Ben je hier voor het eerst? Vergeet dan niet om mijn vorige post te lezen. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.

Het voor en na traject van een maagverkleining verloopt in groepsverband, ik heb onwijs veel geluk gehad met de mensen die in mijn groep zaten. Je begint eigenlijk met elkaar als een hoopje ellende wat je uit ziet groeien tot iets heel moois, al gaat dat niet altijd zonder vallen en opstaan. Over de afgelopen 2 jaar heb ik zoveel begrip en bewondering voor deze mensen opgedaan, ze zijn dan ook stuk voor stuk een steun voor mij geweest. Als je wekelijks met elkaar aan tafel zit, deel je vanzelf een keer je verhaal, zo heb ik ook mijn verhaal met deze groep gedeeld. Ik heb al eens kort geschreven over de goed bedoelde adviezen van andere mensen en dat je daar, op een gegeven moment, voor bedankt, maar eigenlijk niet meer op in gaat. Ik kreeg echter van één van mijn groepsgenootjes een kliniek aangeraden met goede resultaten, gespecialiseerd in ruggen. Natuurlijk heb ik niet lang gewacht en ben ik hier wél op in gegaan.

Vlak na dit advies ben ik langs mijn huisarts geweest om een verwijzing te vragen. Zij aarzelde hier geen moment over en zo gezegd, zo gedaan. Het gevoel dat ik kreeg toen ik de huisartsenpraktijk uit liep heb ik sinds die dag lang niet gevoeld, ik had hoop. Ik dacht oprecht dat dit mijn eind punt zou zijn en dat ik nu dé oplossing kreeg. Later bleek dit inderdaad mijn eindpunt te zijn, maar op een hele andere manier.

Ken je dat gevoel als je ergens naar uit kijkt, het alleen maar langer lijkt de duren? Na de verwijzing van mijn huisarts heb ik nog een eeuwigheid gewacht op dat zenuwslopende telefoontje. Na wat voelde als een paar maanden, maar in werkelijkheid een paar weken was, kon ik eindelijk een afspraak inplannen. De wachttijd voor een afspraak was wel ruim een maand, maar dit voelde dan weer aan als een jaar. In die maand is er niet één dag voorbij gegaan dat ik het er niet over gehad heb. Iedereen die het horen wilde, vertelde ik dat ik naar die kliniek mocht en dat ze daar zeker een oorzaak en een oplossing zouden vinden voor mijn pijn. De maand vulde zich met talloze vragen lijsten als voorbereiding op mijn bezoek en eindelijk mocht ik dan op gesprek komen.

Ik was er dan ook van overtuigd dat het alleen een gesprek zou zijn, dat ik later terug moest komen voor verder onderzoek, nog een keer voor de uitslag en waarschijnlijk nog eens voor een behandelplan, niets was minder waar. De ochtend dat ik die kliniek binnen stapte werd ik overweldigd door de omvang van het gebouw. Ik zocht, samen met mijn moeder, de juiste balie en melde me aan. De dame achter de balie vertelde ons dat we naar een andere ruimte moesten, waar ik opgehaald zou worden om een MRI te laten maken. Ik kwam daar voor het eerst, had nog geen arts gezien en ik mocht gelijk een MRI maken, ik was totaal overdonderd. Het duurde een tijdje voor ik opgehaald werd voor mijn MRI, maar daarna ging het allemaal erg snel. Er werd me verteld dat we terug konden naar de eerste ruimte, waar een arts me op zou halen om de uitslag te bespreken. "De uitslag?" dacht ik bij mezelf. Mijn huisarts wacht altijd dagen, soms een week op zo'n uitslag, hoe kon het hier allemaal zo snel gaan? De rest van de conversatie die ik met mijn moeder voerde ging dan ook alleen nog over onze verbazing van dit snelle proces, tot ik geroepen werd door de arts.

Met klamme handjes nam ik plaats in de spreekkamer van de arts, die ondertussen de MRI beelden er bij gepakt had. Ze legde me uit wat er te zien was op de foto, mijn onderste 3 tussenschijf wervels waren helemaal kapot, mijn rug stond te recht en er was duidelijk beeld van, zeker op mijn leeftijd, ernstige slijtage. Ik nam een momentje om dit tot me door te laten dringen. "Oké, dit is de oorzaak, nu kunnen we verder" was mijn gedachte. Toen kwam de klap. "Dit gaat nooit meer over en zal met de jaren, hoogstwaarschijnlijk, alleen erger worden". Maar wat kunnen we dan doen? "Niets."

Niets... Daar was dan alles mee gezegd. Mijn moeder begon meteen over mijn toekomst, of eigenlijk het gebrek daar aan. "Er moet toch iets te doen zijn?" vroeg ze wanhopig. Helaas kon de arts niet met een positiever verhaal komen.

Dit is dan het einde, zou je denken. Dat is het ook, het einde van een normaal leven, het einde van een normale toekomst en het einde van mijn hoop. Het einde van mijn verhaal? Zeker niet. Elke dag is en blijft een gevecht en er is nog zo veel te vertellen over leven met chronische pijn.

Wordt vervolgd..