Nou, als u mij een klein beetje ken, doe ik dat laatste natuurlijk niet J. Elk mens op deze planeet is op één of andere manier wel eens gekwetst of voelt zich weleens gekwetst. Sterker nog, in onze moderne westerse wereld lijkt het wel een hype te worden om gekwetst te zijn, de één nog meer dan de ander. Mensen duikelen over elkaar heen met en om hunvorm van kwetsbaarheden af te meten. We houden van hokjes denken, we willen graag ergens bij horen, dit om gehoord te worden en aandacht te krijgen, al is die negatief, hoewel deze in eerste instantie positief lijkt. En met dat laatste lopen we dan ook maar al te graag te koop, en houden we ervan als zinnen zoals: “wat goed dat je daar nu voor op komt” tegen ons worden gezegd. Klinkt zo vol van liefde, respect en mededogen. We dwepen ermee. Hele volksstammen zijn blij als ze één of andere geestelijke diagnose krijgen te horen opdat ze dan eindelijk in een hokje kunnen klimmen waar soortgenoten ontmoet kunnen worden. Met wat pillen erbij kun je dan samen met je lotgenoten bespreken hoe erg het met jou is gesteld, en met een beetje geluk dat lotgenoten je de weg wijzen vanuit hun positieve gevoel natuurlijk, hoe je het dichtst bij de tralies van het hokje kan komen om naar de buitenwereld te kijken, naar al die anderen die er niets van snappen.

Het enige wat het bovenstaande zegt is, je kunt zelf helemaal niet omgaan met je kwetsbaarheden. Je wil dat een ieder zich gaat aanpassen en rekening houden met jouw kwetsbaarheden, simpel omdat je het zelf niet kan. Je hebt er geen zin in, omdat het je pijn doet en het je verdriet geeft, dus ga je vluchten, ervoor weglopen, en al helemaal niet de confrontatie aan met jezelf. Nee, je wil dat de wereld om je heen zich gaat aanpassen aan jou. Je zoekt externen die je koesteren, je vasthouden en rekening met je houden, en een ieder die dat niet kan en/of wilt stuur je weg, die noem je gevoelloos, respectloos, dat mag jij wel zeggen tegen een ander, immers je wordt niet begrepen door die ander. En dat – vind je- geeft je het recht hetgeen te doen wat jij niet aangedaan wilt worden. Dat maakt je geen positief sterk liefdevol iemand, maar een wegloper. Hoeveel mooie positieve, liefdevolle woorden je ook gebruikt.

Kwetsbaarheden zijn echt een feestje, als je er dwars doorheen durft te gaan. Je kunt niet iets loslaten, je zal er stevig en dwars doorheen moeten, dan zal het jou loslaten. Niet de buitenwereld willen aanpassen aan jouw pijnen en verdriet, maar de pijnen en verdriet aanpassen aan de buitenwereld. Beter nog, je geest (opnieuw) confronteren met die eeuwige pijnen en verdriet. Keer op keer, dieper en dieper, net zolang totdat er geen druppel snot meer uit je neus komt. Alle shit opnieuw ervaren en uitpoepen, als diarree. Billen schoonmaken en hup, nog een keer! Waarom zou je er de rest van je leven mee willen doorlopen? Waarom zou je daarvoor willen kiezen? Weet je hoe lekker een huilbui of een dwarse drol kan opluchten als je deze kwijt ben, het gevoel van opluchting, het gevoel van: “ik kan de hele wereld weer aan, ben als herboren”. Doe dat ook met je pijnen en verdriet, met je kwetsbaarheden. Je kan er zoveel sterker en echter uitkomen! Je bent niet meer dat kleine, zielige kwetsbare mensje waar iedereen maar rekening mee moet houden. Herboren worden is een feestje, vernieuwend, helend. Je staat op en je wordt iemand die staat als een sterk, krachtig persoon die in ziel liefdevol is zonder daarom te vragen, je ontvangt eindeloos respect zonder dat je daarom hoeft te vragen. Er wordt vanzelf rekening met je gehouden omdat anderen iemand zien staan, een krachtig , sterk en liefdevol persoon. Iemand die de eigen gereinigde geest de baas is, en daar ontvang je een waarlijk natuurlijk respect voor, zonder dat je erom vraagt vanuit je kwetsbaarheden, je zielig zijn en blijven. Dus maak van je kwetsbaarheden je feestje, je eigen feestje… Veel plezier!