Bij elke bocht in de weg zijn er kleine oorlogen, net zoals er bij elke bocht in de wereld grote oorlogen zijn.
Bij elke bocht in ons leven kunnen we oorlog voeren of vrede sluiten.
En juist om oorlog te voeren voelen we ons gevaarlijk gebouwd.
Heel snel wordt onze naaste onze vijand,
als hij niet onze broeder is.
Daarom zijn alleen de kinderen van God volkomen vreedzaam.
Voor hen is de aarde een huis van hun hemelse Vader.
Alles op aarde is van Hem en ook de aarde zelf.
Ja, waarlijk, de aarde is een klein huis van hun Vader.
Ze minachten geen enkel deel ervan, geen enkel continent, geen enkel klein eiland, geen enkele natie, geen enkele kleine binnenplaats, geen enkele van die kamers die pleinen, trottoirs, kantoren, winkels, perrons, stations zijn...
Ze hebben er een familiegeest.
De ogen van de vredelievenden zijn welwillend en hun medereizigers verwarmen zich erin als bij het haardvuur.
Ze vinden nooit een reden om te vechten, omdat ze weten dat ze boekhouders van alleen de vrede zijn, en vrede kan niet verdedigd worden door gevechten. Ze weten dat de splitsing van één enkel atoom kosmische oorlogen kan ontketenen.
Ze weten ook dat er een ketting bestaat tussen menselijke wezens en dat wanneer een menselijke cel wordt verscheurd in woede, wrok of bitterheid, de gisting van oorlog kan terugkaatsen naar de uiteinden van het universum.
Maar omdat ze geloven in de verspreiding van liefde, weten ze dat waar er een beetje vrede is, er een besmetting van vrede is die sterk genoeg is om de hele aarde te overspoelen. Dus gaan ze met een dubbele vreugde: de vreugde van het zien van vrede overal om hen heen; en de vreugde van het luisteren naar een onuitsprekelijke stem die "Vader" zegt in het diepst van hun hart.
*Madeleine Delbrel (1904-1964) missionaris van gewone mensen
