Afgelopen weekend ben ik begonnen in Rinkeldekink, een boekje geschreven over ervaringen van Martine Bijl na haar hersenbloeding, vandaag heb ik voor het eerst een paar hoofdstukken achterelkaar gelezen. Het houdt me de hele dag al bezig.
Een dun boekje, dat moet ik toch zo uit kunnen lezen? Maar niks hoor. Ik ben er nog steeds in bezig. Ik kauw alle letters, woorden en zinnen, 't is zware kost.
Niet de manier waarop ze schrijft. Integendeel. Je hoort haar af en toe gewoon praten met die vriendelijk zachte fluwelen stem die we van haar kenden, met dat soms licht spottende ondertoontje, echt! Dat is genieten, met een grote G.
Herkenbare dingen schrijft ze, maar ook veel wat ik niet herken. Martine heeft een heel revalidatietraject doorlopen, ik niet. Soms ben ik er wel eens een beetje jaloers op, ik weet nog goed hoe ik smachtend uitkeek naar mijn revalidatie. Hoe ik popelde om weer wat te kunnen, weer wat te leren, weer te kunnen bewegen, socialiseren, meedoen, weer te leven.
Zware kost.
Maar doorspekt met haar typische humoristische kijk erop. Ondanks de depressies, lukte het haar toch om dit op fantastische wijze te verwoorden. Dat ik het als zware kost ervaar, komt door mijn eigen ervaringen.
Wanneer ik het boek uit heb, zal ik er een eerlijke mening over verkondigen. Dan zal ik de verschillen en de gelijkenissen benoemen.