Een gedicht van Vlinder

Reacties · 1390 Bekeken

Ontroering zet mij soms aan tot pen en papier.

De schoonheid van een spiritueel spel tussen de wolken, wind en mij

 

Onbevangen reikte je uit,

een blik

die meer sprak dan een tong.

Een stem zonder klank,

de zwijgende stilte,

energie.

 

Je streelde mijn gelaat

verlokkelijk,

liet je mijn haren dansen.

Snoof je adem op,

die je uitblies

voor mij.

 

Verleidelijk

gleed je langs mijn lichaam,

het beroerde mij.

Kerfde je woord,

op mijn huid

 

Bij elke bries

klopte mijn hart,

samen met dat van jou.

Ademde je in,

en uit.

 

Ik wilde je betasten,

zoals jij deed

bij mij.

Zocht je,

alsof mijn gedachten

strijken konden.

Toen jij,

een deel was

van mij.

 

Je fluisterde je lied

voor mij,

het geluid was

hemelsblauw.

Zoals daar ginds,

in het oneindige

las ik je blik.

Alles

en niets.

 

Het werd stil,

zo stil

in mij,

stiller,

stilst.                                                                     Vlinder 30 augustus 2008 

Reacties
Het Andere Nieuws MarcB 4 jr

Helemaal eens met @zohra, werkelijk prachtig dit!