Twee weken geleden schreef ik mijn laatste column voor Socializen, over de volle supermaan. Vorige week sloeg ik even over, ons leven was even zo hectisch dat het me niet lukte om te schrijven. Deze week ben ik weer terug op deze plek en zal ik jullie een update geven van de achtbaan waar we, eigenlijk nog steeds, in zitten.
Marc was dus gedotterd, een bloedprop was weggehaald uit de hoofdader van zijn linkerbeen. Één teentje had het niet overleefd en zou afsterven, daar waren we gebleven. Het lichaam regelt dat in principe zelf, het afstoten van zo’n teentje en laat het lichaam zonder wonden achter. Net als een blaar zeg maar, eronder wordt nieuwe huid gemaakt, het dode weefsel laat los en je bent weer zo goed als nieuw. Dat was het plan. De eerste week na de dotteringreep ging het iedere dag wat beter, maar desondanks ben ik de hele tijd ongerust geweest. Een voorgevoel?
Vorige week vrijdag had Marc ineens ontzettend last van zijn enkel. Echt flink pijn. Ik zag het aan zijn gezicht, kaken op elkaar als hij op moest staan. We hebben gebeld met het ziekenhuis. Was dit normaal? Ze vonden van wel. Ook was de koorts weer terug. De dag erna ging het beter, oké, er is een stijgende lijn, hopelijk morgen weer een stapje beter. Niet dus. De volgende ochtend was de enkel rood en paars, meteen de Eerste Hulp gebeld waar we meteen heen konden. Antibiotica via het infuus was eerst het plan, maar dat veranderde al snel in een schoonmaakoperatie, de afgestorven teen en al het geïnfecteerde weefsel werden verwijderd. De vaatchirurg was er niet gerust op, het was een flinke infectie en hij sprak uit dat hij twijfelde of hij het onderbeen kon redden. De volgende ochtend volgde er direct weer een schoonmaakoperatie, meer geïnfecteerd weefsel werd verwijderd en er werd in de enkel gekeken, het wemelde er van de agressieve bacteriën. De vaatchirurg voerde een zwaar gesprek met Marc, deze wedstrijd was op deze manier niet te winnen, de bacteriën waren aan de winnende hand, er was maar één oplossing: een onderbeenamputatie. Die vond plaats op dinsdagavond.
Marc en ik zijn positief ingesteld, we kijken vooruit. Marc knapt snel op na drie operaties op rij, drie dagen achter elkaar nuchter zijn en onder narcose gaan. Na een paar dagen ziekenhuis mocht hij afgelopen vrijdag al naar een revalidatiecentrum waar hij leert zich te redden in de nieuwe situatie. Wegens coronaprotocol is het bezoek in het revalidatiecentrum beperkt tot één uur per week voor één persoon. Dat is slikken, we hebben elkaar nu zo nodig! Dus we videobellen veel. Hij doet oefeningen en volgt therapie en ik zorg dat het huis straks geschikt is voor een rolstoel, daarvoor moet een kleine slaapkamerverbouwing plaatsvinden. Het belangrijkste is dat hij binnen afzienbare tijd weer thuis zal zijn, eerst in een rolstoel, dat wel. Met de tijd zal dat een prothese worden. Maar hij komt weer thuis, het ongeruste gevoel dat ik steeds had, is weg. Mijn man komt weer thuis.
