Ja, het coronavirus houdt ook mij en mijn familie in zijn greep. 

Al dagen ben ik niet fit, verkouden en hoesterig. Maar het ging verder wel zijn gangetje. 

We hebben een hond, die af en toe even lekker moet rennen. Nu is dat niet gemakkelijk om dit vanuit huis te doen, want het paadje is maar smal en vanwege de regels om afstand te houden, is dit eigenlijk haast onmogelijk. Dus gaat de hond vaak mee naar een plaats waar ruimte is en nauwelijks mensen. Daarbij verplaatsen wij ons met de auto.

Zo ook nu, ondanks mijn verkudheid, maar mijn man verzekerde me, dat het geen kwaad kon, als ik maar niet uit de auto kwam. 

Zo had ik wat afleiding en zo reden we ook nog een stukje om.

Onderweg, door natuurgebieden waar het vrij rustig was. Boeren die het druk hadden en bezig waren hun mest uit te rijden. Maar verderop, in het bos, waar rijen auto's stonden en heel veel mensen aan het wandelen waren in het bos. Met of zonder hond....., onze hond dus niet.....

We reden verder, door een dorpje, richting huis......

Het zonnetje scheen lekker en daar genoten, zichtbaar veel mensen van. Alleen deden ze dat niet op een goede manier! 

Er stond een groep van ongeveer 10 mensen opeengepakt tusen auto's, tegen de auto's aan, te genieten van de zon en te grappen en geinen met elkaar. 

Nee, ze erop aanspreken? Ik niet! Ik ben verkouden en ik heb het geweten! Die avond had ik koorts, 38.5! Ik hoestte en proestte en de volgende dag lag ik voor pampers op bed. Vandaag gaat het weer redelijk beter en ben ik weer op.

Ik behoor tot de risicogroep, dus je begrijpt, ik ben ook bang, maar moeten mensen nu zo nanchalant met de regels omgaan? Ik voelde me schuldig, maar dat is nu allang niet meer zo. Ik voel mee met die mensen die opgesloten worden, gewoon omdat ze daartoe gedwongen worden omdat anderen een gevaar voor ze zijn geworden. Het is triest, maar wanneer dit zo blijft doorgaan dan zal er een groot deel van de bevolking sterven.