Een communist die bang is voor communisten. Altijd bijzonder als linksen elkaar vrezen.

Automatisch vertaald:

Artikel door Vladimir Poetin "Over de historische eenheid van Russen en Oekraïners"
12 juli 2021170
Tijdens de recente Direct Line, toen mij werd gevraagd naar de Russisch-Oekraïense betrekkingen, zei ik dat Russen en Oekraïners één volk waren – één geheel. Deze woorden zijn niet ingegeven door kortetermijnoverwegingen of ingegeven door de huidige politieke context. Het is wat ik bij talloze gelegenheden heb gezegd en waar ik vast van overtuigd ben. Ik vind het daarom nodig om mijn standpunt in detail uit te leggen en mijn beoordelingen van de situatie van vandaag te delen.

Allereerst wil ik benadrukken dat de muur die de afgelopen jaren is ontstaan ​​tussen Rusland en Oekraïne, tussen de delen van wat in wezen dezelfde historische en spirituele ruimte is, naar mijn mening ons grote gemeenschappelijke ongeluk en tragedie is. Dit zijn in de eerste plaats de gevolgen van onze eigen fouten die we in verschillende perioden hebben gemaakt. Maar deze zijn ook het resultaat van opzettelijke inspanningen van die krachten die altijd hebben geprobeerd onze eenheid te ondermijnen. De formule die ze toepassen is al sinds mensenheugenis bekend: verdeel en heers. Er is hier niets nieuws. Vandaar de pogingen om met de "nationale kwestie" te spelen en onenigheid onder de mensen te zaaien, met als overkoepelend doel om de delen van een enkel volk te verdelen en vervolgens tegen elkaar op te zetten.

Om het heden beter te begrijpen en in de toekomst te kijken, moeten we ons wenden tot de geschiedenis. Het is zeker onmogelijk om in dit artikel alle ontwikkelingen te behandelen die gedurende meer dan duizend jaar hebben plaatsgevonden. Maar ik zal me concentreren op de belangrijkste, cruciale momenten die belangrijk voor ons zijn om te onthouden, zowel in Rusland als in Oekraïne.

Russen, Oekraïners en Wit-Russen zijn allemaal afstammelingen van het oude Rus, de grootste staat van Europa. Slavische en andere stammen over het uitgestrekte gebied - van Ladoga, Novgorod en Pskov tot Kiev en Chernigov - waren met elkaar verbonden door één taal (die we nu Oud-Russisch noemen), economische banden, de heerschappij van de prinsen van de Rurik-dynastie , en – na de doop van Rus – het orthodoxe geloof. De spirituele keuze van St. Vladimir, die zowel prins van Novgorod als grootvorst van Kiev was, bepaalt nog steeds grotendeels onze affiniteit.

De troon van Kiev had een dominante positie in het oude Rus. Dit was de gewoonte sinds het einde van de 9e eeuw. Het verhaal van vervlogen jaren legde voor het nageslacht de woorden van Oleg de profeet over Kiev vast: "Laat het de moeder van alle Russische steden zijn."

Later, net als andere Europese staten van die tijd, kreeg Ancient Rus te maken met een afname van de centrale heerschappij en fragmentatie. Tegelijkertijd zagen zowel de adel als het gewone volk Rus als een gemeenschappelijk territorium, als hun thuisland.

De versnippering nam toe na de verwoestende invasie van Batu Khan, die veel steden verwoestte, waaronder Kiev. Het noordoostelijke deel van Rus viel onder de controle van de Gouden Horde, maar behield beperkte soevereiniteit. De zuidelijke en westelijke Russische landen werden grotendeels onderdeel van het Groothertogdom Litouwen, dat - het meest significant - in historische archieven het Groothertogdom Litouwen en Rusland werd genoemd.

Leden van de prinselijke en "boyar"-clans wisselden van dienst van de ene prins naar de andere, vochten met elkaar maar sloten ook vriendschappen en allianties. Voivode Bobrok van Volyn en de zonen van groothertog van Litouwen Algirdas - Andrey van Polotsk en Dmitry van Bryansk - vochten naast groothertog Dmitry Ivanovich van Moskou op het Kulikovo-veld. Tegelijkertijd leidde groothertog van Litouwen Jogaila - zoon van de prinses van Tver - zijn troepen om zich bij Mamai aan te sluiten. Dit zijn allemaal pagina's van onze gedeelde geschiedenis, die de complexe en multidimensionale aard ervan weerspiegelen.

Het belangrijkste was dat de mensen in zowel de westelijke als de oostelijke Russische landen dezelfde taal spraken. Hun geloof was orthodox. Tot het midden van de 15e eeuw bleef de verenigde kerkelijke regering op zijn plaats.

In een nieuwe fase van historische ontwikkeling hadden zowel de Litouwse Rus als de Moskouse Rus de aantrekkings- en consolidatiepunten van de gebieden van het oude Rus kunnen worden. Het gebeurde zo dat Moskou het centrum van hereniging werd en de traditie van de oude Russische staat voortzette. Moskouse prinsen - de afstammelingen van prins Alexander Nevsky - wierpen het buitenlandse juk af en begonnen de Russische landen te verzamelen.

In het Groothertogdom Litouwen waren andere processen aan de gang. In de 14e eeuw bekeerde de heersende elite van Litouwen zich tot het katholicisme. In de 16e eeuw ondertekende het de Unie van Lublin met het Koninkrijk Polen om het Pools-Litouwse Gemenebest te vormen. De Poolse katholieke adel ontving aanzienlijke grondposities en privileges op het grondgebied van Rus. In overeenstemming met de Unie van Brest van 1596 onderwierp een deel van de West-Russisch-orthodoxe geestelijkheid zich aan het gezag van de paus. Het proces van polonisering en latinisering begon, waarbij de orthodoxie werd verdreven.

Als gevolg hiervan won in de 16e-17e eeuw de bevrijdingsbeweging van de orthodoxe bevolking aan kracht in de Dnjepr-regio. De gebeurtenissen in de tijd van Hetman Bohdan Khmelnytsky werden een keerpunt. Zijn aanhangers worstelden voor onafhankelijkheid van het Pools-Litouwse Gemenebest.

In zijn oproep uit 1649 aan de koning van het Pools-Litouwse Gemenebest, eiste de Zaporizja-schare dat de rechten van de Russisch-orthodoxe bevolking werden gerespecteerd, dat de voivode van Kiev Russisch en van Grieks geloof zou zijn, en dat de vervolging van de kerken van God gestopt worden. Maar de Kozakken werden niet gehoord.

Bohdan Khmelnytsky deed vervolgens een beroep op Moskou, die door de Zemsky Sobor werden overwogen. Op 1 oktober 1653 besloten leden van het hoogste vertegenwoordigende orgaan van de Russische staat hun broeders in het geloof te steunen en onder bescherming te nemen. In januari 1654 bevestigde de Pereyaslav-raad dat besluit. Vervolgens bezochten de ambassadeurs van Bohdan Khmelnytsky en Moskou tientallen steden, waaronder Kiev, waarvan de bevolking trouw zwoer aan de Russische tsaar. Overigens gebeurde er niets van dien aard bij de sluiting van de Unie van Lublin.

In een brief aan Moskou in 1654 bedankte Bohdan Khmelnytsky tsaar Aleksey Mikhaylovich voor het nemen van "de hele Zaporizjaanse gastheer en de hele Russisch-orthodoxe wereld onder de sterke en hoge hand van de tsaar". Het betekent dat de Kozakken, in hun oproepen aan zowel de Poolse koning als de Russische tsaar, zichzelf noemden en definieerden als Russisch-orthodox volk.

In de loop van de langdurige oorlog tussen de Russische staat en het Pools-Litouwse Gemenebest, zouden sommige hetmans, opvolgers van Bohdan Khmelnytsky, "zich losmaken" van Moskou of steun zoeken bij Zweden, Polen of Turkije. Maar nogmaals, voor de mensen was dat een bevrijdingsoorlog. Het eindigde met de wapenstilstand van Andrusovo in 1667. Het uiteindelijke resultaat werd bezegeld door het Verdrag van Eeuwige Vrede in 1686. De Russische staat nam de stad Kiev en het land op de linkeroever van de rivier de Dnjepr op, inclusief de regio Poltava, de regio Chernigov , en Zaporozhye. Hun inwoners werden herenigd met het grootste deel van het Russisch-orthodoxe volk. Deze gebieden werden "Malorossia" (Klein Rusland) genoemd.

De naam "Oekraïne" werd vaker gebruikt in de betekenis van het Oud-Russische woord "okraina" (periferie), dat in geschreven bronnen uit de 12e eeuw voorkomt en verwijst naar verschillende grensgebieden. En het woord "Oekraïens", te oordelen naar archiefdocumenten, verwees oorspronkelijk naar grenswachten die de buitengrenzen beschermden.

Op de rechteroever, die onder het Pools-Litouwse Gemenebest bleef, werden de oude ordes hersteld en nam de sociale en religieuze onderdrukking toe. Integendeel, het land op de linkeroever, dat onder de bescherming van de verenigde staat werd genomen, kende een snelle ontwikkeling. Mensen van de andere oever van de Dnjepr kwamen hier massaal naartoe. Ze zochten steun bij mensen die dezelfde taal spraken en hetzelfde geloof hadden.

Tijdens de Grote Noordelijke Oorlog met Zweden stonden de mensen in Malorossia niet voor de keuze met wie ze de kant zouden kiezen. Slechts een klein deel van de Kozakken steunde Mazepa's opstand. Mensen van alle ordes en graden beschouwden zichzelf als Russisch en orthodox.

Hoge Kozakkenofficieren die tot de adel behoorden, zouden de hoogten van politieke, diplomatieke en militaire carrières in Rusland bereiken. Afgestudeerden van de Kiev-Mohyla Academie speelden een leidende rol in het kerkelijk leven. Dat was ook het geval tijdens het Hetmanaat – een in wezen autonome staatsformatie met een bijzondere interne structuur – en later in het Russische rijk. Malo-Russen hebben op veel manieren bijgedragen aan de opbouw van een groot gemeenschappelijk land - zijn staat, cultuur en wetenschap. Ze namen deel aan de verkenning en ontwikkeling van de Oeral, Siberië, de Kaukasus en het Verre Oosten. Tussen haakjes, tijdens de Sovjetperiode hadden de inboorlingen van Oekraïne belangrijke, inclusief de hoogste, functies in het leiderschap van de verenigde staat. Het volstaat te zeggen dat Nikita Chroesjtsjov en Leonid Brezjnev, wiens partijbiografie het nauwst verbonden was met Oekraïne,

In de tweede helft van de 18e eeuw, na de oorlogen met het Ottomaanse rijk, nam Rusland de Krim en de landen van de Zwarte Zee-regio op, die bekend werd als Novorossiya. Ze werden bevolkt door mensen uit alle Russische provincies. Na de deling van het Pools-Litouwse Gemenebest, herwon het Russische rijk de westelijke Oud-Russische landen, met uitzondering van Galicië en Transkarpatië, die deel gingen uitmaken van het Oostenrijkse – en later Oostenrijks-Hongaarse – rijk.

De integratie van de westelijke Russische landen in de enkele staat was niet alleen het resultaat van politieke en diplomatieke beslissingen. Het werd onderbouwd door het gemeenschappelijke geloof, gedeelde culturele tradities en – ik zou het nogmaals willen benadrukken – taalovereenkomst. Dus al in het begin van de 17e eeuw deelde een van de hiërarchen van de Uniate Kerk, Joseph Rutsky, aan Rome mee dat de mensen in Moscovia Russen van het Pools-Litouwse Gemenebest hun broeders noemden, dat hun geschreven taal absoluut identiek was, en verschillen in de volkstaal waren onbeduidend. Hij trok een analogie met de inwoners van Rome en Bergamo. Dit zijn, zoals we weten, het centrum en het noorden van het moderne Italië.

Vele eeuwen van versnippering en leven in verschillende staten brachten natuurlijk eigenaardigheden van de regionale taal met zich mee, wat resulteerde in de opkomst van dialecten. De volkstaal verrijkte de literaire taal. Ivan Kotlyarevsky, Grigory Skovoroda en Taras Shevchenko speelden hier een grote rol. Hun werken zijn ons gemeenschappelijk literair en cultureel erfgoed. Taras Shevchenko schreef poëzie in de Oekraïense taal en proza ​​voornamelijk in het Russisch. De boeken van Nikolay Gogol, een Russische patriot en geboren in Poltavshchyna, zijn in het Russisch geschreven, vol met Malo-Russische volksspreuken en -motieven. Hoe kan dit erfgoed worden verdeeld tussen Rusland en Oekraïne? En waarom doen?

De zuidwestelijke landen van het Russische rijk, Malorussia en Novorossiya, en de Krim ontwikkelden zich als etnisch en religieus diverse entiteiten. Krim-Tataren, Armeniërs, Grieken, Joden, Karaïeten, Krymchaks, Bulgaren, Polen, Serviërs, Duitsers en andere volkeren woonden hier. Ze behielden allemaal hun geloof, tradities en gebruiken.

Ik ga niets idealiseren. We weten wel dat er de Valuev-circulaire van 1863 en vervolgens de Ems Ukaz van 1876 waren, die de publicatie en invoer van religieuze en sociaal-politieke literatuur in de Oekraïense taal beperkten. Maar het is belangrijk om rekening te houden met de historische context. Deze beslissingen werden genomen tegen de achtergrond van dramatische gebeurtenissen in Polen en de wens van de leiders van de Poolse nationale beweging om de "Oekraïense kwestie" in hun eigen voordeel uit te buiten. Ik moet hieraan toevoegen dat er nog steeds fictie, boeken met Oekraïense poëzie en volksliederen werden gepubliceerd. Er is objectief bewijs dat het Russische rijk getuige was van een actief proces van ontwikkeling van de Malo-Russische culturele identiteit binnen de grotere Russische natie, die de Veliko-Russen, de Malo-Russen en de Wit-Russen verenigde.

Tegelijkertijd begon het idee van het Oekraïense volk als een van de Russen gescheiden natie zich te vormen en terrein te winnen onder de Poolse elite en een deel van de Malo-Russische intelligentsia. Omdat er geen historische basis was – en dat ook niet kon zijn, werden conclusies onderbouwd met allerlei verzinsels, die zelfs beweerden dat de Oekraïners de echte Slaven zijn en de Russen, de Moskovieten, niet. Dergelijke 'hypothesen' werden in toenemende mate voor politieke doeleinden gebruikt als een instrument voor rivaliteit tussen Europese staten.

Sinds het einde van de 19e eeuw hielden de Oostenrijks-Hongaarse autoriteiten zich aan dit verhaal vast en gebruikten het als tegenwicht tegen de Poolse nationale beweging en pro-Moskovieten sentimenten in Galicië. Tijdens de Eerste Wereldoorlog speelde Wenen een rol bij de vorming van het zogenaamde Legioen van Oekraïense Sich Riflemen. Galiciërs die verdacht werden van sympathieën met het orthodoxe christendom en Rusland werden onderworpen aan brute repressie en in de concentratiekampen van Thalerhof en Terezin gegooid.

Verdere ontwikkelingen hadden te maken met de ineenstorting van Europese rijken, de felle burgeroorlog die uitbrak over het uitgestrekte grondgebied van het voormalige Russische rijk en buitenlandse interventie.

Na de Februarirevolutie, in maart 1917, werd in Kiev de Centrale Rada opgericht, bedoeld om het orgaan van de opperste macht te worden. In november 1917 verklaarde het in zijn Derde Universele de oprichting van de Oekraïense Volksrepubliek (UPR) als onderdeel van Rusland.

In december 1917 arriveerden UPR-vertegenwoordigers in Brest-Litovsk, waar Sovjet-Rusland onderhandelde met Duitsland en zijn bondgenoten. Tijdens een bijeenkomst op 10 januari 1918 las het hoofd van de Oekraïense delegatie een nota voor waarin de onafhankelijkheid van Oekraïne werd uitgeroepen. Vervolgens riep de Centrale Rada Oekraïne in haar Vierde Universele onafhankelijk uit.

De verklaarde soevereiniteit duurde niet lang. Slechts een paar weken later ondertekenden Rada-afgevaardigden een afzonderlijk verdrag met de Duitse bloklanden. Duitsland en Oostenrijk-Hongarije bevonden zich op dat moment in een penibele situatie en hadden Oekraïens brood en grondstoffen nodig. Om grootschalige bevoorrading veilig te stellen, kregen ze toestemming om hun troepen en technische staf naar de UPR te sturen. In feite werd dit gebruikt als voorwendsel voor bewoning.

Voor degenen die vandaag de volledige controle over Oekraïne hebben afgestaan ​​aan externe krachten, zou het leerzaam zijn te bedenken dat een dergelijk besluit in 1918 fataal was voor het heersende regime in Kiev. Met de directe betrokkenheid van de bezetter werd de Centrale Rada omvergeworpen en Hetman Pavlo Skoropadskyi aan de macht gebracht, waarbij in plaats van de UPR de Oekraïense staat werd uitgeroepen, die in wezen onder Duits protectoraat stond.

In november 1918 – na de revolutionaire gebeurtenissen in Duitsland en Oostenrijk-Hongarije – nam Pavlo Skoropadskyi, die de steun van de Duitse bajonetten had verloren, een andere weg in en verklaarde: “Oekraïne zal het voortouw nemen bij de vorming van een All-Russische Federatie “. Het regime werd echter al snel weer veranderd. Het was nu de tijd van het zogenaamde Directoraat.

In de herfst van 1918 riepen Oekraïense nationalisten de West-Oekraïense Volksrepubliek (WUPR) uit en in januari 1919 kondigden ze de eenwording met de Oekraïense Volksrepubliek aan. In juli 1919 werden Oekraïense troepen verpletterd door Poolse troepen, en het grondgebied van de voormalige WUPR kwam onder Poolse heerschappij.

In april 1920 sloot Symon Petliura (afgebeeld als een van de 'helden' in het huidige Oekraïne) geheime conventies namens het UPR-directoraat, waarbij hij - in ruil voor militaire steun - de landen van Galicië en West-Wolhynië aan Polen opgaf. In mei 1920 kwamen Petliurites Kiev binnen in een konvooi van Poolse militaire eenheden. Maar niet voor lang. Al in november 1920, na een wapenstilstand tussen Polen en Sovjet-Rusland, gaven de overblijfselen van Petliura's troepen zich over aan diezelfde Polen.

Het voorbeeld van de UPR laat zien dat verschillende soorten quasi-staatsformaties die ten tijde van de burgeroorlog en turbulentie in het voormalige Russische rijk ontstonden, inherent onstabiel waren. Nationalisten probeerden hun eigen onafhankelijke staten te creëren, terwijl leiders van de Witte beweging pleitten voor ondeelbaar Rusland. Veel van de door de aanhangers van de bolsjewieken opgerichte republieken zagen zichzelf ook niet buiten Rusland. Niettemin verdreven de leiders van de bolsjewistische partij hen om verschillende redenen soms in wezen uit Sovjet-Rusland.

Zo werd begin 1918 de Sovjetrepubliek Donetsk-Krivoy Rog uitgeroepen en werd Moskou gevraagd om het in Sovjet-Rusland op te nemen. Dit werd met een weigering beantwoord. Tijdens een ontmoeting met de leiders van de republiek drong Vladimir Lenin erop aan dat ze zouden optreden als onderdeel van Sovjet-Oekraïne. Op 15 maart 1918 beval het Centraal Comité van de Russische Communistische Partij (bolsjewieken) rechtstreeks dat er afgevaardigden naar het Oekraïense Sovjetcongres moesten worden gestuurd, ook uit het Donetsk-bekken, en dat op het congres "één regering voor heel Oekraïne" moest worden ingesteld. . De gebieden van de Sovjetrepubliek Donetsk-Krivoy Rog vormden later de meeste regio's van Zuidoost-Oekraïne.

Onder het Verdrag van Riga van 1921, gesloten tussen de Russische SFSR, de Oekraïense SSR en Polen, werden de westelijke landen van het voormalige Russische rijk aan Polen afgestaan. In het interbellum voerde de Poolse regering een actief hervestigingsbeleid om de etnische samenstelling van de oostelijke grensgebieden te veranderen - de Poolse naam voor wat nu West-Oekraïne, West-Wit-Rusland en delen van Litouwen is. De gebieden werden onderworpen aan harde polonisering, de lokale cultuur en tradities werden onderdrukt. Later, tijdens de Tweede Wereldoorlog, gebruikten radicale groepen Oekraïense nationalisten dit als voorwendsel voor terreur, niet alleen tegen de Poolse, maar ook tegen de Joodse en Russische bevolking.

In 1922, toen de USSR werd opgericht en de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek een van de oprichters ervan werd, leidde een nogal fel debat tussen de bolsjewistische leiders tot de uitvoering van Lenins plan om een ​​uniestaat te vormen als een federatie van gelijke republieken. Het recht van de republieken om zich vrijelijk van de Unie af te scheiden, was opgenomen in de tekst van de Verklaring over de oprichting van de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken en vervolgens in de USSR-grondwet van 1924. Door dit te doen, legden de auteurs in het fundament van onze staat de gevaarlijkste tijdbom, die explodeerde op het moment dat het veiligheidsmechanisme dat door de leidende rol van de CPSU werd geboden weg was, de partij zelf van binnenuit instortte. Een "parade van soevereiniteiten" volgde. Op 8 december 1991,

In de jaren 1920-1930 promootten de bolsjewieken actief het "lokalisatiebeleid", dat de vorm aannam van de Oekraïnisering in de Oekraïense SSR. Symbolisch werd als onderdeel van dit beleid en met instemming van de Sovjetautoriteiten Mikhail Grushevskiy, voormalig voorzitter van Centraal Rada, een van de ideologen van het Oekraïense nationalisme, die op een bepaalde tijd gesteund was door Oostenrijk-Hongarije, teruggebracht naar de USSR en werd verkozen tot lid van de Academie van Wetenschappen.

Het lokalisatiebeleid speelde ongetwijfeld een grote rol in de ontwikkeling en consolidering van de Oekraïense cultuur, taal en identiteit. Tegelijkertijd werd, onder het mom van het bestrijden van het zogenaamde Russische grootmachtchauvinisme, de Oekraïnisering vaak opgelegd aan degenen die zichzelf niet als Oekraïners zagen. Dit nationale Sovjetbeleid zorgde op staatsniveau voor de voorziening van drie afzonderlijke Slavische volkeren: Russisch, Oekraïens en Wit-Russisch, in plaats van de grote Russische natie, een drie-enig volk bestaande uit Veliko-Russen, Malo-Russen en Wit-Russen.

In 1939 herwon de USSR het land dat eerder door Polen was ingenomen. Een groot deel hiervan werd een deel van de Sovjet-Oekraïne. In 1940 nam de Oekraïense SSR een deel van Bessarabië op, dat sinds 1918 door Roemenië was bezet, evenals Noord-Boekovina. In 1948 werd het Zmeyiniy-eiland (Slangeneiland) in de Zwarte Zee onderdeel van Oekraïne. In 1954 werd de Krim-regio van de RSFSR aan de Oekraïense SSR gegeven, een grove schending van de toen geldende wettelijke normen.

Ik wil graag stilstaan ​​bij het lot van de Karpaten Roethenië, dat na het uiteenvallen van Oostenrijk-Hongarije onderdeel werd van Tsjecho-Slowakije. Rusins ​​vormden een aanzienlijk deel van de lokale bevolking. Hoewel dit nauwelijks meer wordt genoemd, stemde het congres van de orthodoxe bevolking van de regio na de bevrijding van Transkarpatië door Sovjet-troepen voor de opname van Karpaten Roethenië in de RSFSR of, als een afzonderlijke Karpatenrepubliek, in de eigenlijke USSR. Toch werd de keuze van mensen genegeerd. In de zomer van 1945 werd de historische handeling van de hereniging van de Karpaten Oekraïne "met zijn oude moederland Oekraïne" - zoals de krant de Pravda het uitdrukte - aangekondigd.

Daarom is het moderne Oekraïne volledig het product van het Sovjettijdperk. We weten en herinneren ons goed dat het – voor een aanzienlijk deel – gevormd werd op het land van het historische Rusland. Om daar zeker van te zijn, volstaat het om te kijken naar de grenzen van de landen die in de 17e eeuw met de Russische staat werden herenigd en naar het grondgebied van de Oekraïense SSR toen deze de Sovjet-Unie verliet.

De bolsjewieken behandelden het Russische volk als onuitputtelijk materiaal voor hun sociale experimenten. Ze droomden van een wereldrevolutie die nationale staten zou vernietigen. Daarom waren ze zo genereus in het trekken van grenzen en het schenken van territoriale geschenken. Het is niet langer belangrijk wat precies het idee was van de bolsjewistische leiders die het land in stukken hakten. We kunnen het oneens zijn over kleine details, achtergronden en logica achter bepaalde beslissingen. Eén feit is glashelder: Rusland is inderdaad beroofd.

Toen ik aan dit artikel werkte, vertrouwde ik op open-sourcedocumenten die bekende feiten bevatten in plaats van op enkele geheime documenten. De leiders van het moderne Oekraïne en hun externe "begunstigers" zien deze feiten liever over het hoofd. Ze laten echter geen kans voorbij gaan, zowel in het binnenland als in het buitenland, om "de misdaden van het Sovjetregime" te veroordelen, waarbij ze gebeurtenissen noemen waarmee noch de CPSU, noch de USSR, laat staan ​​het moderne Rusland, iets te maken hebben. . Tegelijkertijd worden de pogingen van de bolsjewieken om de historische gebieden van Rusland los te maken niet als een misdaad beschouwd. En we weten waarom: als ze de verzwakking van Rusland hebben veroorzaakt, zijn onze slechte wensen daar blij mee.

Binnen de USSR werden grenzen tussen republieken natuurlijk nooit als staatsgrenzen gezien; ze waren nominaal binnen één enkel land, dat, hoewel het alle kenmerken van een federatie had, sterk gecentraliseerd was - dit werd opnieuw verzekerd door de leidende rol van de CPSU. Maar in 1991 bevonden al die gebieden, en, belangrijker nog, mensen, zich van de ene op de andere dag in het buitenland, weggenomen, deze keer inderdaad, van hun historische moederland.

Wat kan hiervan worden gezegd? Dingen veranderen: landen en gemeenschappen zijn geen uitzondering. Natuurlijk kan een deel van een volk in zijn ontwikkeling, beïnvloed door een aantal redenen en historische omstandigheden, zich op een bepaald moment bewust worden van zichzelf als een afzonderlijke natie. Hoe moeten we dat behandelen? Er is maar één antwoord: met respect!

U wilt een eigen staat vestigen: u bent van harte welkom! Maar wat zijn de voorwaarden? Ik herinner me de beoordeling van een van de meest prominente politieke figuren van het nieuwe Rusland, de eerste burgemeester van Sint-Petersburg, Anatoly Sobchak. Als juridisch expert die geloofde dat elke beslissing legitiem moest zijn, deelde hij in 1992 de volgende mening: de republieken die de oprichters waren van de Unie, die het Unieverdrag van 1922 hadden opgezegd, moeten terugkeren naar de grenzen die ze hadden voordat ze zich bij de Sovjet-Unie aansloten. Unie. Alle andere gebiedsverwervingen zijn onderwerp van discussie, onderhandelingen, aangezien de grond is ingetrokken.

Met andere woorden, als je weggaat, neem dan mee wat je mee hebt genomen. Deze logica is moeilijk te weerleggen. Ik wil alleen zeggen dat de bolsjewieken al vóór de Sovjet-Unie begonnen waren met het hervormen van grenzen, door te manipuleren met territoria naar hun zin, zonder rekening te houden met de opvattingen van de mensen.

De Russische Federatie erkende de nieuwe geopolitieke realiteiten: en niet alleen erkend, maar inderdaad veel gedaan voor Oekraïne om zichzelf als een onafhankelijk land te vestigen. Gedurende de moeilijke jaren negentig en in het nieuwe millennium hebben we Oekraïne aanzienlijke steun verleend. Welke "politieke rekenkunde" Kiev ook zou willen toepassen, in 1991-2013 bedroegen de besparingen van Oekraïne meer dan 82 miljard USD, terwijl het vandaag de slechts 1,5 miljard USD aan Russische betalingen voor gasdoorvoer naar Europa vasthoudt . Als de economische banden tussen onze landen behouden waren gebleven, zou Oekraïne kunnen profiteren van tientallen miljarden dollars.

Oekraïne en Rusland hebben zich gedurende decennia en eeuwen als één economisch systeem ontwikkeld. De diepgaande samenwerking die we 30 jaar geleden hadden, is een voorbeeld voor de Europese Unie om naar op te kijken. We zijn van nature complementaire economische partners. Een dergelijke hechte relatie kan de concurrentievoordelen versterken en het potentieel van beide landen vergroten.

Oekraïne had vroeger een groot potentieel, waaronder een krachtige infrastructuur, een gastransportsysteem, geavanceerde scheepsbouw, luchtvaart, raket- en instrumenttechniek, evenals wetenschappelijke, ontwerp- en technische scholen van wereldklasse. Door deze erfenis over te nemen en de onafhankelijkheid uit te roepen, beloofden Oekraïense leiders dat de Oekraïense economie een van de leidende zou zijn en dat de levensstandaard tot de beste van Europa zou behoren.

Tegenwoordig zinken hightech industriële reuzen die ooit de trots waren van Oekraïne en de hele Unie. De productie van engineering is in tien jaar tijd met 42 procent gedaald. De omvang van de deïndustrialisatie en de algehele economische achteruitgang is zichtbaar in de elektriciteitsproductie van Oekraïne, die in 30 jaar bijna twee keer zo snel is afgenomen. Tot slot, volgens IMF-rapporten, lag het bbp per hoofd van de bevolking in 2019, voordat de pandemie van het coronavirus uitbrak, onder de 4 duizend dollar. Dit is minder dan in de Republiek Albanië, de Republiek Moldavië of het niet-erkende Kosovo. Tegenwoordig is Oekraïne het armste land van Europa.

Wie heeft hier schuld aan? Is het de schuld van de Oekraïners? Zeker niet. Het waren de Oekraïense autoriteiten die de verworvenheden van vele generaties verkwisten en verknoeien. We weten hoe hardwerkend en getalenteerd de mensen in Oekraïne zijn. Met doorzettingsvermogen en vastberadenheid kunnen ze succes en uitstekende resultaten behalen. En deze kwaliteiten, evenals hun openheid, aangeboren optimisme en gastvrijheid zijn niet verdwenen. De gevoelens van miljoenen mensen die Rusland niet alleen goed maar ook met grote genegenheid behandelen, net zoals wij dat voelen voor Oekraïne, blijven hetzelfde.

Tot 2014 waren honderden overeenkomsten en gezamenlijke projecten gericht op het ontwikkelen van onze economieën, zakelijke en culturele banden, het versterken van de veiligheid en het oplossen van gemeenschappelijke sociale en milieuproblemen. Ze brachten mensen tastbare voordelen, zowel in Rusland als in Oekraïne. Dit vonden wij het belangrijkste. En daarom hadden we een vruchtbare interactie met alle, ik benadruk, alle leiders van Oekraïne.

Zelfs na de gebeurtenissen in Kiev van 2014 heb ik de Russische regering opgedragen om binnen de relevante ministeries en instanties opties uit te werken om onze economische banden te behouden en te onderhouden. Er was en is echter nog steeds geen wederzijdse wil om hetzelfde te doen. Niettemin is Rusland nog steeds een van de drie belangrijkste handelspartners van Oekraïne, en honderdduizenden Oekraïners komen naar ons toe om te werken, en ze vinden een welkome ontvangst en steun. Dus dat is wat de "agressorstaat" is.

Toen de USSR instortte, geloofden en namen veel mensen in Rusland en Oekraïne oprecht aan dat onze hechte culturele, spirituele en economische banden zeker zouden blijven bestaan, evenals de gemeenschappelijkheid van ons volk, dat altijd een gevoel van eenheid in de kern had gehad. De gebeurtenissen begonnen zich echter – eerst geleidelijk en daarna steeds sneller – in een andere richting te bewegen.

In wezen besloten de heersende kringen van Oekraïne om de onafhankelijkheid van hun land te rechtvaardigen door de ontkenning van het verleden, met uitzondering van grenskwesties. Ze begonnen de geschiedenis te mythologiseren en te herschrijven, alles weg te werken wat ons verenigde, en verwijzen naar de periode dat Oekraïne deel uitmaakte van het Russische rijk en de Sovjet-Unie als een bezetting. De algemene tragedie van collectivisatie en hongersnood van het begin van de jaren dertig werd afgeschilderd als de genocide op het Oekraïense volk.

Radicalen en neonazi's waren open en steeds brutaler over hun ambities. Ze werden verwend door zowel de officiële autoriteiten als lokale oligarchen, die de bevolking van Oekraïne beroofden en hun gestolen geld op westerse banken hielden, klaar om hun moederland te verkopen ter wille van het behoud van hun kapitaal. Hieraan moet worden toegevoegd de aanhoudende zwakte van staatsinstellingen en de positie van een gewillige gijzelaar van de geopolitieke wil van iemand anders.

Ik herinner me dat lang geleden, ruim voor 2014, de VS en de EU-landen Oekraïne systematisch en consequent onder druk zetten om de economische samenwerking met Rusland in te perken en te beperken. Wij, als grootste handels- en economische partner van Oekraïne, stelden voor om de opkomende problemen in Oekraïne-Rusland-EU-formaat te bespreken. Maar elke keer kregen we te horen dat Rusland er niets mee te maken had en dat de kwestie alleen de EU en Oekraïne betrof. De facto westerse landen verwierpen de herhaalde oproepen van Rusland tot dialoog.

Stap voor stap werd Oekraïne meegesleurd in een gevaarlijk geopolitiek spel dat van Oekraïne een barrière moest maken tussen Europa en Rusland, een springplank tegen Rusland. Het was onvermijdelijk dat er een tijd kwam dat het concept "Oekraïne is Rusland niet" niet langer een optie was. Er was behoefte aan het "anti-Rusland"-concept dat we nooit zullen accepteren.

De eigenaren van dit project namen als basis het oude fundament van de Pools-Oostenrijkse ideologen om een ​​"anti-Moskou Rusland" te creëren. En het is niet nodig om iemand voor de gek te houden dat dit wordt gedaan in het belang van de bevolking van Oekraïne. Het Pools-Litouwse Gemenebest had nooit de Oekraïense cultuur nodig, laat staan ​​de autonomie van de Kozakken. In Oostenrijk-Hongarije werden historische Russische landen genadeloos uitgebuit en bleven ze de armste. De nazi's, bijgestaan ​​door collaborateurs van de OUN-UPA, hadden Oekraïne niet nodig, maar een leefruimte en slaven voor Arische opperheren.

Ook aan de belangen van het Oekraïense volk werd in februari 2014 niet gedacht. De legitieme publieke onvrede, veroorzaakt door acute sociaal-economische problemen, fouten en onsamenhangende acties van de autoriteiten van die tijd, werd simpelweg cynisch uitgebuit. Westerse landen bemoeiden zich rechtstreeks met de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne en steunden de staatsgreep. Radicale nationalistische groeperingen dienden als stormram. Hun slogans, ideologie en flagrante agressieve russofobie zijn voor een groot deel bepalende elementen van het staatsbeleid in Oekraïne geworden.

Alle dingen die ons tot nu toe verenigden en samenbrachten, kwamen onder vuur te liggen. Eerst en vooral de Russische taal. Laat me u eraan herinneren dat de nieuwe "Maidan"-autoriteiten eerst probeerden de wet op het staatstaalbeleid in te trekken. Dan was er de wet op de "zuivering van de macht", de wet op het onderwijs die de Russische taal praktisch uit het onderwijsproces schrapte.

Ten slotte heeft de huidige president al in mei van dit jaar een wetsvoorstel over "inheemse volkeren" ingediend bij de Rada. Alleen degenen die een etnische minderheid vormen en geen eigen staatsentiteit buiten Oekraïne hebben, worden als inheems erkend. De wet is aangenomen. Er zijn nieuwe zaden van onenigheid gezaaid. En dit gebeurt in een land, zoals ik al heb opgemerkt, dat zeer complex is in termen van zijn territoriale, nationale en taalkundige samenstelling en zijn ontstaansgeschiedenis.

Er kan een argument zijn: als je het hebt over een enkele grote natie, een drie-enige natie, wat maakt het dan uit wie mensen zichzelf beschouwen - Russen, Oekraïners of Wit-Russen. Ik ben het hier volledig mee eens. Vooral omdat de bepaling van de nationaliteit, met name in gemengde gezinnen, het recht is van ieder individu, vrij om zijn of haar eigen keuze te maken.

Maar feit is dat de situatie in Oekraïne vandaag de dag totaal anders is omdat het een gedwongen verandering van identiteit betreft. En het meest verachtelijke is dat de Russen in Oekraïne niet alleen worden gedwongen om hun wortels, generaties van hun voorouders, te ontkennen, maar ook om te geloven dat Rusland hun vijand is. Het zou niet overdreven zijn om te zeggen dat het pad van gedwongen assimilatie, de vorming van een etnisch zuivere Oekraïense staat, agressief jegens Rusland, qua gevolgen vergelijkbaar is met het gebruik van massavernietigingswapens tegen ons. Als gevolg van zo'n harde en kunstmatige verdeling van Russen en Oekraïners, kan het Russische volk in totaal met honderdduizenden of zelfs miljoenen afnemen.

Onze spirituele eenheid is ook aangevallen. Net als in de dagen van het Groothertogdom Litouwen is er een nieuwe kerkelijke instelling begonnen. De seculiere autoriteiten maakten geen geheim van hun politieke doelstellingen, hebben zich schaamteloos bemoeid met het kerkelijk leven en hebben de zaken tot een splitsing gebracht, tot de inbeslagname van kerken, het slaan van priesters en monniken. Zelfs een uitgebreide autonomie van de Oekraïens-orthodoxe kerk, terwijl ze de spirituele eenheid met het Moskouse Patriarchaat handhaaft, mishaagt hen ten zeerste. Ze moeten dit prominente en eeuwenoude symbool van onze verwantschap koste wat kost vernietigen.

Ik denk dat het ook natuurlijk is dat de vertegenwoordigers van Oekraïne keer op keer tegen de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN stemmen waarin de verheerlijking van het nazisme wordt veroordeeld. Onder bescherming van de officiële autoriteiten vinden marsen en fakkeloptochten plaats ter ere van overgebleven oorlogsmisdadigers van de SS-eenheden. Mazepa, die iedereen verraadde, Petliura, die de Poolse bescherming betaalde met Oekraïens land, en Bandera, die samenwerkte met de nazi's, worden gerangschikt als nationale helden. Er wordt alles aan gedaan om de namen van echte patriotten en overwinnaars, die altijd de trots van Oekraïne zijn geweest, uit het geheugen van jonge generaties te wissen.

Voor de Oekraïners die in partijdige eenheden in het Rode Leger vochten, was de Grote Patriottische Oorlog inderdaad een patriottische oorlog omdat ze hun thuis, hun grote gemeenschappelijke moederland verdedigden. Meer dan tweeduizend soldaten werden Helden van de Sovjet-Unie. Onder hen zijn legendarische piloot Ivan Kozhedub, onverschrokken sluipschutter, verdediger van Odessa en Sevastopol Lyudmila Pavlichenko, dappere guerrillacommandant Sidor Kovpak. Deze ontembare generatie vocht, die mensen gaven hun leven voor onze toekomst, voor ons. Hun prestatie vergeten is onze grootvaders, moeders en vaders verraden.

Het anti-Rusland-project is door miljoenen Oekraïners afgewezen. De bevolking van de Krim en inwoners van Sebastopol hebben hun historische keuze gemaakt. En mensen in het zuidoosten probeerden vreedzaam hun standpunt te verdedigen. Toch werden ze allemaal, inclusief kinderen, bestempeld als separatisten en terroristen. Ze werden bedreigd met etnische zuivering en het gebruik van militair geweld. En de inwoners van Donetsk en Lugansk namen de wapens op om hun huis, hun taal en hun leven te verdedigen. Hadden ze een andere keuze na de rellen die door de steden van Oekraïne raasden, na de gruwel en tragedie van 2 mei 2014 in Odessa, waar Oekraïense neonazi's mensen levend verbrandden om er een nieuwe Khatyn van te maken? Hetzelfde bloedbad stond klaar om te worden uitgevoerd door de volgelingen van Bandera op de Krim, Sebastopol, Donetsk en Lugansk. Ook nu laten ze dergelijke plannen niet varen. Ze wachten hun tijd af. Maar hun tijd zal niet komen.

De staatsgreep en de daaropvolgende acties van de autoriteiten van Kiev leidden onvermijdelijk tot confrontaties en burgeroorlogen. De Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN schat dat het totale aantal slachtoffers in het conflict in Donbas de 13.000 heeft overschreden. Onder hen zijn ouderen en kinderen. Dit zijn verschrikkelijke, onherstelbare verliezen.

Rusland heeft er alles aan gedaan om broedermoord te stoppen. De Minsk-akkoorden gericht op een vreedzame oplossing van het conflict in Donbas zijn gesloten. Ik ben ervan overtuigd dat ze nog steeds geen alternatief hebben. In ieder geval heeft niemand zijn handtekeningen uit het maatregelenpakket van Minsk of uit de relevante verklaringen van de leiders van de landen in Normandisch formaat ingetrokken. Niemand heeft de aanzet gegeven tot een herziening van de resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties van 17 februari 2015.

Tijdens officiële onderhandelingen, vooral nadat ze in toom zijn gehouden door westerse partners, verklaren de vertegenwoordigers van Oekraïne regelmatig hun "volledige naleving" van de Minsk-akkoorden, maar laten zich in feite leiden door een standpunt van "onaanvaardbaarheid". Ze zijn niet van plan serieus te praten over de speciale status van Donbas of over de bescherming van de mensen die daar wonen. Ze maken liever misbruik van het beeld van het "slachtoffer van externe agressie" en venten Russofobie. Ze regelen bloedige provocaties in Donbas. Kortom, ze trekken met alle middelen de aandacht van externe opdrachtgevers en meesters.

Blijkbaar, en daar raak ik steeds meer van overtuigd: Kiev heeft Donbas gewoon niet nodig. Waarom? Want ten eerste zullen de inwoners van deze regio's nooit het bevel accepteren dat ze hebben geprobeerd en proberen op te leggen met geweld, blokkades en bedreigingen. En ten tweede is de uitkomst van zowel Minsk-1 als Minsk-2, die een reële kans biedt om de territoriale integriteit van Oekraïne vreedzaam te herstellen door rechtstreeks tot een overeenkomst te komen met de DPR en LPR met Rusland, Duitsland en Frankrijk als bemiddelaars, in tegenspraak met de hele logica van het anti-Rusland project. En het kan alleen in stand worden gehouden door het constant cultiveren van het beeld van een interne en externe vijand. En ik zou eraan willen toevoegen – onder de bescherming en controle van de westerse mogendheden.

Dit is wat er feitelijk gebeurt. Allereerst worden we geconfronteerd met het creëren van een klimaat van angst in de Oekraïense samenleving, agressieve retoriek, toegeven aan neonazi's en militarisering van het land. Daarnaast zijn we getuige van niet alleen volledige afhankelijkheid, maar ook van directe externe controle, inclusief het toezicht op de Oekraïense autoriteiten, veiligheidsdiensten en strijdkrachten door buitenlandse adviseurs, militaire 'ontwikkeling' van het grondgebied van Oekraïne en de inzet van NAVO-infrastructuur. Het is geen toeval dat de eerder genoemde flagrante wet inzake "inheemse volkeren" werd aangenomen onder het mom van grootschalige NAVO-oefeningen in Oekraïne.

Dit is ook een vermomming voor de overname van de rest van de Oekraïense economie en de exploitatie van haar natuurlijke hulpbronnen. De verkoop van landbouwgrond is niet ver weg, en het is duidelijk wie het zal opkopen. Van tijd tot tijd krijgt Oekraïne inderdaad financiële middelen en leningen, maar onder hun eigen voorwaarden en het nastreven van hun eigen belangen, met voorkeuren en voordelen voor westerse bedrijven. Trouwens, wie gaat deze schulden terugbetalen? Blijkbaar wordt aangenomen dat dit niet alleen door de huidige generatie Oekraïners zal moeten worden gedaan, maar ook door hun kinderen, kleinkinderen en waarschijnlijk achterkleinkinderen.

De westerse auteurs van het anti-Rusland-project hebben het Oekraïense politieke systeem zo opgezet dat presidenten, parlementsleden en ministers zouden veranderen, maar de houding van afscheiding van en vijandschap met Rusland zou blijven bestaan. Het bereiken van vrede was de belangrijkste verkiezingsslogan van de zittende president. Hiermee kwam hij aan de macht. De beloften bleken leugens. Er is niets veranderd. En in sommige opzichten is de situatie in Oekraïne en rond Donbas zelfs verslechterd.

In het anti-Rusland-project is er geen plaats voor een soeverein Oekraïne of voor de politieke krachten die zijn echte onafhankelijkheid proberen te verdedigen. Degenen die praten over verzoening in de Oekraïense samenleving, over dialoog, over het vinden van een uitweg uit de huidige impasse, worden bestempeld als 'pro-Russische' agenten.

Nogmaals, voor veel mensen in Oekraïne is het anti-Rusland project gewoon onaanvaardbaar. En er zijn miljoenen van zulke mensen. Maar ze mogen hun hoofd niet opheffen. Hun juridische mogelijkheid om hun standpunt te verdedigen is hun feitelijk ontnomen. Ze worden geïntimideerd, ondergronds gedreven. Ze worden niet alleen vervolgd voor hun overtuiging, voor het gesproken woord, voor het openlijk uiten van hun standpunt, maar ze worden ook vermoord. Moordenaars blijven in de regel ongestraft.

Tegenwoordig is de "juiste" patriot van Oekraïne alleen degene die Rusland haat. Bovendien wordt voorgesteld om de hele Oekraïense staat, zoals wij die kennen, uitsluitend op dit idee voort te bouwen. Haat en woede, zoals de wereldgeschiedenis dit herhaaldelijk heeft bewezen, zijn een zeer wankele basis voor soevereiniteit, vol met ernstige risico's en ernstige gevolgen.

Alle uitvluchten in verband met het anti-Rusland project zijn ons duidelijk. En we zullen nooit toestaan ​​dat onze historische territoria en mensen die dicht bij ons wonen, tegen Rusland worden gebruikt. En tegen degenen die een dergelijke poging zullen ondernemen, zou ik willen zeggen dat ze op deze manier hun eigen land zullen vernietigen.

De zittende autoriteiten in Oekraïne verwijzen graag naar de westerse ervaring en zien deze als een model om te volgen. Kijk maar eens hoe Oostenrijk en Duitsland, de VS en Canada naast elkaar leven. Dicht bij etnische samenstelling, cultuur, in feite één taal delend, blijven ze soevereine staten met hun eigen belangen, met hun eigen buitenlands beleid. Maar dit weerhoudt hen niet van de nauwste integratie of verwante betrekkingen. Ze hebben zeer voorwaardelijke, transparante randen. En bij het oversteken voelen de burgers zich thuis. Ze creëren gezinnen, studeren, werken, zaken doen. Dat geldt overigens ook voor miljoenen van degenen die in Oekraïne zijn geboren en nu in Rusland wonen. We zien ze als onze eigen naaste mensen.

Rusland staat open voor een dialoog met Oekraïne en is klaar om de meest complexe kwesties te bespreken. Maar het is belangrijk voor ons om te begrijpen dat onze partner zijn nationale belangen verdedigt, maar niet die van iemand anders, en geen instrument is in de handen van iemand anders om tegen ons te vechten.

We respecteren de Oekraïense taal en tradities. We respecteren de wens van de Oekraïners om hun land vrij, veilig en welvarend te zien.

Ik ben ervan overtuigd dat echte soevereiniteit van Oekraïne alleen mogelijk is in samenwerking met Rusland. Onze spirituele, menselijke en beschavingsbanden zijn eeuwenlang gevormd en hebben hun oorsprong in dezelfde bronnen, ze zijn verhard door gemeenschappelijke beproevingen, prestaties en overwinningen. Onze verwantschap is van generatie op generatie overgedragen. Het zit in de harten en de herinnering van de mensen die in het moderne Rusland en Oekraïne wonen, in de bloedbanden die miljoenen van onze families verenigen. Samen zijn we altijd al vele malen sterker en succesvoller geweest en zullen we nog vele malen sterker en succesvoller zijn. Want we zijn één volk.

Tegenwoordig kunnen deze woorden door sommige mensen vijandig worden opgevat. Ze kunnen op vele mogelijke manieren worden geïnterpreteerd. Toch zullen veel mensen me horen. En ik zal één ding zeggen: Rusland is nooit "anti-Oekraïne" geweest en zal dat ook nooit zijn. En wat Oekraïne zal zijn, het is aan de burgers om te beslissen.

http://en.kremlin.ru/events/president/news/66181