denken want 1 ding is zowat zeker: Op de normale manier gaat Luyt geen diploma halen.

Nu weer ff chillen waarbij ik merk dat ik me stukken beter voel.
Ben niet vrolijk maar dat is omdat ik moe ben van zolang rijden maar ben wel hoopvol en hoopvol is vele malen beter dan depressief ❤️