Ik druk er maar even een stelling in en zal deze ook onderbouwen; positieve mensen zijn oneerlijk, bedriegen anderen en erger nog, bedriegen hunzelf! Nu, is marc gek geworden? Nope, ik denk het niet, maar gun mij even de tijd. Positief denken betekend dat we de werkelijkheid niet willen zien; het betekend oneerlijk zijn. Het betekend dat je iets ziet en ontkent wat je hebt gezien; het betekend dat je jezelf en anderen bedriegt. Dit geldt natuurlijk ook andersom voor “negatieve” mensen. Laat het me uitleggen; Zo iets als positief of negatief zijn kies je feitelijk voor een half feit, en daarmee ontken je de andere helft. Een half feit/waarheid is veel gevaarlijker dan een hele leugen. Een hele leugen zak vroeg of laat worden ontmaskerd. Maar een halve leugen kan heel lang onontdekt blijven. Een leugen is en blijft een leugen. Een halve waarheid is gevaarlijk. Het kan gebeuren dat je nooit ontdekt dat wat je weet slechts de helft van de waarheid is. Je zult altijd denken dat je weet het hoe het zit. Dus het probleem is niet de hele leugen, maar de halve waarheid, vermomt als de hele waarheid. En dat is wat de mensen geloven. 

Beide kanten doen bovendien aan groepsvorming, als u bij groep A bent, bent u niet bij groep B en heeft u eigenlijk al een “strijdige” houding jegens de andere groep. U sluit bepaalde mensen uit in u omgeving. Zolang we dit doen zal vrede erg ver weg blijven. Je kunt alleen omgaan met hetgeen er is, en dat is niet altijd positief en niet altijd negatief. Omdat het één niet zonder het andere kan bestaan, immers waar meet u uw positiviteit aan af, zouden we veel meer gezamenlijk de dialoog moeten aangaan om dingen en zaken te bespreken in realisme, zonder te oordelen en/of te vooroordelen wat positief of negatief is. Wie zijn wij, u, ik omdat te bepalen voor een ander, met welke (zelf aangemeten) autoriteit doen we dat?