Sinds eind maart vorig jaar werk ik drie dagen in de week vanuit huis, twee dagen op kantoor. Het was toen meteen mooi weer, ik was mijn moestuintje aan het opzetten en besteedde daar de tijd aan die ik normaal besteed aan woon-werkverkeer. Toen werd het herfst en hing ik dat half uurtje een beetje voor de computer. Tot ik bedacht: ik kon wel een ochtendwandelingetje gaan doen. Frisse lucht, een beetje beweging, dat is nooit fout. Ik ben niet iemand die fietst, ik loop naar buiten en stap in mijn auto, alleen op mijn werk loop ik een paar keer een trap op en af. Wat extra beweging kan dus geen kwaad. Zeker nu je ook niet op zaterdag eens een rondje door een winkelcentrum of kringloopwinkel loopt.
Ochtendwandelingetjes dus. Ik nam me voor dat zeker twee keer per week te doen en dacht dat ik na twee weken wel moeite zou krijgen om het vol te houden. Niets was minder waar! Na twee, drie weken begon ik uit te zien naar mijn wandelingetjes! Wie had dat gedacht? Dus wandel ik drie keer in de week tussen acht uur en half negen in mijn eigen buurt. Dan weer eens die route, dan weer eens deze. Voortuinen kijken, een beetje naar binnen loeren, mensen die ik tegenkom een vrolijk “goedemorgen!” wensen. Al kom je die steeds minder tegen nu de scholen dicht zijn.
Ik wandelde steeds in het donker, maar vorige week werd het ineens vlak voor half negen licht! De lucht werd roze. Zo zie ik nu dat het iedere dag weer wat vroeger licht wordt. Vanochtend liep ik langs akkers en het weiland van deze schaapjes, die lekker stonden te grazen, met hun neuzen tussen de blaadjes wroetend. Ik zei: “Goedemorgen!” Ze keken op en kwamen naar me toe. Kijk, dat maakt mijn dag weer goed.
Ik kom thuis met koude, frisse wangen en warme voeten. Dan kan ik er weer tegen. Hup, achter de computer en aan het werk.
Ik wens jullie allen een fijn weekend!
