Ik wilde het er niet over hebben vorige week en eigenlijk wil ik het nog niet, maar er is bijna geen ontkomen meer aan: ons hele normale leven is ontwricht door ‘het C-virus’.
Vanaf vandaag werk ook ik gedeeltelijk thuis. We zitten maar met zijn vieren op kantoor, maar hebben besloten om wisselend één persoon op kantoor te hebben, zodat de rest dan thuis werkt. Mijn kantoordagen zijn dinsdag en donderdag, dus vandaag was mijn eerste officiële thuiswerkdag. Dat is best gek, best fijn en ook weer helemaal niet. Ten eerste hoefde ik niet zo vroeg mij bed uit. Ik vind dat minstens de acht in de klok moet zitten voor een normale tijd om mijn bed uit te komen. Het vroegste tijdstip is dan: tien voor half acht. Dat was ongeveer de tijd dat ik vanochtend uit mijn bed kwam, nog best knap want volgens de wintertijd was het pas tien voor half zeven, maar dat vergeten we maar snel. Ontbijten, douchen aankleden en achter de computer, geen woon-werkverkeer.
Even wat geknutseld om met twee beeldschermen te kunnen werken, dat maakt het werken toch wel een stukje comfortabeler. Ik weet nog, toen mijn werkgever een paar jaar geleden met het idee kwam om een extra beeldscherm te gaan gebruiken, ik dat eigenlijk een beetje onzin vond, ik had het nooit gemist en je kon toch maar naar één scherm tegelijk kijken. Maar wat was ik snel gewend aan het werken met twee beeldschermen! Gelukkig was dat ook voor mijn thuiskantoor te regelen en zo kon ik vandaag dus lekker werken. In de keuken. Vlakbij de waterkoker voor mijn kopjes thee.
Met mijn collega die parttime werkt, drink ik aan het einde van de ochtend vaak een cappuccino en zo hebben we dat nu ook gedaan, virtueel dan wel: we hebben elkaar een foto gestuurd van onze cappuccino’s! Niet zulke mooie als op de foto overigens. Dat zal ik ook wel erg missen de komende tijd: het contact met mijn collega’s. Moeten we dus maar wat meer gaan appen, want naast mijn collega is ze inmiddels ook een goede vriendin geworden. Je ziet elkaar natuurlijk relatief veel op het werk en we delen inmiddels al bijna twaalf jaar lief en ook leed.
Tussen de middag even een boterhammetje met mijn Marc, ook dat is leuk aan thuiswerken! Voor nu is het dus wel even prima, ook al weet niemand hoe lang dit zal gaan duren. Morgen weer vroeg mijn bed uit en naar kantoor, waar ik helemaal in mijn eentje zal zijn. Ook dat is niet zo leuk.
Intussen laten we ‘Maart roert zijn staart’ bijna achter ons en gaan we op naar ‘April doet wat ie wil’. Hopelijk worden de temperaturen snel wat hoger. Her en der komen er al wat blaadjes aan de bomen, maar het gaat mij nog lang niet snel genoeg!
Ik wens jullie een fijne week toe!
