Afgelopen woensdag was het volle maan, een supermaan. De maan was ongeveer  10% groter dan een normale volle maan. Astrologisch gezien volgt de maan een cyclus. Het punt waar de nieuwe maan staat in je horoscoop geeft het thema aan. Een thema dat bij volle maan tot wasdom komt, dat het hoogtepunt bereikt bij de volle maan. Daarna ebt het weer weg en is er bij de volgende nieuwe maan een nieuw thema. Ik heb de werking van dit mechanisme al heel vaak meegemaakt en ondervonden. Ook afgelopen volle maan was weer een duidelijke.

Mijn man, Marc, is diabetespatiënt. Hij heeft neuropathie in zijn voeten, die hij iedere dag controleert en hij staat onder controle bij de podoloog. Hij had al een tijdje een klein wondje tussen zijn tenen en de donderdag voor volle maan besloot de podoloog dat het niet snel genoeg genas en de voet meer rust nodig had. De teen werd in verband ingepakt. Op vrijdag werd de voet wat rood. Zaterdag hadden we in de zon gezeten en kreeg Marc een koortsaanval. De voet werd roder. Tja, wat te doen? Wachten tot maandag? Zondagochtend toch maar wat foto’s van de voet gestuurd naar de podoloog, het was er niet beter op geworden. Gelukkig reageerde de podoloog snel, zelfs op zondagochtend. Aan de bel trekken, was het devies, hij vond dat er op zijn minst gestart moest worden met antibiotica.

Dus de huisartsenpost in het ziekenhuis gebeld. Op zondag. In coronatijd. Geen plek waar je wil zijn en waar ze je het liefst ook niet hebben. De woorden ‘diabetes’, ‘diabetische voet’ en ‘ontsteking’ doen dan wonderen en wellicht ook het feit dat het niet druk was op de huisartsenpost, juist door corona. Dus op naar het ziekenhuis. De dienstdoende huisarts keek naar de voet en tussen het verband door naar de teen en stuurde ons door naar de eerste hulp, één deur verderop. Ik mocht helaas niet mee, coronaprotocol: ik moest buiten in de auto wachten. Dat is niet fijn. Ik was graag bij mijn man gebleven. Het wachten duurde lang en af en toe kreeg ik een update via whatsapp. Het verband was van de teen gehaald en waar de voet knalrood was, was de teen blauw en bleek, niet meer te redden waarschijnlijk. Hij kreeg nog een scan met contrastvloeistof van zijn aderen en mocht daarna, met een afspraak bij de vaatchirurg voor donderdag en met antibioticakuur weer naar huis. Bijna zes uur na ons vertrek waren we weer thuis.

Op maandag was het wachten tot de antibiotica aansloeg. Er waren nog steeds koortsaanvallen. Op dinsdag werd de voet roder en paarser en de kuit pijnlijk. Marc besloot ’s middags toch maar even te bellen met het ziekenhuis. Hij zou worden teruggebeld en omdat we dachten dat hij naar het ziekenhuis zou moeten, was ik van mijn werk teruggekomen. De chirurg belde zelf. Hij had naar de scan gekeken en had gezien dat de hoofdader in het been net boven de knie verstopt zat. Eigenlijk zou dit direct verholpen moeten worden, maar hij had geen IC bed beschikbaar, dus moesten we ons de volgende ochtend om zeven uur melden in het ziekenhuis. ‘En probeer zo weinig mogelijk te bewegen’. Een bloedprop, koorts, een voet, een onderbeen dus, met zuurstofgebrek.

Ik maakte me zorgen. De nacht was lang en onrustig, die nacht van de volle supermaan. Om kwart over zes, drie kwartier na het exacte volle maanmoment, reden we op de snelweg naar het ziekenhuis. De volle maan duidelijk zichtbaar aan de lucht. We vonden hem deze keer niet zo leuk. Dit keer mocht ik in het ziekenhuis gelukkig wel mee naar binnen, bij het intakegesprek zijn en Marc begeleiden tot in de lift naar de ingreep. Ik werd rustig en had er vertrouwen in. Ik ging weer naar huis en probeerde wat te werken vanuit huis. Om twaalf uur belde hij me. De ingreep was geslaagd. De bloedprop was verwijderd en de bloedsomloop hersteld.  ’s Avonds mocht hij weer met me mee naar huis. Dat is wel heel fijn, want door corona is er maar één keer per dag bezoekuur en dan mag er ook maar één persoon komen.

Het was deze maand dus een heel heftige volle maan voor ons. Heel duidelijk is dat de opbouw, het negatieve en de zorgen vóór het punt van volle maan lagen. Op het moment dat de exacte volle maan geweest is, is het moment van impact voorbij en ebt het effect weer weg. Met Marc gaat het gelukkig iedere dag weer wat beter.