Na mijn bezoekje aan de kliniek ben ik doorverwezen naar een pijnmanagement programma. Het ging om een intern traject van twee weken, waarbij ik doordeweeks in een hotel zou verblijven en in het weekend naar huis mocht. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier totaal niet op zat te wachten. Ik hou er helemaal niet van om dingen alleen te doen en ik raak licht in paniek aan de gedachte van een groep mensen die ik totaal niet ken. Gelukkig bleek dat stukje reuze mee te vallen.

Mijn vriend is zo lief geweest mij die week naar het hotel te rijden, de hele weg was ik onwijs zenuwachtig, maar we waren al onderweg, dus ik kon niet meer terug. Eenmaal bij het hotel aangekomen liep hij mee naar binnen om mijn koffer te brengen die ik tijdelijk op mocht slaan tot mijn kamer klaar was. Daarna was het een knuffel en een "tot ziens" en toen was ik alleen. Iedereen werd verwacht in een bijgebouw om kennis te maken en het programma door te spreken.

Er werd ons een kamer aangewezen waar we de komende 2 weken gebruik van zouden maken, daar werden we in een cirkel gezet en zo begon dan het voorstelrondje. We werden begeleid door twee psychologen en een fysiotherapeut, zij stelden zich eerst voor en daarna mocht iedereen zijn of haar verhaal doen. Elk verhaal wat ik die dag hoorde was stuk voor stuk hart verscheurend en tegelijkertijd heel bevredigend. Ik had nooit gedacht dat er zo veel mensen in een soortgelijke situatie zouden zitten zoals ik, dat gaf meteen een gevoel van verbondenheid. Uiteindelijk was dan ook ik aan de beurt, daar zat ik dan weer met klamme handjes. Je kunt wel zeggen dat ik niet dol ben op spreken in het openbaar, en dan ook nog eens over zo'n gevoelig onderwerp. Ik deed mijn verhaal in grove lijnen en kreeg de gebruikelijke reacties; "Ik vind het voor jou zó erg want je bent nog zo jong.". Ik kan deze reacties heel goed begrijpen, maar toch geven ze me altijd een beetje een raar gevoel... Alsof mijn situatie erger zou moeten zijn vanwege mijn leeftijd, dat voelt dan weer alsof ik alle andere mensen met lichamelijke klachten te niet doe, want dat van mij zal dan wel erger zijn.

Al met al waren het twee hele intensieve weken. Als je me nu zou vragen wat ik daar geleerd heb komen er een aantal termen in me op, zoals mindfullness, belastbaarheid en acceptatie, maar echt diep hier op in gaan zou ik niet meer kunnen. Het enige wat ik écht mee gekregen heb in die twee weken, is dat dit nooit meer over gaat. Er is en komt geen oplossing. Geaccepteerd heb ik het nog lang niet en alle oefeningen en handvatten die we gekregen hebben zitten ergens in mijn achterhoofd verstopt. Nu denk ik dat het niet de juiste tijd voor mij was om dit traject te volgen, ik ben nog niet toe aan acceptatie, hoe gek dat misschien ook klinkt.

Ook al voelt het nu misschien dat ik er niet erg veel aan gehad heb, ik ben dolgelukkig dat ik al die prachtige mensen heb mogen ontmoeten. Het feit dat je je verhaal kunt delen met mensen die je door en door begrijpen, geeft een gevoel wat ik niet goed uit kan leggen. Ik heb dan ook, in die twee weken, zoveel aan die mensen gehad. Zonder hun zou ik het niet volgehouden hebben en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Nu, bijna een jaar later, spreken we elkaar af en toe nog steeds en ik hoop dan ook echt dat dit zo blijft, aangezien ik er van overtuigd ben dat er geen betere steun te vinden is dan bij mensen die je begrijpen.

Nu, op 23 oktober, 2019 ben ik 22, heb ik elke dag pijn waar niets aan te doen is, kan ik bijna geen pijn medicatie slikken door mijn maagverkleining, heb ik voor mijn gevoel elke therapie gehad die er voor mijn aandoening bestaat, heb ik geen werk en inkomsten, ben ik depressief en vraag ik mij elke dag af wat er van mijn toekomst terecht gaat komen. En nu, schrijf ik dit verhaal, om het over een paar minuten met de wereld te kunnen delen en dat geeft me hoop. Hoop op meer begrip, op acceptatie en op een betere toekomst. Is dat gek? misschien. Maar voor nu geeft het mij kracht.

Mijn verhaal is nog lang niet uit en de toekomst moet nog geschreven worden. Ik ben van plan dit letterlijk te doen en iedereen die luisteren wilt verwelkom ik om mee te denken.

1 op de 5 mensen heeft last van chronische pijn. Vaak zie en merk je hier niets van. "Everyone you meet, is fighting a battle you know nothing about. Be kind. Always."

Wordt vervolgd...