Ff neerpennen voor ik me laat meeslepen door wat anderen denken...

Te laat...
Gelijk wanneer ik aanlog, slaan de 'hel en verdoemenis!' berichten me om de oren en dan kan ik me niet meer concentreren op wat ik eigenlijk wilde schrijven.
Dan schiet gelijk de uitspraak van Yehova in mijn hoofd: God vergeef hen want zij weten niet wat zij doen.

Het is immers zo vreselijk moeilijk, als geïndoctrineerd aapje om níet te luisteren naar de angst.
Angst is herkenbaar en, op een zieke, zielige manier, wat de meerderheid van mensen verbind meer dan liefde.
Hoe wáág je het om je gelukkig te voelen terwijl wij ons angstig voelen?!

En ja, dat is moeilijk want het zegt eigenlijk (volgens hen) fuck u I won't do what u tell me! en dat is bang zijn.
One fear to bind them, one fear to rule them all.

Het is zó moeilijk om je gelukkig te voelen terwijl de meerderheid je verteld dat je, je miserabel moet voelen tenzij je beslist dat jij zélf bepaalt hoe je, je voelt...

Terug naar het weer vruchtbaar maken van de Sahara. Iets wat erover denken míj heel erg gelukkig maakt ❤️