Patty Zwijnen van Vliet
Hier dus

Ik heb een interessant filosofisch vraagstuk.

Een geweldadige man geeft zichzelf per ongeluk een lobotomie (kogel van een pistool wat ongewenst afging) waardoor al zijn geweldadige impulsen verdwijnen en hij een model burger word. Deze man is echter veroordeeld voor de moord op zijn vrouw vóór de lobotomie plaatsvond.

De vraag is of hij nog steeds veroordeeld moet worden voor die moord...

Ons strafrecht is erop gericht om straffen dusdanig zwaar te maken, dat het mensen van tevoren afschrikt om díe acties te verrichten, waarvan we zeggen dat je ze niet moet doen. Als ze dan toch de wetten overtreden, volgt er straf. Wederom om te zorgen dat het strafbare feit níet weer gebeurt. Even los van de discussie over de effectiviteit van zo een systeem (naar mijn idee niet bestaand) is de hoofd argumentatie het voorkomen van zulk gedrag.

De gemiddelde Nederlander kijkt teveel CSI en niet genoeg nederlandse strafverordeningen waardoor ze niet weten dat moordenaars, als ze levenslang krijgen, voor de rest van hun leven in de gevangenis zitten. Als ze TBS krijgen is dat vaak ook levenslang omdat TBS voor zulke gasten betekend dat ze zonder proces de rest van hun leven in een instelling opgesloten worden.

De reden voor die levenslange veroordeling is dat we niet willen dat dit soort psyco-/sociapaten terugkeren in onze samenleving.
En ja, er zijn dwalingen waardoor psychopaten onder TBS toch vrijgelaten worden voor verlof en dan wederom omschuldige meisjes verkrachten en vermoorden maar dat zijn uitzonderingen op de regel.

Maar hoe zit het met de man uit dit voorbeeld?
Als het strafrecht erop gericht is om te voorkomen dat socio-/psychopaten terugkeren in deze maatschappij, dan kan deze man vrijgelaten worden. Hij is het (dankzij de lobotomie) niet meer.

Als het gaat om de straf uit te zitten voor zijn acties dan zou je kunnen stellen dat de man die de moord pleegde, niet dezelfde was als die nu in de gevangenis zit.

Als het gaat om de feiten, dan zit deze man de rest van zijn natuurlijke leven vast, zonder kans op vrijlating.

Iedere bestuursvorm is gebaseerd op angst. Angst dat men niet veilig is en dat men moet vertrouwen op de meerderheid waarbij men er vanuit gaat dat de meerderheid het altijd beter zal weten.

Door de loop der eeuwen hebben zekere individuen deze angst tot op het bot uigebuit en zowat níemand ontworstelt zich aan deze ridicule ideologie.

Reclame: Gebaseerd op angst
Politiek: Gebaseerd op angst.
Films: Gebaseerd op angst
Opleiding: Gebaseerd op angst.

Onze cultuur, wereldwijd, is gebasserd op ángst!
Angst om onveilig te zijn, angst om tekort te komen op wát voor gebied dan ook. Zij het liefde, spullen, aandacht, liefde, gebrek aan verbinding etc, etc.

Zij die ons 'besturen' handelen ook enkel vanuit angst.

Nu ik zie hoe de gas en elektriciteit prijzen stijgen, ben ik dés te meer gericht op het regelen van mijn zelfstandigheid vanuit het idee dát ik het zelf kan, zónder de regulatie van angst van de meerderheid. Laat de meerderheid maar bang zijn. Ik ben er klaar mee!

Filosofie.
Letterlijk: Liefde voor de waarheid.
Dat is niet algemeen bekend, dat dat de betekenis is van het woord. In mijn leven heb ik veel 'filosofen' ontmoet en ze waren inderdaad verliefd op de waarheid.
Dat wil zeggen: Hún waarheid, niet perse dé waarheid.

Absolute waarheid bestaat immers niet omdat waarheid een subjectief begrip is.
Waarheid wordt vaak verward met feiten.
Zwaartekracht is een feit maar geen waarheid.
Het is wáár dat zwaartekracht bestaat maar het schijnt dat er mensen zijn die er niet volledig onderhevig aan zijn.
Mensen die in hun éigen ogen leviteren maar waarvan een buitenstaander zegt: " Maar ik zie niets gebeuren."

Schrödingers kat. Er bestaat een mogelijk gebied waar die mensen zowel niet als wel leviteren. We kunnen het niet weten tót we het observeren maar áls we het observeren, beïnvloeden we het geobserveerde door te observeren.

Volgen we het nog?

Waarheids liefde is enkel een liefde voor de waarheid die we willen accepteren. Die zonder al teveel moeite door ons brein verwerkt kan worden zonder dat de amigdila erin kickt.

Niet voor niets noemde Plato dit soort filosofen, Sofisten en dan wel op zo'n manier, dat duidelijk werd dat ze gelijk stonden aan een SOA. Lekker om in mee te gaan, totdat blijkt dat je er wat aan over gehouden hebt.
Plato had wat dat betreft volkomen gelijk toen hij een sofist vergeleek met een pottenbakker. Waarbij je met pottenbakken hooguit wat ledematen verbrand maar ohwé als ze je brein te pakken krijgen!

Dat ze daar dingen in stoppen waarvan je eigenlijk wéét dat ze niet waar zijn maar waar je vervolgens nooit meer vanaf komt. Als mensen hun brein hetzelfde zouden behandelen als hun auto, zouden narcisten en psychopaten nooit meer in staat zijn om hele volksmassa's te onderwerpen en daarmee naar de ondergang te leiden.