Ja, het is waar.
Stress beïnvloedt een spastische darm.
Vandaar dat ik dus aan de dunne ben.

Volgens de NGM kan een onverwacht trauma waar je níet over praat (en je dus niet kan verwerken? ) problemen geven zodra de genezings fase inzet en aangezien ik niemand ken waarmee ik hierover kan of wil praten (wil ze niet lastig vallen met weer meer shit van mijn kant) doe ik het hier delen.

Mijn zoon, brilliant, sociaal en enorm grappig als hij is, gedijd al van kleins af aan niet in het schoolsysteem. We hebben al diverse hulptrajecten in gezet maar niets beklijft echt. De leerplicht is helaas tot 18 jaar opgerekt (mits je geen diploma hebt anders ben je met je zestiende er vanaf) dus we zitten voorlopig vast aan de instituten zoals de leerplicht ambtenaar.
En daar begint het gedonder.

De leerplicht ambtenaar moet zorgen dat hij naar school komt en ja, ik wil óók dat hij naar school gaat. Vandaar dat ik hem ook niet meer ziek meld als hij klaagt over te moe zijn of buikpijn waardoor hij dus ongeoorloofd verzuim heeft en we dus een officiële waarschuwing krijgen.
Als hij daarna nog een keer ongeoorloofd verzuimd, komt dus de RvdK aankakken en dan gaat gelijk mij CPTSS opspelen 😥

De leerplichtambtenaar gelooft dat de RvdK aan zorg doet. Ik weet dat ze dat over het algemeen níet doen en als zij het wel doen, doet de Gecertificeerde Instelling het niet en als die het allebei wel doen, doet Veilig Thuis het niet en die heeft school gebeld nu. Weliswaar anoniem maar het zijn gewoon wéér twee van die instanties waar ik nou eenmaal niet zulke goede ervaringen mee heb, hetzij in mijn eigen situatie, hetzij in situaties waarbij ik ouders ondersteunde.

Nu doe ik er echt alles aan om mijn zoon wel naar school te laten gaan maar tenzij ik fysiek geweld gebruik, krijg ik hem gewoon met geen mogelijkheid naar school als hij het niet wil en als hij nou na de vakantie weer besluit om niet naar school te kunnen, heb ik slechts twee keuzes:
1) Ik lieg en meld hem ziek terwijl ik denk dat hij dat niet is
2) Ik meld hem niet ziek en dan komt de Trutten Club langs.

Nu weet ik dat ik CPTSS heb omdat ik iedere keer als er zo een situatie zich voordoet, ik compleet in de stress schiet en dus hoog in mijn emotie ga zitten waardoor ik niet meer rationeel kan nadenken.
Al die wetsartikelen en adviezen die ik zelf ooit aangeraden heb, verdwijnen dan als sneeuw voor de zon en ik schakel over naar flight mode, wat niet kan dus is het fight mode.

Voor nu gaat hij wel naar school omdat ik gevraagd heb aan de leerplichtambtenaar of de uiteindelijke consequentie kan zijn dat hij uit huis geplaatst wordt en het antwoord daarop is: Ja.

Natuurlijk wist ik dat allang maar ik wilde dat mijn zoon het ook zou horen.
Zijn reactie was: "Dan gaat het alleen maar slechter want dan doe ik helemaal niets meer."
Waarop ik zei: "Dat doet er niet toe. Als jij niet naar school gaat, vinden ze mij een slechte moeder en daarom plaatsen je ze ergens anders."
Waarbij ik verzwegen heb dat ze hém waarschijnlijk in een gesloten inrichting gaan plaatsen ook al is dat wettelijk niet toegestaan, omdat hij in de categorie "moeilijk handelbaar" valt.

Ik vind mezelf ook wel een rat dat ik dit gezegd heb want natuurlijk schiet hij ook in de stress daarover maar het is gewoon de keiharde realiteit. Ook ik sta machteloos tegenover dit soort instanties en uiteindelijk is het wel zíjn verantwoordelijkheid om naar school te gaan. Ik krijg het op werk namelijk niet meer verkocht dat ik maar 1 dag naar kantoor kom omdat ik een bijna zestienjarige jongen naar school moet brengen.

School enzo zijn best aardige mensen hoor trouwens die voortdurend meedenken maar onderhuids voel ik toch het verwijt dat op de loer ligt: Ligt het niet gewoon aan jouw opvoeding?

Nou dat denk ik niet.
Ik hamer altijd op verantwoordelijkheid en dat je afspraken moet nakomen maar als je stelt dat ik geen straffen instel, dan kan je dat argument wel maken ja omdat ik niet geloof in straffen.
Ik geloof wel in consequenties (actie = reactie) maar straffen staat wat mij betreft haaks op proberen iemand te motiveren. Het enige wat straffen doet is zorgen dat een kind niet meer naar zijn innerlijke richtlijn luistert en enkel zal zoeken naar manieren om straf te ontlopen terwijl het gedrag voortgezet wordt maar dan stiekem.

Goden zij dank is het nog maar twee weken school maar ik hou mijn hart vast voor aanstaande dinsdag. Dan zit ik in 't Harde en moet hijzelf dus fietsen.
Ik heb hem op het hart gedrukt dat ook als is hij te laat, hij tóch alsnog gaat. Beter wat later dan helemaal niet.

Afijn, kan er ook wel weer bij denk ik dan maar en uiteindelijk komt alles goed en als het nog niet goed is, is het nog niet het einde.