Ik heb een interessant filosofisch vraagstuk.
Een geweldadige man geeft zichzelf per ongeluk een lobotomie (kogel van een pistool wat ongewenst afging) waardoor al zijn geweldadige impulsen verdwijnen en hij een model burger word. Deze man is echter veroordeeld voor de moord op zijn vrouw vóór de lobotomie plaatsvond.
De vraag is of hij nog steeds veroordeeld moet worden voor die moord...
Ons strafrecht is erop gericht om straffen dusdanig zwaar te maken, dat het mensen van tevoren afschrikt om díe acties te verrichten, waarvan we zeggen dat je ze niet moet doen. Als ze dan toch de wetten overtreden, volgt er straf. Wederom om te zorgen dat het strafbare feit níet weer gebeurt. Even los van de discussie over de effectiviteit van zo een systeem (naar mijn idee niet bestaand) is de hoofd argumentatie het voorkomen van zulk gedrag.
De gemiddelde Nederlander kijkt teveel CSI en niet genoeg nederlandse strafverordeningen waardoor ze niet weten dat moordenaars, als ze levenslang krijgen, voor de rest van hun leven in de gevangenis zitten. Als ze TBS krijgen is dat vaak ook levenslang omdat TBS voor zulke gasten betekend dat ze zonder proces de rest van hun leven in een instelling opgesloten worden.
De reden voor die levenslange veroordeling is dat we niet willen dat dit soort psyco-/sociapaten terugkeren in onze samenleving.
En ja, er zijn dwalingen waardoor psychopaten onder TBS toch vrijgelaten worden voor verlof en dan wederom omschuldige meisjes verkrachten en vermoorden maar dat zijn uitzonderingen op de regel.
Maar hoe zit het met de man uit dit voorbeeld?
Als het strafrecht erop gericht is om te voorkomen dat socio-/psychopaten terugkeren in deze maatschappij, dan kan deze man vrijgelaten worden. Hij is het (dankzij de lobotomie) niet meer.
Als het gaat om de straf uit te zitten voor zijn acties dan zou je kunnen stellen dat de man die de moord pleegde, niet dezelfde was als die nu in de gevangenis zit.
Als het gaat om de feiten, dan zit deze man de rest van zijn natuurlijke leven vast, zonder kans op vrijlating.
