Het leek wel een feestdag afgelopen woensdag, toen Marc thuis kwam. Wij wonen in een complex dat in het verleden een verzorgingstehuis met aanleunwoningen is geweest, maar wat al geruime tijd een appartementencomplex is voor 55-plussers. Wij behoren tot de jonkies, Marc is 56 en ik word volgend jaar 50, maar er wonen ook aardig wat 70- en 80-plussers. Het heeft ook wel wat, zo’n complex. Het is toch anders wonen dan in een gewone straat, er is meer betrokkenheid. Ik vind dat over het algemeen erg prettig. Er zijn maar weinig appartementen met een tuintje en veel mensen zijn niet echt meer in staat om hun tuintje te onderhouden. Onze tuin wordt dus altijd met bewondering bekeken, het is altijd goed voor een praatje. En omdat Marc vrijwilligerswerk deed, tot corona zijn intrede deed, in het Grand Café van het complex, waar mensen tussen de middag een warme maaltijd kunnen eten, kent iedereen hem.
En dus heb ik de afgelopen maand veel mensen in het complex gesproken over Marc’s afwezigheid. Velen schrokken van wat er gebeurd is en iedereen wist dus dat hij afgelopen woensdag weer thuis zou komen. Pas aan het einde van de dag kon ik hem ophalen, maar gedurende de dag begon het steeds meer op een feestdag te lijken! Er werden bossen bloemen afgegeven, en kaartjes, en kadootjes. Een buurvrouw kwam wat ballonnen ophangen in de tuin. En toen was het half vijf en mocht in naar het revalidatiecentrum om hem op te halen. Hij had al zijn spullen al ingepakt en we konden direct weer vertrekken. Nog even afscheid nemen van zijn mede-revalidanten en daar gingen we, terug naar huis. Toen we het terrein op reden, verwachtte ik bijna dat iedereen op zijn balkon zou staan om hem met applaus te ontvangen, maar dat was, gelukkig, niet zo. Het was een bijzonder moment, het moment dat hij met de rolstoel de tuin in reed, zich verbazend over hoe alles gegroeid was. De slaapkamer was veranderd zodat hij er met de rolstoel doorheen kon.
Inmiddels zijn we vijf dagen verder en is hij alweer helemaal gewend thuis. De eerste dagen hebben we best wat aanloop gehad van zijn moeder en broer en van onze kinderen. Er werden heel wat praatjes gemaakt met buren en er kwamen nog meer bloemen en planten en kadootjes. Morgen begint het poliklinische revalidatieproces en wordt hij met de taxi opgehaald en weer thuisgebracht. We proberen het gewone leven weer op te starten, weer naar de toekomst te kijken. Het gaat allemaal goed, over een paar maanden loopt hij waarschijnlijk, met een prothese, weer!
Maak er een mooie week van, geniet van de zon, van je naasten en je gezondheid!
Liefs,
Marjolein
