Het waren enerverende weken, de laatste weken. Op 4 september overleed mijn schoonmoeder, ze liet euthanasie plegen toen haar lichaam het op begon te geven en de kanker aan de winnende hand was. Een lijdensweg, daar had ze geen zin in. Ze had het bij haar man gezien en dat wilde ze ten koste van alles voorkomen. Een dapper besluit. Te midden van haar vier zonen begon ze aan haar laatste reis, zoals we dat hier op aarde noemen. Ze ging weer naar huis, naar haar man, naar haar bron.

Een week later was de begrafenis waarin ze ons allemaal een taak had toebedeeld, de zoons, de schoondochters, de kleindochters, de kleinzoons. Het was prachtig. Tijdens alle bijeenkomsten tussen haar overlijden en de begrafenis vloog er een witte vlinder heen en weer voor het raam, alsof ze naar binnen wilde kijken om te zien of het allemaal naar haar zin ging. De witte vlinder, die ook mee vloog toen de planken van haar kledingkast naar de auto werden gedragen om naar de stort te brengen. De witte vlinder vloog zelfs mee de auto in om even op de planken te gaan zitten.

Deze week komt de kringloop de grote meubels halen en verder zijn de spullen verdeeld over de kinderen en kleinkinderen, en de vuilstort natuurlijk. Wat heeft een mens toch veel spullen! Vorig jaar heb ik dat natuurlijk ook gezien toen we mijn moeders huis leeg haalden. Hoeveel past er in zo’n klein huisje? Nou, ongeveer twee keer de inhoud, zou ik zeggen. Maargoed. De lampetkast die in een hoekje op zolder stond, staat nu bij ons in de tuin, de tuinstoelkussens die we vorig jaar bij mijn moeder hadden meegenomen waren versleten en zijn vervangen door die van mijn schoonmoeder.

De paardjesklok hangt bij ons aan de muur. De klok waarvan Marc al in zijn jeugd zei dat hij die zo mooi vond, ze wilde dat hij hem kreeg. De klok die ze al zo’n beetje haar hele leven had, al voor haar huwelijk. Het mechanisme van de klok trilde toen hij op de achterbank lag en het dorp uitgereden werd. Het leek net of hij mopperde. Ik denk dat hij nog nooit buiten Abcoude was geweest. We dachten nog: maar zien wat hij gaat doen. Je hoort wel meer verhalen over klokken die stil gaan staan of niet meer willen lopen als hun eigenaar is overleden. We hebben hem een dag op de divan laten liggen en toen we hem ophingen, liep hij direct goed. Hij past hier, hij is op zijn plaats.

Ik wens jullie een fijne week toe!

Liefs,

Marjolein