Zeg, wat breng je me: "vreugde of verdriet,

Pijn of geluk, angst of tederheid,

Jij winter die mijn herinneringen van streek maakt

Door mijn verleden zoeter te maken als elk elixer."

Ik wil niets vergeten, ook al heb ik geleden,

Pagina's met glimlachen en pagina's met woede

Ook al maakte het leven mijn ziel verdrietig

En als liefde de kunstenaar maar motiveerde,

Een kalme en wijzew geest, zonder introvert te zijn

Help me om de winter die zonder lawaai voorbijgaat te poëtiseren,

Om gelukkig te zijn, zou ik gewoon moeten wachten

En om de kou mijn as te zien naderen.

In de blauwe stilte van de slapende bomen,

Mijn veer is mijn beste vriend geworden,

De onvergelijkbare stem van een rijm dat zingt,

Wordt extase door een einde te maken aan dronkenschap.

Het echte ritme dat mijn hoofd verstoort,

En de akkoorden gedefinieerd door de epitheta,

Misbruik mijn pen net zo veel als mijn neuronen,

Terwijl ik mijn eentonige wanen accentueer.

De maan die bloeit door de ramen van mijn kamer,

Verdooft al mijn ledematen met zijn blik,

Ik zie voorbijgaan als een reeks beelden,

Op zijn gezicht de snelle lucht en zijn wolken.

Toch lacht ze naar me om me te vertellen dat ik het mis heb

Dus ben ik niet meer alleen, vriendschap wat een schat!

Niemand kan me meer bedroeven

Toch zijn het mijn rozen die deze wind vernietigt.

Wat kan ik met deze sneeuw doen behalve een sneeuwpop

Wie komt binnen, als een dief die niets verbaast,

In mijn kleine tuin, zijn schatten plunderend,

Vier rozen waar ik van hou in een pyama van bloed en goud?

De winter komt naar me toe liggend op mijn oogleden,

Zijn koude handen waren gespeend van ongrijpbare lichten,

Is het de nacht, de nacht dat we definitief zeggen,

Waar de slaapboten op drift raken.

In mij sluipt duisternis naar binnen en mist,

Als een zee van liefde en bitterheid,

Stijgt, verstikt de rijmpjes van deze poëzie

Ik ben bang voor de nacht, ik heb het koud...ik schrijf.

Bron: Le jardin poetíque de TIMILO