Jullie kennen waarschijnlijk de zoekmachine Bitchute. Heb daar een zeer goede documentaire gezien met een schitterend einde, een doordenkertje. ((-:
"What is a woman?" full docum' by Matt Walsch
Het geeft zo duidelijk aan waar we de laatste decennia in verzeild zijn geraakt.
Wanneer ik in mijn vorige berichten schrijf dat alles er is, hier op aarde, dan bedoel ik dat in al zijn eenvoud en tevens in al zijn complexiteit. De 5 elementen, waarvan de ether onze drager is, de 5 zintuigen en het zesde, onze intuïtie, de pijnappelklier, zeg maar kompas. Licht dat alles doet groeien.
Hoe wonderlijk allemaal en hoe weinig we hierover in de schoolboeken terugvonden. Zelfs bij mijn grootouders niet die dit alles als vanzelfsprekend zagen en door alle dagen in de grond te wroeten, blootvoets of op houten klompen, 100 en ouder werden. De groenten die ze teelden kwamen recht van het veld in de soep, op ons bord. De energie van het veld trilde nog na en ik ben dankbaar dat ik al die smaken en geuren uit de keuken nog herinner. En ja, het was moeder de vrouw of een andere vrouw die de keuken bestierde maar er waren ook de mannen die als er iets haperde, het repareerden en zware boodschappen automatisch voor zich namen.
Elke taak werd gewaardeerd, luidop. Liep er iets fout dan werd het achteraf bij het natafelen een anekdote, een gevleugeld woord waar jaren later nog hartelijk om werd gelachen.
Er werd niet gepraat over seks maar het was er wel. Zelfs rebels en tegen de kerk in. Lees er Felix Timmermans maar op na, Boerenpsalm of Pallieter. Gezond boerenverstand had het niet zo met de kerk. Het is de kerk ook die onze onschuld heeft afgenomen en het kind in onszelf. Spelenderwijs ontdekken, nieuwsgierigheid. Vreugde zit overal wanneer je verwonderd bent.
Wanneer je die connectie kwijt geraakt door alles te industrialiseren, synthetiseren, mixen, atomiseren, verlies je het grote geheel, de grote lijnen, de eenvoud en de rust dat het met zich meebrengt. De industrie bracht ook de verpakking mee, de leugen, de reclame, anders krijgt ie het niet verkocht.
We verdwenen stilaan in betekenissen, vaak ook bedrog en illusie. Ik zit bijna in de grot van Plato. De tv.
Wanneer we heerlijk moe van het buitenleven in het salon belandden, na een douche, in onze pijama, werd er nog 'sliertenpap' gegeten en de tv had nog iets van een poppenkast, iets naïefs. Na een uur viel mijn grootvader in slaap in de zetel en was het tijd om naar boven te gaan.
Er was weinig tijd voor sentiment. De dingen liepen volgens de regelmaat van de klok. Waar ik naartoe wil is dat het toen meer vrijheid bood om te beleven, om te stoeien. Ik herinner me de gekste verhalen van familieleden die ouder waren en door het sleutelgat keken om te weten te komen hoe hun zus eruit zag en anderen onder de lakens op avontuur gingen maar het was vooral vanuit een kinderlijke onschuld onder leeftijdsgenoten.
In de documentaire laat men zien wanneer men begon te deriveren, perverteren. Het kind is niet alleen door de kerk maar ook door de wetenschap misbruikt, misbehandeld.
Wanneer men het kind in een samenleving bezoedelt, dan ontstaat er iets als een zwart beest, een schaduw. We hebben dat in België zeer fel gevoeld ten tijde van Dutroux. Dat werd toen heel tastbaar. Aanraken werd toen beladen. Niets was nog naïef of romantisch.
Vanuit die schok is dan plots het natuurlijk omgaan met de dingen des levens, het aanraken van de ander een betekenis gaan krijgen die we niet wilden kennen.
Soms vraag ik me af of het blote, het naakte daarom nog explicieter is geworden. Plots bevond ik me in een wereld die niks meer te verbergen had of iets voyeuristisch kreeg, waarmee een ongezonde spanningsboog werd opgebouwd. Die spanning van een Big Brother werd dan genivelleerd, je had immers niets te verbergen. Alles kon en grenzen waren onnozel. Net zoals bij het verdienmodel: snel en makkelijk. Veel was niet genoeg.
Façadisme. Keeping up appearances. Erbij horen, mee met de stroom ' In the Pursuit of Happiness'. De technologie versnelde het proces en de illusie werd alsmaar groter. Iedereen fotograaf, iedereen bezig met zijn eigen scenario.
We zijn met z'n allen tv gaan maken via FB, Whatsapp, online communities, Pinterest, getwitter. Met zijn allen hebben we gewerkt aan de grot van Plato. Niet alleen toeschouwer maar tevens werd het scherm groter en het geloof in het cocoonen in die grot.
Moet je nagaan wanneer er dan iets gebeurt die de grot niet meer verlicht, zelfs het brein niet meer. De projector werkt niet meer. Er zit een virus op, een stoorzender, golven die interfereren.
Wie bepaalt de wereld binnen en buiten?
Wie is de projector?
Waar zit het licht?
Hebben we na al dat verdwijnen in spiegels nog een idee van wie we zijn?
De kerk staat niet meer in het midden.
De slinger van de klok is serieus uitgeweken.
De spiegels liggen aan scherven.

Misschien is het nu tijd om onszelf op te rapen.
Te leven met het licht en het donker, met z'n allen boer te worden.
De grond brengt ons bij de aarde.
Moeder aarde.

Terug mens worden.
Los van het ge-gender.

Is de zon mannelijk?
((-;

Thanksgiving day today.
Zelfs wanneer een dag wat tegenzit is er iets in mijn binnenste dat vraagt om een WYSIWYG. What you see is what you get. Waarmee ik wil zeggen dat je elk verlies ook kan zien als winst. Het is maar hoe je het kadert, benadert. Soms vraagt dat een weggaan uit de tijd. Een verschuiving, een wandeling. Met een andere blik komt er ook een ander licht tevoorschijn.

Wrijving geeft stuwkracht, maakt je wakker.
Interference.
Zoals een forel zich een weg weet te vinden ergens midden in de stroming, spelenderwijs, ogenschijnlijk tegen de stroom in.

Being grateful we live longer and happier.

De kosmos zit vol verrassingen.
Het is een kwestie van nieuwsgierig zijn, openheid.
Wat je toekomt komt naar je toe.
Ook dankbaarheid.

Deze ochtend vatte een Engelse dame de actuele toestand samen met de woorden '' It's a mess. "
" We need a mess to break free." was mijn feedback.

In mijn verbeelding is er een menswording die leert zonder geld te werken want alles is aanwezig. Als basis is er vertrouwen/ eerlijkheid, erkenning/ dankbaarheid en tederheid/flow. Er zijn slechts ongeschreven wetten die voor zichzelf spreken: de universele wetten, de natuur. Met andere woorden : alles is geijkt op liefde. Alle mensen glimlachen van binnenuit en ademen diep in en uit.
Dit is een beeld dat ik koester wat er ook gebeurt.
Geduld.
Stilte.
Humor.
Speelsheid.
Dit alles was me nooit vreemd, deze droom, dit zijn. Althans in gedachten, vanuit het hart.
Ook nu blijf ik staren in de verte met deze droomgedachte, zelfs na al die uren online elke dag, drie jaren lang, as Alice in Wonderland.
Omdat het zin heeft.
Omdat in het voor zich uit staren en de stilte voelen geen conflict zit dat bij analyse hoort.
Ik ben van nature nieuwsgierig en ik leer met vallen en opstaan te observeren, los te laten wat in me opkomt aan bijkomende gedachten.
Kijken vanuit het hart.
Liefde maakt weerbaar wat kwetsbaar is.
Dan voel ik me licht, vrij, wild as the wind.