December is een maand van de coups. Normaal gebeurt het af en toe en ver van je bed, maar nu lijkt het met Roemenië toch wel echt dichtbij te komen. Het ongeldig verklaren van de eerste ronde van de verkiezingen in Roemenië EN het aanblijven van de president buiten zijn termijn, zijn niet anders te kwalificeren dan een echte coup. Normaal zou je verwachten dat de EU sancties oplegt of Roemenië zou schorsen of royeren, niets is minder waar, de EU vindt het prima en heeft er waarschijnlijk juist op aangestuurd.
Deze coup is niet los te zien van de situatie in Oekraïne waar op militair vlak Rusland op het punt van een volledige overwinning staat, en de eerdere coup in Moldavië waar op het laatste moment de pro-EU-kandidaat d.m.v. briefstemmen toch won (een scenario dat we ook al in de VS zagen in 202. Het Westen verliest hiermee het laatste greintje geloofwaardigheid in de strijd voor democratie en recht.
Niet alleen de EU wankelt, ook in Zuid-Korea probeerde de zittende president zijn macht te bestendigen (net als in Oekraïne en Roemenië) door de staat van beleg af te kondigen; hij werd teruggefloten en mag nu zelfs het land niet meer uit. Maar dat het Westen en bondgenoten door de mand zijn gevallen is voor de rest van de wereld een vaststaand feit.
Het wegstemmen van de Franse premier (Michel Barnier), het vallen van de Duitse ‘regering’ en de petitie voor nieuwe verkiezingen in het VK, die in een paar dagen bijna 3 miljoen handtekeningen haalde, laat zien dat er een veenbrand gaande is. In de VS heeft het populisme gewonnen en zal de kliek rondom Clinton, Obama en Biden er alles aan doen om na het aantreden van Trump buiten schot te blijven. In Duitsland, Frankrijk en Engeland wil het volk uit alle macht af van de beroepspolitici. In Spanje kan men het bloed van Sanchez wel drinken. In Italië, Nederland en Oostenrijk kon het populisme niet meer buiten worden gehouden en is een andere lijn gekozen: het inkapselen met systeemcorruptie. Zeker in Italië en Nederland werkt dat bijzonder goed en geeft het een kijkje in de keuken van wat de VS te wachten staat.
In Polen is met de grootste mogelijke moeite de PIS van de macht af gehouden. Met wat we nu in Roemenië zien, kunnen er zeker vragen gesteld worden bij de verkiezingen in Polen. Sowieso is het buiten de regering houden van de winnaar van de verkiezingen natuurlijk geen echte democratie.
In Slowakije werd Fico gekozen. Door zijn kritische houding tegen het covidschandaal en tegen de NAVO-inmenging in Oekraïne, werd er zelfs een aanslag gepleegd op hem die hij ternauwernood overleefde. Hongarije is al jaren een doorn in het oog van de EU met Orban, maar men weet in Brussel dat hij altijd te paaien is met meer geld, dus het blijft beheersbaar.
Dat brengt ons bij Georgië, een Europese buitenpost, en eigenlijk, als je eerlijk bent, gewoon een land in Azië zoals Kazachstan en Azerbeidzjan. Omdat er in werkelijkheid geen scheiding is tussen Europa en Azië, worden binnenzeeën, rivieren en bergruggen gebruikt om een grens te trekken. Waarom Georgië toch een aspirantlid is van de EU heeft alles te maken met geopolitiek. Het ligt aan de Zwarte Zee en geeft toegang tot Azerbeidzjan, wat een olie- en gasland is. Daarnaast kunnen er via Azerbeidzjan ook via pijpleidingen gas en olie worden vervoerd vanuit Iran en Centraal-Azië. Natuurlijk wordt het argument van christelijk land gebruikt om Georgië te betrekken bij Europa. Daar is cultureel wellicht wat voor te zeggen, maar moeten Albanië en Bosnië dan maar bij Azië horen?
Op dit kaartje is de geopolitieke strategie goed waar te nemen: de oranje landen zijn het ‘Oostelijk Partnerschap’. Hieruit kan je opmaken dat:
1. het gaat om een omsingeling van Rusland;
2. het gaat om olie- en gaspijpleidingen waarmee zowel de landen uit het Midden-Oosten als Rusland buitenspel worden gezet;
3. het niet stopt bij de toetreding van Oekraïne, Moldavië en Georgië. De EU/NAVO zal doorgaan met kleurenrevoluties en Maidan-coups in Wit-Rusland, Armenië en Azerbeidzjan en zeer waarschijnlijk ook Turkije, om volledig grip te krijgen op Rusland en het Midden-Oosten om de route naar Centraal-Azië veilig te stellen.
Wat opvalt is dat Cyprus - dat in Azië ligt - bij de EU hoort, terwijl Turkije het noordelijke deel bezet houdt na de Griekse interventie in de Cypriotische politiek in 1974. Evenals Rusland wordt ook Turkije omsingeld door het Westen, een ‘bondgenoot’ nota bene. Turkije is dan wel NAVO-lid en al heel lang aspirantlid van de EU, desondanks blijft het een bijzondere verhouding. Turkije is een Aziatisch land en heeft een zeer gespannen relatie met Griekenland. De kans dat Turkije toetreedt tot de EU is nihil, als er tenminste geen kleurenrevolutie uitbreekt of een Maidan-coup wordt gepleegd… Het zet de Gülen-couppoging in 2016 in een ander daglicht.
