Mijn naam is Aranka, ik ben 22 en ik heb chronische rugpijn. Leven met chronische pijn gaat zeker niet zonder obstakels. Ik merk dat ik het vooral erg lastig vind om te accepteren dat dit een onderdeel is, en zal blijven, van mijn leven. Graag wil ik mijn verhaal met zoveel mogelijk mensen delen. Ik hoop hierdoor zelf iets beter om te kunnen gaan met het feit dat dit bij mijn leven hoort, maar ik hoop ook mensen te kunnen inspireren, om om te gaan met hun eigen klachten, of misschien zelfs, een andere blik te krijgen op chronisch zieken, als je dit zelf niet ervaart. Het zou goed kunnen dat je jezelf herkent in één of meerdere van de omstanders in mijn verhaal. Houd dan in gedachten dat dit verhaal verteld wordt vanuit één perspectief, namelijk de mijne. Er zullen ongetwijfeld honderden manieren zijn om tegen soortgelijke situaties aan te kijken, ik ben dan ook erg benieuwd hoe andere mensen, die zich misschien herkennen in mijn verhaal, dit ervaren. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.

Ik heb al, zo lang als ik mij kan herinneren, last van mijn rug. Als kind heb ik het hier eigenlijk nooit over gehad, het is altijd een onderdeel van mij en van mijn leven geweest, ik vond het normaal en dacht dat ieder mens dit zo ervoer. Ik beschouw die periode in mijn leven ook niet als pijnlijk of vervelend, dat kwam allemaal later pas.

 Toen ik een jaar of 16 was, begon er een duidelijke stijging in mijn pijn plaats te vinden. Geleidelijk aan werd het steeds lastiger om de pijn op de achtergrond te zetten, ik kreeg steeds meer moeite met alledaagse dingen lang vol houden, zoals zitten, staan en lopen. Op dit moment vond ik het erg lastig om mijn klachten bespreekbaar te maken. Iedereen heeft wel eens rugpijn, dat gaat wel weer over, toch? Op dat moment zat ik dan ook ongeduldig te wachten. Uiteindelijk kreeg ik pieken en dalen, de ene dag had ik geen pijn, de andere dag kon ik bijna niet lopen. Na een behoorlijke lange periode van aankijken, begon mijn rugpijn steeds erger te worden. Ondertussen kreeg ik ook flinke uitstraling naar mijn rechter been, wat lopen op bepaalde momenten erg lastig maakte. Ik besloot uiteindelijk toch maar naar de huisarts te gaan.

Wordt vervolgd...