Natuurlijk lees ik nu een boek over gnosis (had ik al verteld volgens mij, van Bram Moerland) en natuurlijk komt daar ook weer 'identiteit' in voor.
Het blijft een lastig begrip voor mij aangezien het blijkbaar een betekenis heeft voor mij die miljoenen anderen niet hebben.

Ik blijf erbij, iedereen die het heeft over wíe ze zijn, heeft het voortdurend over wát ze zijn. Een christen, bhoedist, moslim, moeder, dochter etcetera, etcetera.

Hoe belangrijk is het eigenlijk om te weten wíe je bent?
Welke betekenis hangt daar eigenlijk aan vast?
Als mijn naam niet Caroline was maar Susan, zou dat verschil gemaakt hebben?
Moet gelijk weer aan Shakespeare denken 😁
'Would a rose, by any other name, smell just as sweet?'

Het enige wat namen doen, is zorgen dat mensen een (duidelijk) beeld bij iets of iemand hebben.
Als ik zeg: "Kijk een roos." kan er een verschillend beeld zijn in onze hoofden. De één denkt prionroos, de ander stokros enzovoorts.
Als ik echter Phaleonopsis zeg (wat geen roos is maar een orchidee maar ik ken geen rozen namen en heb geen zin om iets op te zoeken 😜) dan is het direct duidelijk voor de kenner, wat ik bedoel. De vorm van de (bloem)bladeren, de kleur, verzorging...

'Wie' iemand is, is een plaatje dat aan een naam gehangen wordt in iemands hoofd zodra ze aan elkaar voorgesteld zijn. Het is een herkennings symbool, niets meer en niets minder en dus wat mij betreft volkomen onbelangrijk.
Wat belangrijk is, is wat we dénken dat de ánderen denken als ze onze naam horen maar ook dat gaat weer over wát.

Als ik zeg 'Jeroen, is een irritante ****zak die of aan dementie lijdt óf gewoon niet luistert.' Dan beschrijft slechts één woordje het "wie" al het andere is "wat" en dan puur mijn persoonlijke mening over 'wat hij is'
Als iemand dan vraagt "Welke Jeroen?" omdat hij er meerdere kent, noem ik ook de achternaam zodat duidelijkheid is over wíe we het hebben. Wát hij is, kunnen onze meningen over verschillen en veranderd niets over hoe hij zichzelf ziet (waarschijnlijk als het mannetje...).

Als ik mezelf omschrijf, laat ik niets weg (niet goed in sollicitatie gesprek 😰).
Ik zeg ook vaak : Oude, lelijke, dikke vrouw want het interesseert me niet. Ik hang daar geen consequenties aan.

Als echte crone, houd ik me niet meer bezig met voortplantingsdrift dus hoef ik me niet beter voor te doen.
Veel mensen zijn dan geschokt want 'dat zég je toch niet over jezelf?!" gevolgd door 'schoonheid zit van binnen' en 'zo lelijk ben je niet hoor!' en vooral dat laatste is waar wat mij betreft maar ik ben van mening dat je verwachtingen beter naar beneden bij kan stellen, dan valt het altijd mee 😉

Maar, de interpretatie door andere mensen van dat 'wat' ik ben, gaat eerlijk gezegd volledig aan me voorbij.
Ik doe mijn best wel om aan te passen hoor want ik heb gemerkt dat mensen wel dóen alsof ze eerlijkheid waarderen maar dat eigenlijk niet doen want dan worden ze geconfronteerd met hun eigen waarde oordelen over het zelfverkozen 'wat-beeld' en dan vooral hoe ik er anders over denk.

Vind het eerlijk gezegd wel verlossend om eerlijk te zijn over mijn 'wat' ik ben.
Het accepteren van je schaduw zodat je niet erdoor overvallen kan worden.
Zo kan ik ook eigenlijk geen profiel maken op een dating site (als ik daar nog aan mee zou doen) want dan wordt het: Lichtelijk neurotische, moordend eerlijk controle freak, zonder geduld met een eigen mening die je enkel met steekhoudende argumenten kan veranderen. Slonzig, selectief participerend, oude, lelijke vrouw met sarcastisch gevoel voor humor.
En nou zóu je zeggen dat niemand daar op reageert maar dat was dus wél het geval.
Sommige mannen zijn echt suckers voor zelfkastijding 🤣

Maar mijn punt is denk ik, dat ondanks dat je het 'wat' kan benoemen (volgens jouw of anderen hun waarde oordeel), dit jezelf nog niet definiëert maar wellicht dat daar de verwarring uit voorkomt.
Mensen die zichzelf een 'wat' aangemeten hebben, wat ineens in elkaar stort omdat hun status veranderd.

Doe gewoon net als ik: Neem jezelf niet zo serieus 🥰