Dit jaar is het 200 jaar geleden dat Florence Nightingale werd geboren , de voorloper van de moderne verpleging. In overeenstemming met het jubileum heeft de Wereldgezondheidsorganisatie 2020 uitgeroepen tot het internationale jaar van de verpleegster en de vroedvrouw .

In dezelfde lijn hebben een groot aantal gezondheidsinstanties zich aangesloten bij de Nursing Now-campagne , een wereldwijd initiatief gericht op het vergroten van de zichtbaarheid en de waarde van de verpleegkundige discipline en het versterken van haar leiderschap en deelname aan de besluitvorming.

De acties en activiteiten die voor dit doel waren geprogrammeerd, werden echter al snel afgebroken met de opkomst van de covid-19-pandemie, waardoor de verpleegsters opnieuw naar de frontlinie van de strijd werden overgebracht.

De toewijding van de verpleegsters aan de samenleving en hun technische opleiding zijn vanzelfsprekend geworden voor degenen die de gevolgen van de ziekte hebben ondervonden. Maar ze zijn zich niet bewust van de schijnwerpers en microfoons van de media.

Ongeacht het competentiegebied waarin ze zich ontwikkelen, wordt de bijdrage van verpleegkundigen aan de verbetering van de gezondheid van individuen en gemeenschappen vaak erkend, hoewel ondervertegenwoordigd.

Door hun bescheiden aanwezigheid in kranten, sociale bijeenkomsten en commissies kunnen aspecten als zorgverlening onzichtbaar worden gemaakt. Omdat zorg, hoewel ontastbaar, evenveel of meer bijdraagt ​​aan het welzijn en de verbetering van mensen dan louter technische handelingen die op het fysieke vlak zijn gericht.

Verpleegkundigen achter PBM

Onder zorgprofessionals is het verpleegkundig team degene die de grootste lasten en zorgcontact met patiënten op zich neemt. Maar het sociale imago van verpleegsters in 2020 is teruggebracht tot een figuur met een witte jumpsuit. Persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM's) zijn een essentiële vereiste (soms schaars) bij de klinische zorg voor patiënten. Hoewel het gebrek aan middelen geen belemmering is geweest om de toewijding aan te nemen om te genezen, wanneer het mogelijk was, of om altijd te zorgen.

Misschien zijn deze prestaties degene die de voedingsbodem hebben gestimuleerd die hebben geleid tot de vergelijking van toiletten met superhelden, een onnauwkeurige benadering die duidelijk maakt dat er na PBM iemand is die dezelfde angsten deelt als elke burger.

Angst om geïnfecteerd te raken of dierbaren te infecteren. Angst om niet te voldoen aan de behoeften van uw gemeenschap. Angst voor uitputting en niet kunnen presteren wanneer het meest van haar wordt verwacht. EPI's hebben verpleegkundigen geïsoleerd van het virus, maar ook de samenleving van hun tranen (en patiënten van hun glimlach).

De International Council of Nurses heeft geschat dat meer dan 1.500 verpleegkundigen over de hele wereld aan covid-19 zijn overleden . De pandemie heeft meer verpleegkundigenlevens geëist dan de Eerste Wereldoorlog.

Verpleegsters achter de telefoon

De ontwikkeling van nieuwe professionele rollen is een van de positieve effecten van de pandemie. Wijkverpleegkundigen zijn verantwoordelijk voor het beheer van covid-19-gevallen (in de volksmond "trackers" genoemd), als een verlengstuk van de behandeling van chronische patiënten die ze al ontwikkelden.

Het werk van deze figuur is bepalend voor de evolutie van de pandemie. Anonieme verpleegsters die telefonisch tegen de klok in een taak uitvoeren van identificatie en proactieve monitoring van besmette mensen en hun contacten. De beheersing van uitbraken in de gemeenschap kan worden afgeleid uit de efficiëntie van de multidisciplinaire coördinatie van dit proces.

Verpleegkundigen achter het consult

De gezondheidscentra hebben tijdens de pandemie ook een ingrijpende transformatie ondergaan. Onverminderd het voortzetten van hun normale activiteit, zijn de wijkverpleegkundigen verantwoordelijk voor het opvolgen en controleren (telefonisch of persoonlijk) van de besmette personen. Een stille maar kerntaak bij de bewaking, begeleiding en begeleiding van patiënten. Zijn rol heeft een directe impact op de meest kwetsbare mensen (opgesloten of alleenwonend), en ook op het beperken van besmetting in de gemeenschap.

Maar eerstelijns verpleegkundigen hebben nog steeds hun belangrijkste uitdaging voor de boeg: het beheer van de toekomstige vaccinatiecampagne tegen covid-19. Nooit eerder in de geschiedenis van Spanje is overwogen om in minder dan een jaar 100% van de bevolking te immuniseren.

Verpleegsters achter een bureau

Het werk van resource management, onderwijs en onderzoek in tijden van Covid-19 doet niets af aan het belang van het gezondheidsaspect, hoewel het het minst bekend is.

Vanaf het bureau van een kantoor worden verpleegkundig managers geconfronteerd met de selectie van professionals en de levering van materiaal waarmee ze de nieuwe ruimtes die zijn opgezet met spoed kunnen uitrusten om in te spelen op de onmiddellijke behoeften.

Parallel hieraan werken onderwijsverpleegkundigen en onderzoekers samen om specifieke opleidingsplannen te ontwikkelen waarmee professionals uit andere gebieden in staat worden gesteld om kritieke eenheden te versterken of te dekken. Omdat een intensive care-bed of een beademingsapparaat nutteloos is als er geen verpleegkundige aanwezig is.

Assistent, manager, docent of onderzoeker: dit zijn de competenties van de verpleegsters van de eenentwintigste eeuw. Als ze een essentieel stuk zijn achter de oplossing van deze pandemie, waarom zijn ze dan niet ook essentieel achter de microfoons van de media?