Wij wonen in een appartementencomplex waar veel ouderen wonen, dat mag bekend zijn. De coronatijd duurt nu een maand of drie en dan zie je vreemde dingen gebeuren. Je ziet de verschillende families anders reageren. Zo is er een mevrouw van in de tachtig die haar kleinkinderen een tijd niet gezien had. Deze kinderen zijn onder de tien jaar en naar ik begreep was de schoondochter nogal bang voor corona. Oma zelf was niet zo bang. Toen per 1 juni de maatregelen versoepeld werden, stonden ze diezelfde dag op de stoep, iedereen blij. Ik heb kinderen met kleinkinderen gezien die met een ijsje kwamen, oma een ijsje bij de voordeur afgaven, waarna oma op haar balkon het ijsje at en de kinderen en kleinkinderen een verdieping lager op het grasveld stonden met hun ijsjes, om zo ‘gezamenlijk’ een ijsje te eten. En vooral heb ik veel mensen gezien die even helemaal geen bezoek kregen. Er werd hooguit een tas boodschappen overhandigd, bij de voordeur of door het raam. Er was een buurvrouw wiens zoon en dochter regelmatig kwamen en dan in de tuin met haar praatten, door het open raam. Buurvrouw binnen, kind in de tuin. Zo werden ook de boodschappen overhandigd. Omdat de gesprekken voor het raam plaatsvonden, konden wij die ook horen. Één van de kinderen sprak alleen maar over corona, over hoeveel doden er weer gevallen waren, over de maatregelen, over dat je beste vrienden je kunnen besmetten. En natuurlijk zitten al die oudere mensen de hele dag voor de televisie. De angst wordt er goed ingepompt.

Voor deze mensen is er veel weggevallen. Bezoekjes, maar ook hun dagelijkse structuur in de vorm van dagbesteding, waar vaak ook gezamenlijk warm eten tussen de middag toe behoort. De terrassen werden zelfs met rood/wit gestreept lint afgezet, alsof het een soort crimescene betrof. Koffieochtenden, kaartavonden, alles weg. Zelfs het contact met de huisarts veranderde, werd zoveel mogelijk telefonisch afgedaan. Het opvallendste vond ik wel, als je met ze sprak, dat de mensen zelf niet echt bang zijn om ziek te worden, of zelfs om dood te gaan. Ze zijn meestal ruim tachtig plus, wat maakt hun leven nog de moeite waard? Wat sleept ze door de dag? Juist. Hun kinderen en hun kleinkinderen! Op die leeftijd is dat vaak je drijfveer, hetgeen waar je voor wil blijven leven. En dat werd allemaal afgepakt. Ik heb gezien hoe blij een buurvrouw was toen op 1 juni haar kleindochter langskwam met de achterkleinkinderen. Ze huilde van blijdschap toen ze me er daarna over vertelde.

Vanmiddag besloot ik tot het schrijven van dit blog. Er was een mevrouw, een zestig plusser, die één van de buurvrouwen bezocht. Ze deed dat uiteraard met de beste bedoelingen. Een oudere bezoeken die eenzaam is wegens de corona maatregelen. Heel nobel allemaal. Alleen wat was het gespreksonderwerp gedurende de hele tijd dat ze er was? Juist! Alles was corona gerelateerd! Over wat er niet mocht, wat nu weer wel, dat de zestigste trouwdag van schoonzus niet gevierd kon worden, over kinderen die naar het buitenland gaan ondanks de corona angst. Over ziek worden, over mondkapjes. Ik kreeg er een knoop van in mijn maag. Hoe moet dit zijn voor de ouderen? Ik weet zeker dat deze mevrouw het meer dan goed bedoelde, maar probeer alsjeblieft over iets anders te praten dan over corona! Probeer wat vrolijkheid te brengen! Probeer even die donkere wolk van corona bij die mensen weg te laten drijven! Ze zijn er al de hele dag mee bezig, de angst wordt er zo ontzettend hard in geramd! Deze mensen verdienen het zo om even onbezorgd vrolijk te kunnen zijn. Dat wilde ik even kwijt.

Ik wens jullie een goede week,

liefs,

Marjolein