Vorig jaar overleed mijn moeder. Afgelopen zaterdag was dat precies een jaar geleden. Een jaar alweer, een jaar pas. Ik mis haar, natuurlijk mis ik haar, maar ik heb ook vrede met het feit dat ze er niet meer is. Ik voel daar heel veel rust bij, terwijl ik vroeger erg bang ben geweest om haar te verliezen, ik dacht dat mijn wereld in zou storten als dat zou gebeuren.

Mijn moeder heeft heel wat aanvallen op haar leven overleefd.  Op haar 43^ste een hersenbloeding, tien jaar later voor de eerste keer borstkanker, dat nog twee keer terugkwam met tussenpozen van bijna tien jaar. Vorig jaar kwakkelde ze al een tijdje, na een val waarbij ze de kruisbanden van haar knie verrekte. Dat ze steeds meer moeite begon te krijgen met eten, viel daardoor minder op en toen het opviel, ging het heel erg snel. Ze was in de tussentijd ongemerkt een kilo of vijftien afgevallen en toen ze uiteindelijk in het ziekenhuis belandde, bleek dat de kanker uitgezaaid was in haar hele romp en dan vooral langs de slokdarm. Geen wonder dus dat ze niet meer kon eten en haar medicijnen niet meer kon nemen, er ging gewoon niks meer doorheen.

En toen ging het snel. De volgende ochtend kreeg ze een hartinfarct. Ik ben ervan overtuigd dat alles in het werk werd gesteld om haar een lijdensweg te besparen. De sondevoeding en de centrale lijn in de lies trok ze er zelf uit. Er werd besloten die niet meer opnieuw aan te leggen. Toen ze onrustig werd, werd ze in slaap gebracht. En zo overleed ze, ruim een week na de definitieve diagnose. We hebben haar kunnen zeggen dat we altijd van haar zullen houden en dat ze mocht gaan, dat ze niet meer hoefde te vechten. We hebben naast haar bed gezeten en haar hand vastgehouden die laatste dagen, toen ze bezig was haar laatste aardse draadjes af te hechten, toen ze los probeerde te komen van haar geliefden. De engelen stonden al naast haar bed te wachten tot ze zover was en toen ging ze met ze mee. Zo sereen, zo mooi, zo natuurlijk. Er was een prachtige zonsondergang die avond en ik ben weken in verwondering geweest over de schoonheid van dit hele proces.

En nu is het dus alweer een jaar geleden. Een heftig jaar. Samen met mijn zus ruimden we mijn moeders huis uit, ik heb met mijn dochter een reis gemaakt naar IJsland, Marc verloor zijn onderbeen aan een bacteriële infectie, nog maar anderhalve week geleden moesten we één van de katten in laten slapen. Maar ook: mijn kinderen waar het goed mee gaat, eentje heeft zelfs een datum geprikt om te gaan trouwen volgend jaar! In tijden van crisis zijn de familiebanden extra voelbaar en dat heb ik zeker ervaren. Ons tuintje geeft me veel voldoening. Ik ben blij met de mensen om mij heen, eigenlijk ben ik dus heel erg gelukkig, ondanks de heftige dingen die er op mijn pad zijn gekomen het afgelopen jaar. Het heeft me geleerd dat ik kennelijk best sterk ben, dat ik in ieder geval altijd nog wel de zon ergens zie schijnen.

Maken jullie er een mooie week van?

Liefs

Marjolein