Morgen is mijn zoon jarig, mijn oudste kind. Hij wordt 25 en dat maakt mij een kwart eeuw moeder. Een kwart eeuw. Ik ben nog niet eens een halve eeuw oud, dus ben ik al meer dan de helft van mijn leven moeder. Oké, tot zover de cijfers.
Dat ik moeder wilde worden, dat wist ik al van jongs af aan. Ik ging samenwonen op mijn 19de, mijn schoonzussen kregen allemaal jong kinderen en dat wilde ik ook. Niet té jong, 24 vond ik een mooie leeftijd. En zo geschiede, precies vijf weken na mijn 24ste verjaardag werd mijn zoon geboren. Het was nog voor de tijd van de pretecho’s, dus we wisten niet wat het zou worden, maar ik rekende op een meisje. Toen mijn buurvrouw een paar dagen voor zijn geboorte zei dat ze zeker wist dat ik een jongetje zou krijgen, was mijn eerste reactie: een jongen, welnee, natuurlijk niet! Maargoed, het zette me wel even aan het denken. Het kon natuurlijk best een jongetje worden. Een paar dagen later was het dus al zo ver, twaalf dagen voor de uitgerekende datum diende hij zich bij volle maan aan, een zoon! Ik dacht: een jongen, wat moet ik nou met een jongen, ik weet niks van jongens! Maar gelijk erachteraan dacht ik: hij is morgen geen zestien, dus het zal best goed komen. En dat kwam het ook, morgen wordt hij dus 25!
Ik weet het nog als de dag van gisteren, dat bundeltje kind in mijn armen, mijn ouders die voor het eerst opa en oma werden, mijn zus tante. Voor mijn schoonvader was het niet zijn eerste kleinkind, maar, aangezien hij verder alleen dochters had, was dit wel de stamhouder, een jongen om de familienaam voort te zetten en daar was hij heel trots op.
Ik zal niet zeggen dat de tijd snel is gegaan en dat het gisteren leek dat hij geboren werd. Er is in die 25 jaar veel gebeurd. Er werden nog twee dochters geboren, ik ging scheiden, mijn ex-man overleed veel te jong. Mijn zoon is niet de makkelijkste, hij weet wat hij wil. Ik heb er altijd vertrouwen in gehad dat hij niet in zeven sloten tegelijk liep. Hij werkt alweer een aantal jaren als software ontwikkelaar en vorig jaar ging hij het huis uit.
Op de foto staat mijn zoon als klein jochie, met een bosje lathyrussen die hij in de tuin van oma mocht plukken. Hij hield van bloemen. Toen ik eens voor zijn verjaardag, hij zal drie of vier geworden zijn, vroeg wat hij wilde hebben, zei hij: bloemetjes! En dat vond ik zo schattig dat we naar de bloemisterij togen om er een bosje bloemen speciaal voor hem te kopen.
Morgenavond gaan we een taartje bij hem eten, een taart die gemaakt is door mijn oudste dochter, dus dat al wel weer een kiloknaller zijn!
Ik wens jullie een fijne week toe, in deze rare dagen van lock down en quarantaine. Vergeet niet naar buiten te kijken, naar de bloesem die in de bomen komt, naar de natuur die ontwaakt na de winter. De natuur gaat gewoon door, altijd. En laten we hopen dat alles weer snel teruggaat naar ‘normaal’.
