Ben je hier voor het eerst? Vergeet dan niet om ook mijn vorige post te lezen. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.

Na ruim een half jaar revalideren begon ik te merken dat het gebrek aan medicatie wat ik nu kon slikken, nog al eens een probleem kon worden. Er zijn 3 klasse medicatie, de eerste klasse zijn de lage pijnstillers, zoals paracetamol, deze kon ik nog slikken, maar werkten niet afdoende. Dan krijg je de midden klassen, zoals de ibuprofen, eigenlijk alle medicatie waar je maagbeschermers bij moet slikken, deze klasse mag je na een maagverkleining niet meer, omdat er een aanzienlijk hogere kans op maagschade ontstaat. Wat blijft er dan over? Alle morfine gebaseerde medicatie, de zware klasse. Ik ben begonnen met een tramadol, maar het werd al snel duidelijk dat eigenlijk alleen oxycodon iets voor mij deed. Oxycodon heeft verschrikkelijk veel bijwerkingen, op de constipatie na, had ik overal last van. Ik kan me de eerste keer oxycodon nog herinneren. Ik zat thuis op de bank met mijn ouders en mijn broer, ineens besloot ik dat het niet gezellig was in huis, stond ik op en wilde ik in mijn pyjama, huilend in de auto stappen, om een plekje te zoeken waar het wel gezellig was. Bizar wat medicatie eigenlijk met je gedachten kan doen. Daarnaast was er natuurlijk de bekende misselijkheid en dufheid, ik voelde me geen mens meer.

In 2018 besloot ik dat ik wel weer lang genoeg stil had gezeten. Ondertussen was ik alweer 20, de rekeningen liepen ook door en ik moest toch iets doen om aan geld te komen. Inmiddels was ik er wel achter dat een hele dag in de schoolbanken zitten, niets voor mij en mijn rug is. Ik besloot het in een andere hoek te zoeken en schreef mij in voor een thuisstudie. Een thuisstudie brengt weer een hoop andere problemen en zorgen met zich mee, maar daar later meer over. Ik schreef mij in voor de opleiding directie secretaresse, omdat dit mij een logische keuze leek met mijn rugklachten. Als je een thuisstudie volgt, ontvang je geen vergoeding van de overheid, omdat het eigenlijk de bedoeling is dat je naast zo'n studie werkt. Dus de volgende logische stap? Een bijpassende baan.

Ik besloot dus een secretaresse gerelateerde baan te zoeken, wat nog best lastig bleek zonder enige ervaring en diploma's. Ik kwam uiteindelijk terecht bij front desk medewerker in een hotel. In eerste instantie leek me dit prima werk met mijn rug, je zit of staat aan de balie, ontvangt mensen, handelt wat administratie en boekingen af, ik kon zelfs af en toe nog een beetje heen en weer lopen, perfect toch?

In maart had ik mijn sollicitatie gesprek, in april ben ik begonnen met werken en in mei ben ik weer gestopt. één maand. Ik heb het precies één maand volgehouden tot ik wederom niet meer in staat was fatsoenlijk te lopen en voor mijzelf te zorgen. Het duurde dan ook weer niet lang voor mijn depressie de hoek om kwam zetten. Ik werd keer op keer teleurgesteld door mijn eigen lichaam, mijn gedachten dwaalden steeds verder af naar de toekomst, hoe moest ik ooit mijn eigen rekeningen kunnen betalen, een huisje vinden, elke dag met pijn leven en een toekomst voor mezelf opbouwen?

In 2017 ben ik al eens bij het UWV geweest. Waarschijnlijk hoef ik de meeste mensen niets uit te leggen over het UWV, de eerste keer dat ik daar kwam, werd ik gelijk afgewezen. De meneer die mij te woord stond die dag, vroeg mij of ik nog een boek kon lezen. Ik vond het een hele rare vraag, maar stond niet echt stil bij mijn antwoord. "Natuurlijk kan ik nog een boek lezen.", zei ik een beetje verward. "Dan kun je ook werken.", was zijn antwoord. Daar was dan ook alles mee af gedaan. Als ik er nu aan terug denk, vraag ik mij wel eens af of het dan de bedoeling is dat je in zo verre mentaal beperkt bent, dat je inderdaad geen boek meer kunt lezen, voordat je überhaupt in aanmerking komt voor een uitkering. Door mijn gebrek aan werkverleden is de enige uitkering die ik aan kan vragen, een Wajong. Wajong uitkering zijn extreem moeilijk te krijgen, dit zou dan ook nog een flink gevecht gaan worden, maar daar kwam ik later pas achter.

Wordt vervolgd...