Natuurlijk wilde ik als kind beroemd worden. In mijn prilste herinneringen werd ik cowboy. Nee geen cowgirl maar BOY. Mijn vader had altijd al een zoon wilde hebben en ik gedroeg me daar dan ook weer naar. Weer tot ongenoegen van mijn vader overigens.

In het Wilde Westen redde ik iedereen van de ondergang, vocht met boeven en schurken (zo heette dat nog toen) en doofde de vlammen als er brand was.

Vanaf die tijd liep ik ook al te zingen en te rijmen en dus al snel werd ik ook nog eens country zangeres. Ja toen werd het wel vrouwelijk. Want ik zou met mijn stemmetje alle jongens om me heen hebben. Helaas nam mijn stemvermogen nogal af en toen ik eenmaal ging roken bleef er niet veel van het ooit zo zuivere kinderstemmetje. Zo begon ik ook met schrijven van gedichten en liedjes. Eigen teksten schrijven voor de liedjes die ik zou zingen. Dat het allemaal in het Nederlands was kon me toen niet schelen.

Wat ook al vast stond is dat ik natuurlijk veel geld zou verdienen met mijn liedjes en ik zou minimaal 5 kinderen hebben. Daarvan moest er minimaal 1 geadopteerd zijn, want er zijn veel kinderen die een goed thuis nodig hebben met liefde.

Trouwen kwam niet bij me op, maar wel een man in mijn leven. Ik had geen droombeeld van een schitterende witte jurk en een groot feest. Mijn hele leven zou al een feest zijn.

Ik wist wel hoe de man van mijn dromen er uit moest komen te zien. Hij moest groot en sterk zijn. Mocht best aan de dikke kant zijn, dat vond ik geen enkel probleem. Lekker warm om tegen aan te kronkelen. Geen snor of baard, want dat prikt of kiebeld. Lang haar, dat dat moest hij wel hebben.

Niet veel later wilde ik ook nog schrijfster worden. De eerste pogingen tot het schrijven van een boek waren reeds in de maak. Ik kwam meestal niet veel verder dan het eerste hoofdstuk en als ik het dan terug las was ik de hele draad van het het verhaal kwijt. Prullenbak in met dat boek. Gedichten schrijven ging me veel beter af. Midden in de nacht wakker worden en snel het kladblokje pakken dat op mijn nachtkastje lag om de zin op te schrijven. Ik ben wat nachten wakker geweest om te schrijven. Deed ik dat niet, dan waren de zinnen voor altijd verloren. Mijn ouders hadden geen idee van mijn nachtelijk schrijven.

Mijn eerste liedje is gestolen. Droevig maar waar. Op werkweek zouden we een toneelstukje gaan doen en een klasgenootje had mijn liedje gestolen van me. Toen ontstond ook het idee om dan maar cabratriere te gaan worden. Zoals Brigigge Kaandorp eens zei moet je eigenlijk een beetje een kneusje zijn om cabratiere te kunnen worden. En ze had gelijk. Echter een klein probleem, grote uitdaging, plankenkoorts. En wat als ze me zouden uitlachen, ze pesten me nu al zo. Deze droom werd dus al vrij snel aan duigen gegooit.

Het schrijven is altijd gebleven in mijn leven. Gedichten schrijf ik nog altijd graag. Het schrijven is als een rode draad door mijn leven gebleven al schrijf ik geen bekende songteksten of boeken. Het is heerlijk ontspannend om te doen en als me iets dwars zit kan ik het ook gemakkelijk op deze manier van me afschrijven.

De kinderwens bleef en daar heb ik het ook best wel moeilijk mee gehad. Echter die grote iets dikke man zonder snor of baard met lang haar kwam ik niet tegen. Ik beruste maar in het feit dat ik alleen zou blijven. En juist als je berust in iets en niet meer zoekend bent. Juist als je jezelf hebt gevonden gebeurt er iets vreemds. Zo ook bij mij. Mijn prins kwam niet op het witte paard, maar waarschijnlijk op een schildpad, want ik vond hem pas toen ik 41 jaar was. 

En was het de grote, iets dikke man zonder snor of baard met lang haar? Nou nee. Mijn prins weegt niet zoveel en is maar 3 cm langer dan ik en ikbenmaar 1.64cm lang. Zo goed als kaal en met een snor. En toch is hij de ideale man voor mij. Het leven met deze man is vol humor en er gaat geen dag voorbij dat we niet samen ergens om hebben kunnen lachen. 

Het puberen van kinderen is aan mij voorbij gegaan en ik kreeg twee volwassen kinderen er voor terug die al op zichzelf wonen. Tevens heb ik twee prachtige kleindochters erbij gekregen die ik heerlijk mag verwennen als oma zijnde.

Nee dromen komen niet altijd uit en gelukkig maar. Ik heb nooit schurken hoeven vangen, geen branden hoeven blussen en nooit voor volle zalen hoeven zingen met liedjes die ze misschien wel waardeloos gevonden zouden hebben. Ik heb ook nooit 5 kinderen op hoeven te voeden die waarschijnlijk toch meer van mij zouden verlangen dat dat ik ze ooit had kunnen geven. Nee ik heb veel meer.

De allergrootste droom is uitgekomen waarvan ik het bestaan niet wist. Vrienden die er altijd voor me zijn en een lieve man waar ik van hou en heel veel humor. Dat is waar dromen op gebasseerd moeten zijn en dus zijn mijn dromen uitgekomen.