Wat vooraf ging: https://socializen.online/read-blog/354

Woensdagavond gingen haar kinderen weer terug naar Erik en het duurde niet lang voordat hij haar een appje stuurde. ‘Ik hoor van de kinderen dat je flink ziek bent. Gaat het wel goed met je?’ Er zat een duidelijke bezorgde ondertoon in. De kinderen waren kennelijk bezorgd om haar geweest. ‘Jawel hoor, ben goed ziek geweest, maar nu iedere dag weer wat beter’, antwoordde ze hem. ‘Oke. Goed te horen. Als ik iets kan doen, laat het weten’, stuurde Erik terug. Leonie legde haar telefoon aan de kant. 

Ook Ilse begon te appen, ze was druk met haar eigen sores, maar voelde wel aan dat Leonie niet alleen maar een griepje had. ‘Zal ik langskomen? Wat is er aan de hand?’ Appte ze. Het antwoord dat Leonie gaf, stelde haar duidelijk niet gerust want even later ging Leonie’s telefoon over. “Oké, wat is er aan de hand? En je gaat mij niet met een kluitje in het riet sturen. Ik kwam Judith tegen in de supermarkt en die zegt dat je al een week ziek thuis bent”. Ilse klonk streng en ineens brak Leonie. Ze huilde met lange uithalen en Ilse liet haar even begaan. “Oké, ik kom nu naar je toe.” Leonie wilde bezwaar maken, maar Ilse had de verbinding al verbroken. Een kwartier later stond ze voor de deur. Kordaat liep ze naar de keuken en kwam met twee koppen koffie terug. Leonie probeerde het af te weren door te zeggen dat ze ziek was en nog geen koffie kon verdragen. “Onzin”, zei Ilse, “jij kunt altijd koffie drinken. Hier. Drink en vertel wat er aan de hand is.” Leonie kon er niet tegenop en brak, alles kwam eruit. Haar verdriet en verwarring. “Ze is zomaar vertrokken. Zonder aan te kondigen is het huis leeggehaald en te koop gezet. En dat ondanks wat er tussen jullie speelde.” Ilse trok haar wenkbrauwen op. Toen sloeg ze haar armen om Leonie heen. “Toe maar meisje, huil maar, gooi het er maar uit.” En Leonie huilde. Het verbaasde haarzelf dat ze nog ergens vocht vandaan kon halen voor de tranen. Ze voelde dat ook Ilse huilde. Ze maakte zich los uit Ilse’s omarming en keek haar vragend aan. “Stelletje jankerds dat we zijn. Wat hebben we er een zooitje van gemaakt!” Ilse lachte door haar tranen heen. En ook Leonie wist een klein glimlachje te produceren. “Maar het komt goed, met mij komt het goed, en met jou ook, dat zeg jij altijd zelf en nu ga je het bewijzen.” Ilse keek er heel overtuigend bij. Leonie knikte, ze voelde al ergens diep in haar de kracht groeien om verder te gaan, maar ze voelde ook hoeveel energie het zou kosten en het voelde ook wel veilig, om zo op de bank te blijven zitten hangen in haar verdriet.

Het vervolg vind je hier: https://marjoleinschrijftover.nl/judithkomtleoniehalen/