Ben je hier voor het eerst? Vergeet dan niet om ook mijn vorige post te lezen. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.
Begin februari van 2015 moest ik voor het eerst naar het ziekenhuis. Ik omschreef mijn klachten, lage rugpijn met flinke uitstraling naar mijn rechterbeen. De arts die ik toen gezien heb was de eerste die mijn overgewicht aandroeg als oorzaak van mijn rugklachten. Zij noemde mij later in de brief die naar mijn huisarts werd gestuurd dan ook een 'adipeuse' vrouw, een net woord voor dik. Ook stond er in mijn voorgeschiedenis ineens 'overgewicht'.
Op de middelbare school is het geen pretje om dik te zijn. Mijn leeftijdsgenoten waren in en in gemeen, ik werd onwijs veel gepest, vermeden en uitgelachen. In die periode sloeg ik ook om als een blad aan een boom, ik ging van dat vrolijke, spontane meisje naar een stil, verlegen ding. Ik denk dat in die tijd, mijn depressie echt zijn intrede maakte, mijn zelf complex begon zich sterk te ontwikkelen en ik begon me steeds vaker af te vragen waar ik eigenlijk elke ochtend mijn bed voor uit moest komen.
Ik besloot dan ook naar een diëtiste te gaan. Ik heb verschillende diëten gevolgd en probeerde zelfs te sporten, maar met mijn pijn werd dat steeds lastiger en kwam ik uiteindelijk alleen maar meer aan.
Laat ik jullie wat vertellen over mijn moeder. Mijn moeder is een geweldige, lieve en sterke vrouw. Zij staat altijd achter mijn keuzes (niet altijd zonder eerst uitgebreid haar mening te geven..) en respecteert mijn beslissingen, zeker op medisch gebied. Mijn moeder gaat altijd mee naar de huisarts en het ziekenhuis, ik ben met dat soort dingen namelijk maar een bang vogeltje. Ik vind het erg lastig mijzelf te uiten en mijn klachten goed te omschrijven, hierdoor neemt mijn moeder vaak het woord over en staat er meer dan eens in mijn medische dossier dat er spanning tussen mij en mijn moeder bestaat en dat mijn moeder het niet eens is met beslissingen, niet ik, maar mijn moeder. Deze keer stond er dan ook in mijn dossier dat er meer spanning ontstond tussen mij en mijn moeder, omtrent mijn studiekeuze. Soms verbaas ik me erover hoe onoplettend artsen kunnen zijn.
In deze periode studeerde ik laboratorium onderwijs aan de hoge school. Een onwijs leuke opleiding, hele leuke klasgenootjes en overal, een geweldige tijd. Helaas was het zo dat ik door mijn pijnklachten al bijna een half jaar thuis zat. Mensen zeggen dat je je vrienden pas leert kennen in lastige situaties. Toen ben ik er achter gekomen dat dat 100% waar is. Mijn beste vriendin is geweldig. Ze is 2 weken, misschien zelfs langer, bij ons in huis geweest om voor mij te zorgen. Ik kreeg oxycodon, waar ik niet heel goed tegen kon, ik ging er een beetje raar van doen.. maar mijn pijn was ook zo erg dat ik de trap niet meer op kwam en me zelfs niet meer kon wassen en aankleden. Zij is mijn rots in de branding geweest. De momenten dat mijn ouders of mijn broer niet thuis konden zijn, was zij er. De andere vrienden die ik had, hebben in dat half jaar niet één keer bij me gekeken, of überhaupt gevraagd hoe het met me ging. Ik kwam er dus achter dat ik geen andere vrienden had en ik begon langzaam, maar zeker, steeds depressiever te raken.
Er werd een MRI ingepland en eind februari was de uitslag binnen, een dubbele hernia. Ik werd doorverwezen naar de pijn poli en kreeg in maart een transforaminale injectie. Ineens ging alles erg snel, de pijn in mijn been verdween en ik werd steeds weer iets mobieler. Na zo'n acht maanden bleek dat mijn rugpijn helaas niets verbeterde, het voelde alsof ik weer terug bij af was. Ik werd doorverwezen naar een sport arts, maar ook deze, net als alle fysiotherapeuten, kon uiteindelijk niets voor mij betekenen.
Wordt vervolgd...
