Wanneer er zich een politiek sociaal-maatschappelijk probleem voordoet, of beter gezegd, wanneer ons dat verteld wordt door de politiek/media, dienen we ons direct af te vragen of er wel een probleem is. Zo niet, dan worden we gemanipuleerd ons te gaan gedragen alsof het genoemde probleem er wel zou zijn waarmee we effectief zelf het probleem vormgeven en in de realiteit roepen, gelijk het oproepen van spoken (zelf-manifestatie), er wordt een soort van 'magische' spreuk over ons uitgeroepen. Laat het voor wat het is; het non-confirmatie of non-compliance principe.

Wanneer je niet gelooft in de boeman, bestaat ie ook niet en manifesteert ie zich ook niet. De boeman bestaat alleen voor hen die er in geloven, niet voor hen die dat niet doen. De boeman in het spookhuis op de kermis schenken we ook niet echt aandacht aan als ware het een probleem, laten we ook voor wat het is: fictief.

Wanneer er zich een zichtbaar politiek sociaal-maatschappelijk probleem voordoet, stel de allerbelangrijkste vraag: cui bono; wie haalt hier voordeel uit - op welke manier. Het voert je direct naar de bron en legt bloot of het probleem 'natuurlijk' of gekunsteld is. Daar waar de menselijke hand speelt is het (geo)politieke 'probleem' kunstmatig en wordt het P-R-O-Scenario; Hegeliaans Dialectiek, op ons losgelaten.

Zo herkennen we dus de demagoog, die vindt namelijk voor elke oplossing wel een probleem.

.

De politiek ontleent het bestaansrecht aan maatschappelijke probleemsituaties, zonder die probleemsituaties is de politiek overbodig en kunnen ze hun boeltje oppakken en naar huis. Dus als er geen probleemsituaties zijn die oplossingen behoeven die het bestaansrecht van de politiek rechtvaardigen, dan verzint of creëert de politiek die voor hun noodzakelijke probleemsituaties wel.

We herkennen een demagoog dus aan zijn/haar daden, of het gebrek eraan; de gevolgde politiek.

In feite komt het erop neer dat de politieke overheid in werkelijkheid een management-team is dat zich voordoet als een regering. Wat doet een regering eigenlijk dat we zelf niet zouden kunnen?

De 'manager' of het 'management-team' op de werkvloer is een nogal overbodige entiteit aangezien ze weinig tot niets produceren; weinig tot niets toevoegen aan het geheel, en daarom dan ook niet verder komen dan dat 'dicteren' hetgeen we toch al weten en toch al doen. Officieel mogen ze dan 'sturing' geven aan de 'onder hen gestelden' in opdracht van 'de directie', echter, een zelfstandig en gemotiveerd opererende werkvloer of gemeenschap heeft weinig sturing nodig want draagt autonoom positief bij aan het grotere geheel.

De manager of het management-team kan, om hun bestaansrecht te 'rechtvaardigen', derhalve weinig anders dan pronken met andermans veren en het eigen 'functioneren' zodanig opblazen; gebakken lucht, of niet-bestaande probleemsituaties opwerpen die oplossingen, dus 'management' behoeven, waardoor het lijkt - voor zolang dat goed gaat - dat ze essentieel en dus onmisbaar voor het geheel zijn.

'Function Creep' in Full Force.